Η συντριπτική υπεροχή του Τραμπ επί των εσωκομματικών αντιπάλων του για το χρίσμα είναι ταυτόχρονα το τέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος όπως το γνωρίζαμε.
Ο Τραμπ, που έπεσε σαν αλεξιπτωτιστής στις προκριματικές των Ρεπουμπλικανών την άνοιξη του 2016, επτά χρόνια μετά έχει μεταλλάξει το κόμμα σε τραμπικό.
Με άλλα λόγια, αν για οποιονδήποτε λόγο ο Τραμπ δεν ήταν στην κούρσα των προκριματικών, είναι βέβαιο ότι στη θέση του θα ήταν κάποιος τραμπικός υποψήφιος.
Τα ποσοστά που δίνει στον Ντε Σάντις αλλά και στους άλλους διεκδικητές του χρίσματος η πρώτη εθνική δημοσκόπηση κλείνουν οριστικά το κεφάλαιο εσωκομματικής αμφισβήτησης του Τραμπ ακόμη και ως υπόθεση εργασίας.
Τα παραπάνω δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, καθώς οι Ρεπουμπλικανοί εδώ και τρεις δεκαετίες δεν έπαυσαν να ριζοσπαστικοποιούνται προς τα δεξιά, πρώτα με τους Νεοσυντηρητικούς το 1994 και στη συνέχεια με το Tea Party μετά το 2010.
Στην καλύτερη εκδοχή, το GOP (Great Old Party), όπως ονομαζόταν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, θα μπορούσε να υιοθετήσει την ονομασία MAGA (Make America Great Again).
Τα παραπάνω δεν είναι πλέον ο προσωπικός καρναβαλικός λαϊκισμός του Τραμπ, αλλά ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας που αμφισβητούν το ένα τη δημοκρατική κανονικότητα του άλλου.
Οταν ο υποψήφιος των Δημοκρατικών στις εκλογές του 2000, Αλ Γκορ, αμφισβήτησε το οριακό εκλογικό αποτέλεσμα στην Πολιτεία της Φλόριντα, ούτε και η πιο τολμηρή φαντασία δεν θα προέβλεπε ότι ο νικητής της αναμέτρησης του 2016 θα απαξιωνόταν ως ενεργούμενο του Κρεμλίνου.
Σήμερα ποιος μπορεί να φανταστεί ποια θα είναι η θέση των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή αν το ένα από τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία έχει τη σφραγίδα ενός επιθετικού απομονωτισμού;
Οταν ο Πούτιν διέταξε την εισβολή στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να συγκροτήσουν έναν ευρύτατο παγκόσμιο συνασπισμό των χωρών του Ελεύθερου Κόσμου απέναντι στα αυταρχικά καθεστώτα της Ρωσίας και της Κίνας, μια πολιτική ασύμβατη με την εσωστρέφεια και την αναδίπλωση.
Η απαλλοτρίωση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος από τον Τραμπ προφανώς θα έχει ήδη σημάνει συναγερμό στους θεσμούς και τους μηχανισμούς των ΗΠΑ, οι οποίοι αυτή τη φορά δεν θα αιφνιδιαστούν, όπως το 2016.
Τριάντα δύο χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το όραμα μιας Pax Americana εκτός συνόρων έχει σβήσει από τον ορίζοντα, ενώ εντός συνόρων το «αμερικανικό όνειρο» δεν λειτουργεί εδώ και καιρό ενοποιητικά.
Γιώργος Καπόπουλος
