Δυόμισι χρόνια μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία οι στόχοι των δύο αντίπαλων πλευρών είναι πλέον ξεκάθαροι. Σε ό,τι αφορά τη Μόσχα, η προσάρτηση των κατεχόμενων εδαφών στη Ρωσία είναι αδιαπραγμάτευτη και το ίδιο ισχύει για το καθεστώς ουδετερότητας που θα πρέπει να υιοθετήσει το Κίεβο, αλλά και για τις κυρώσεις που έχει επιβάλει η Δύση από την προσάρτηση της Κριμαίας την Ανοιξη του 2014.
Με άλλα λόγια, το Κρεμλίνο δεν δέχεται τη φόρμουλα της «Παγωμένης Σύγκρουσης», δηλαδή την κατάπαυση του πυρός, με τη σημερινή γραμμή του μετώπου να γίνεται η de facto νέα συνοριακή γραμμή.
Η κυβέρνηση Ζελένσκι είναι φανερό ότι παίζει το παιχνίδι της καθυστέρησης στην πίεση της Δύσης για την υιοθέτηση της φόρμουλας της «Παγωμένης Σύγκρουσης». Πού θα μπορέσουν να συναντηθούν το Κίεβο και η Δύση;
Ή μάλλον το ερώτημα είναι αν σε μια στιγμή γεωπολιτικής κόπωσης της Δύσης για την Ουκρανία υπάρχει, έστω και σε επικοινωνιακό επίπεδο, η δυνατότητα το Κίεβο να μπορεί να πιέσει τη Δύση προς την κατεύθυνση απάλυνσης της ήττας της ουκρανικής πλευράς.
Οι ΗΠΑ σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν τους στόχους τους στην Ουκρανία. Βραχυκύκλωσαν, αν δεν ακύρωσαν, την ειδική σχέση Ρωσίας και Γερμανίας που θεμελίωσαν στη συνάντησή τους στον Καύκασο τον Ιούλιο του 1990 ο Κολ και ο Γκορμπατσόφ.
Ολοκλήρωσαν τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας.
Τα παραπάνω είναι πιο περίπλοκα απ’ ό,τι φαίνονται εκ πρώτης όψεως, κυρίως σε ό,τι αφορά την επιβολή καθεστώτος ουδετερότητας στην Ουκρανία. Επιβολή καθεστώτος ουδετερότητας έχει γίνει μία φορά μετά το 1945 με τη Συμφωνία της Βιέννης, το 1955, που τερμάτισε το διασυμμαχικό καθεστώς κατοχής της Αυστρίας από τους τέσσερις νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ουδετερότητα της Ελβετίας και το καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας της Φινλανδίας στην περίοδο 1945-1991 σε σχέση με την ΕΣΣΔ ήταν επιλογές των δύο κρατών, όπως άλλωστε και της Σουηδίας μετά το 1815.
Αν τελικά επιβληθεί καθεστώς ουδετερότητας στην Ουκρανία, ποιες μπορεί να είναι οι επιπτώσεις για τη Μολδαβία και τη Γεωργία;
Τι θα γίνει με την πολιτική Ενωση της Ευρώπης, πατέρας της οποίας είναι ο Μακρόν και η οποία εκτός των 27 της Ε.Ε. περιλαμβάνει τη Βρετανία, την Τουρκία και την Ουκρανία, όπως και τις Μολδαβία και Γεωργία;
Εκ των πραγμάτων, η Δύση στην Ουκρανία δεν έχει άλλη ρεαλιστική επιλογή παρά την «Παγωμένη Σύγκρουση».
Γιώργος Καπόπουλος
