Την τελευταία δεκαετία στη Γαλλία είναι συνεχής η πτώση της επιρροής των συνδικάτων, που έρχεται να προστεθεί στην κατάρρευση των ιστορικών κομμάτων της Αριστεράς, με κορυφαίο παράδειγμα την εξαέρωση του πάλαι ποτέ κραταιού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που εκ πρώτης όψεως διευκολύνει τον Μακρόν, μια διαπίστωση όμως η οποία διαψεύστηκε από την εξεγερσιακή διαμαρτυρία των «κίτρινων γιλέκων» που άντεξε όχι μόνο τη σκληρή καταστολή της κυβέρνησης, αλλά και την προσπάθεια της Αριστεράς και των συνδικάτων να ελέγξουν τη δυναμική της διαμαρτυρίας.
Σήμερα, με τις απεργιακές κινητοποιήσεις στα διυλιστήρια να έχουν δυναμική συνολικής εξάπλωσης, εύλογα τίθεται το ερώτημα αν η NUPES, ο συνασπισμός των κομμάτων της Αριστεράς που στήριξε τον Μελανσόν, θα πετύχει να ελέγξει την έκρηξη οργής και να την εγγράψει σε έναν πολιτικό ορίζοντα.
Με άλλα λόγια, το μεγάλο πρόβλημα του Μακρόν είναι μια ανεξέλεγκτη έκρηξη οργής που δεν θα μπορεί να εκτονωθεί με παραχωρήσεις και μέτρα στήριξης.
Τον Μάη του 1968 ο Ντε Γκολ πανικοβλήθηκε και για μια στιγμή σκέφτηκε να καλέσει τον στρατό να αποκαταστήσει την τάξη.
Ο πρωθυπουργός Πομπιντού κάλεσε σε διάλογο τις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες, οι οποίες είχαν κατέλθει σε απεργιακές κινητοποιήσεις συμπαράστασης στους φοιτητές, προέβη σε πρωτοφανείς παραχωρήσεις με αυξήσεις μισθών και διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Ετσι, τα συνδικάτα μπόρεσαν να ανακοινώσουν το τέλος των κινητοποιήσουν, με τους φοιτητές να υποχρεώνονται να ακολουθήσουν.
Αυτή την ευχέρεια ελιγμών δεν την έχει σήμερα ο Μακρόν και έτσι ο φόβος μιας βίαιης και αχειραγώγητης εξέγερσης σκιάζει ήδη τους πρώτους δύσκολους μήνες της δεύτερης θητείας του.
Η αχειραγώγητη οργή της κοινωνίας είναι εκ των πραγμάτων πιο απειλητική από την οριοθέτησή της από τον Μελανσόν και τους συμμάχους του.
Το αφήγημα του Μακρόν από το 2017 μέχρι και σήμερα υπόσχεται πολιτικές εξάλειψης των κοινωνικών ανισοτήτων υπό την προϋπόθεση ότι η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θα αναιρεί στην πράξη το ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο της ευρωζώνης.
Στο Βερολίνο, η κυβέρνηση Σολτς επέλεξε την εθνική αναδίπλωση και περιχαράκωση και ακύρωσε το αφήγημα Μακρόν.
Το αφήγημα που μεταθέτει την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής στις ευρωπαϊκές καλένδες το έχουν υιοθετήσει από το 1984 μέχρι και σήμερα ο Μιτεράν, ο Σιράκ, ο Σαρκοζί και ο Ολάντ.
Ο Μακρόν, πέραν της καταστολής ως μονόδρομου, δεν έχει περιθώριο πολιτικών επιλογών που θα επέτρεπαν την αποκλιμάκωση της κοινωνικής και πολιτικής έντασης.
Γιώργος Καπόπουλος
