Ο ετήσιος λόγος του προέδρου των ΗΠΑ στο Κογκρέσο για την Κατάσταση της Ενωσης επιβεβαίωσε μια στρατηγικών διαστάσεων αντίφαση στη στρατηγική των ΗΠΑ που τείνει να γίνει κυρίαρχη.
Από τη μια μεριά, σε γεωπολιτικό επίπεδο η βούληση να υπάρξει ανάσχεση της προβολής ισχύος της Κίνας και ταυτόχρονα του αναθεωρητισμού – ρεβανσισμού, που σύμφωνα με την Ουάσινγκτον έχει δρομολογήσει η Ρωσία του Πούτιν.
Από την άλλη, η ρεαλιστική προσγείωση σε μια παγκοσμιοποίηση α λα καρτ με ολοένα και πιο συχνές αποκλίσεις από μια αυτορυθμιζόμενη παγκόσμια αγορά με κύριο στόχο την επαναφορά της βιομηχανικής παραγωγής στην επικράτεια των ΗΠΑ.
Για την πρώτη επιλογή, την απειλή επεκτατισμού που σύμφωνα με την Ουάσιγκτον είναι ο κεντρικός στρατηγικός στόχος των αυταρχικών υπερδυνάμεων, χρειάζονται οι ευρύτερες δυνατές συμμαχίες από το ΝΑΤΟ μέχρι ένα ζητούμενο παρόμοιο σχήμα για την περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού.
Κινητήριος δύναμη της συσπείρωσης θα είναι σύμφωνα με την αμερικανική πλευρά η απειλή που αισθάνονται οι χώρες των δύο παραπάνω περιοχών από τη Μόσχα και το Πεκίνο.
Την ίδια στιγμή, ο Μπάιντεν υιοθετεί μια χωρίς προηγούμενο ενίσχυση της παραγωγικής δραστηριότητας στις ΗΠΑ που εκλαμβάνεται από την Ευρώπη ως εμπορικός πόλεμος.
Ετσι, τη στιγμή που ο Λευκός Οίκος βγάζει από τα ιστορικά αρχεία τη μάχη του Ελεύθερου Κόσμου κατά των Αυταρχικών Καθεστώτων, ο Μπάιντεν με εργαλείο τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας αμφισβητεί ευθέως την αυτορυθμιζόμενη παγκόσμια αγορά και αποσυσπειρώνει τους εταίρους και συμμάχους που έσπευσαν να στοιχηθούν πίσω από τις ΗΠΑ την επόμενη μέρα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Το 1947, το Δόγμα Τρούμαν αποτύπωσε την αποφασιστικότητα των ΗΠΑ να ανακόψουν την επέκταση της επιρροής της ΕΣΣΔ και, ταυτόχρονα, το Σχέδιο Μάρσαλ για ανασυγκρότηση στόχευε στη σταθεροποίηση της Δυτικής Ευρώπης.
Σήμερα, οι ΗΠΑ του Μπάιντεν δεσμεύονται σε ένα ριμέικ του Δόγματος Τρούμαν χωρίς όμως Σχέδιο Μάρσαλ.
Τότε, το 1947, η αποδοχή της βοήθειας του Σχεδίου Μάρσαλ σήμαινε ένταξη στο Δυτικό Στρατόπεδο.
Τον Ιανουάριο του 1948, ο πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας Μπένες και όλα τα κόμματα πλην του Κ.Κ., ο ηγέτης του οποίου, Γκότβαλντ, ήταν πρωθυπουργός, αποδέχθηκαν το Σχέδιο Μάρσαλ για να ακολουθήσει η πλήρης επιβολή του σοβιετικού μοντέλου.
Σήμερα, οι ΗΠΑ προωθούν ένα Δόγμα Τρούμαν υψηλού οικονομικού κόστους για τους συμμάχους τους, με την Κίνα να επιδιώκει να καλύψει το κενό της απουσίας ενός νέου Σχεδίου Μάρσαλ ως κορυφαίος και αξιόπιστος επενδυτής και εμπορικός εταίρος.
Γιώργος Καπόπουλος
