O καγκελάριος Σολτς δεσμεύτηκε πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να ματαιώσει την εξαγορά της Commerzbank από τον ιταλικό τραπεζικό όμιλο Unicredit.
Tην ίδια στιγμή οι εκπρόσωποι των συνδικάτων των εργαζομένων στη γερμανική τράπεζα δηλώνουν ότι δεν θα σκύψουν το κεφάλι στον κατακτητή!
Οχι, δεν πρόκειται για την παραδοσιακή δημοσιογραφική φάρσα της Πρωταπριλιάς, αλλά για ακόμη ένα δείγμα γραφής της εθνικής περιχαράκωσης της Γερμανίας την τελευταία δεκαπενταετία.
Η Ιταλία κατηγορείται από το Βερολίνο ότι αγνόησε την κυβέρνηση Σολτς και προχώρησε αιφνιδιαστικά σε επιθετική εξαγορά, για να αποκτήσει τη διοίκηση της γερμανικής τράπεζας.
Η Commerzbank, αν απορροφηθεί από την ιταλική Unicredit, θα είναι ο μεγαλύτερος τραπεζικός όμιλος στη Γερμανία και ένας από τους μεγαλύτερους στην ευρωζώνη.
Οι λόγοι της γερμανικής αντίδρασης είναι καθαρά πολιτικοί, καθώς το Βερολίνο φοβάται ότι η συγχώνευση των δύο τραπεζικών ομίλων θα οριοθετήσει τις πιέσεις του Βερολίνου προς τη Ρώμη για εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και θα υποχρεώσει τη γερμανική κυβέρνηση να στηρίξει χωρίς αστερίσκους τη χαλαρή ιταλική εφαρμογή των κανόνων.
Ετσι οι χαλαρές και εκτεθειμένες σε κινδύνους ιταλικές τράπεζες έρχονται να προστεθούν ως φόβητρο για την κοινή γνώμη στους παράτυπους μετανάστες και πρόσφυγες που προηγήθηκαν.
Τα παραπάνω είναι ένα δείγμα γραφής της Ευρώπης α λα καρτ που εφαρμόζει η Γερμανία από το 2008 μέχρι και σήμερα.
Με αυτά τα δεδομένα οι προτάσεις Ντράγκι για ευρωομόλογο και κοινό δανεισμό στην ευρωζώνη προβάλλουν ως σουρεαλιστικές.
Οι «ευρωσκεπτικιστές» στη δεκαετία του ’90 συνήθιζαν να λένε ότι αν προχωρήσει η Ε.Ε. σε Πολιτική Ενωση, θα υπάρξει ένα τσουνάμι Πολωνών υδραυλικών και Τσέχων αρχιτεκτόνων που θα πάρουν τις δουλειές των αυτόχθονων.
Σήμερα δίπλα στους υδραυλικούς και τους αρχιτέκτονες θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τους Ιταλούς τραπεζίτες.
Αυτό που δεν ακούσαμε ακόμη είναι ότι οι τραπεζικοί όμιλοι του Νότου δεν είναι στον ίδιο βαθμό ενάρετοι με τους συναδέλφους τους του Βορρά.
Οσα γράφονται αυτές τις μέρες στον γερμανικό Τύπο για σκελετούς στα ντουλάπια της Unicredit, ακόμη και στην περίπτωση που ευσταθούν, είναι πταίσματα μπροστά στην «αμαρτωλή» κατά γενική ομολογία Deutsche Bank.
Η πολιτική ελίτ της Γερμανίας μετά την εκτόξευση της Εναλλακτικής περνά κρίση πανικού.
Γιώργος Καπόπουλος
