Macro

Γιώργος Διάκος: Διέβησαν τον Ρουβίκωνα

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελαν και πολύ όλοι οι ακροκεντρώας και ακροδεξιάς κοπής δημοσιολογούντες στη χώρα να διαρρήξουν τα ιμάτιά τους για αντισημιτισμό μετά την παρέμβαση των μελών του Ρουβίκωνα στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ του Σαββάτου 12 Ιουλίου.

Τα μέλη του Ρουβίκωνα, φορώντας μπλούζες με τη σημαία της Παλαιστίνης, περπάτησαν στην Πλάκα, το Θησείο και το Μοναστηράκι, διαμηνύοντας: «Είχαμε πει πως θα διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας να κυκλοφορούμε στην πόλη μας με την σημαία της Παλαιστίνης χωρίς να μας ενοχλεί κανείς».

Η παρέμβαση αυτή της συλλογικότητας ήρθε ως απάντηση σε χλευαστικά σχόλια που δέχτηκαν νεαρά άτομα τις προηγούμενες ημέρες όταν κυκλοφόρησαν στις περιοχές του κέντρου φορώντας μπλουζάκια με την παλαιστινιακή σημαία.

Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με την πολιτική ταυτότητα και τις λογικές παρέμβασης του Ρουβίκωνα, η σύγκριση με «φασιστικά» τάγματα εφόδου δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η δραστηριότητα της συλλογικότητας χρόνια τώρα, με δράσεις κοινωνικής βοήθειας και αλληλεγγύης σε διαφορετικούς τομείς (όπως στις φωτιές), αποδομεί τέτοιους είδους κριτικές. Αυτές οι συγκρίσεις εκφράζουν κυρίως την πολιτική και επικοινωνιακή προσπάθεια να ενοχοποιηθεί οποιαδήποτε κίνηση αλληλεγγύης απέναντι σε έναν λαό που υφίσταται γενοκτονία.

Η κίνηση του Ρουβίκωνα δεν απέπνεε αντισημιτισμό και η ιδέα ήταν εύστοχη. Η υλοποίησή της όμως με δεκάδες άνδρες στρατιωτικά παρατεταγμένους ο ένας δίπλα στον άλλον, απέπνεε έναν ξεπερασμένο ανδροκρατικό μιλιταρισμό, από αυτόν που οι πρακτικές της Aριστεράς και της Aναρχίας συνήθιζαν να ακολουθούν επί δεκαετίες ως αισθητική στο δρόμο.

Μια επιλογή που θα μπορούσε να είναι περισσότερο ανταγωνιστική, τουλάχιστον αισθητικά, απέναντι στις πρακτικές της εξουσίας. Θα μπορούσε να γίνει πιο εμπνευστική και διεισδυτική σε ευρύτερα ακροατήρια, ειδικά σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο εχθρικό και σε ένα επικοινωνιακό περιβάλλον ναρκοθετημένο, χωρίς να αποπνέει κάτι σαν «εικόνα στρατού».

Πόσο διαφορετική, πόσο δυναμικότερη θα έμοιαζε μία συμπεριληπτική παρέμβαση της ίδιας συλλογικότητας, με γυναίκες ή ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών;