Η επιχείρηση άμετρης εγκατάστασης σε κορυφογραμμές, σε δασικές εκτάσεις, σε οικοσυστήματα και σε περιοχές NATURA βιομηχανικής κλίμακας αιολικών πάρκων με γιγαντιαίες ανεμογεννήτριες κατά τρόπο άναρχο, χωρίς χωροταξικό σχεδιασμό, καλά κρατεί.
Με πρόσχημα την «πράσινη» μετάβαση και άλλοθι την «πράσινη» ανάπτυξη τα βουνά μας εκχερσώνονται, οι κορυφογραμμές ισοπεδώνονται και τα δάση καταστρέφονται, χωρίς να υπολογίζονται με αξιοπιστία οι περιβαλλοντικές και κλιματικές επιπτώσεις, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος “Net Zero”, ο στόχος δηλαδή της απανθρακοποίησης.
Ένας στόχος που ήδη η βίαιη επίτευξή του έχει στοιχίσει στη χώρα μας ακριβά. Καθώς εξ αιτίας του γίναμε μια από τις τρεις χώρες με την ακριβότερη ενέργεια στην Ευρώπη. Η Ελλάδα, δηλαδή, με τη μικρότερη αγοραστική δύναμη των πολιτών σήμερα, έφτασε να ανταγωνίζεται στην ενεργειακή ακρίβεια τις πλούσιες χώρες του βορρά, τη Δανία και την Ολλανδία.
Η βίαιη απολιγνιτοποίηση της Ελλάδας και το απότομο πέρασμα από μια εγχώρια και γι’ αυτό ελεγχόμενη τιμολογιακά ενεργειακή πηγή, τον λιγνίτη, στην εξάρτηση από τα διεθνή καρτέλ του φυσικού αερίου και μάλιστα στη χειρότερη στιγμή, όταν η διεθνής ζήτηση ανέβαινε στα ύψη, αύξησε κατακόρυφα τις τιμές της ενέργειας.
Κι αυτό συνέβη επειδή απεξαρτηθήκαμε από έναν φτηνό, ως εγχώριο, ορυκτό πόρο, για να εξαρτηθούμε από έναν πανάκριβο, ως εισαγόμενο, επίσης όμως ορυκτό πόρο, το φυσικό αέριο, έστω και σε καθαρότερη μορφή.
Όταν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, με κορυφαία τη Γερμανία, δεν έχουν κλείσει ακόμη όλους τους συμβατικούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας από εγχώριους ορυκτούς πόρους.
Αντίστοιχες καταστροφικές συνέπειες με την πολιτική της βίαιης απανθρακοποίησης, που ακολούθησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη προς όφελος των διεθνών καρτέλ του αερίου, υπήρξαν και με την απότομη, άναρχη και άμετρη στροφή στην αιολική ενέργεια.
Παρά το γεγονός ότι, όπως επισημαίνουν οι σχετικοί με το αντικείμενο επιστήμονες, ο στόχος της συμμετοχής της αιολικής ενέργειας στο ενεργειακό μείγμα για το 2030 έχει ήδη επιτευχθεί έως και τρεις φορές περισσότερο, με τις χιλιάδες ανεμογεννήτριες που ήδη έχουν εγκατασταθεί.
Με δεδομένα, λοιπόν, αφενός την αμφισβήτηση της συμβολής στο ενεργειακό ισοζύγιο της συνέχισης της εγκατάστασης γιγαντιαίων αιολικών πάρκων στην ελληνική φύση και αφετέρου το γεγονός ότι η αποθήκευση και η μεταφορά της αιολικής ενέργειας που παράγεται στα βουνά ελέγχονται ως προβληματικές λόγω απόστασης από τα αστικά κέντρα, η καταστροφή που υφίστανται η φύση και το κλίμα από τα βιομηχανικής έκτασης αιολικά πάρκα γίνεται αναντίστοιχα μεγάλη σε σχέση με το όποιο όφελος.
Το αρνητικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα της εγκατάστασης γιγαντιαίων ανεμογεννητριών στη σπάνια ελληνική φύση είναι πολλαπλό, με πιο σημαντικές συνέπειες:
Την απώλεια της βιοποικιλότητας
Την καταστροφή του τοπίου
Την ερημοποίηση της φύσης εξ αιτίας της εγκατάστασης τόνων τσιμέντου σε παρθένες, μέχρι πρότινος, πράσινες εκτάσεις
Την εγκατάλειψη της υπαίθρου και συνεπώς και την κοινωνική της ερημοποίηση, με συνέπεια την περαιτέρω αστικοποίηση του πληθυσμού
Την ενίσχυση της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας εξ αιτίας της εγκατάλειψης συγκριτικών αναπτυξιακών πλεονεκτημάτων μας, ήπιων, δηλαδή και γι’ αυτό «πράσινων» οικονομικών δραστηριοτήτων όπως η μελισσοκομία και η δασοκομία.
Κι ακόμη, οι αρνητικές συνέπειες σε εποχή κλιματικής αλλαγής γίνονται ακόμη πιο δραματικές και επικίνδυνες, αν ληφθούν υπόψη:
Οι τοπικές κλιματικές μεταβολές επί το θερμότερο και το ξηρότερο, ως αποτέλεσμα της απώλειας της θετικής συνεισφοράς στην οικολογική ισορροπία της δασοκάλυψης και του πρασίνου
Η επιδείνωση, αντί της βελτίωσης, της εμφάνισης των ακραίων φαινομένων που προκαλεί η κλιματική αλλαγή και συγκεκριμένα της ξηρασίας και των πλημμυρών
Η επιδείνωση των συνεπειών των έντονων πλημμυρικών φαινομένων λόγω κλιματικής αλλαγής, ως αποτέλεσμα της καταστροφής της δασοκάλυψης, της βλάστησης και του πρασίνου που λειτουργούν ανασχετικά για τις πλημμυρικές απορροές προς τα κατάντι.
Συμβαίνει, δηλαδή, το απολύτως οξύμωρο και αντιφατικό, στο όνομα της «πράσινης μετάβασης», στην οποία προχωρούμε για να αποκαταστήσουμε τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, να επιδεινώνονται με την πολιτική της άναρχης και άμετρης εγκατάστασης γιγαντιαίων αιολικών πάρκων τόσο οι συνθήκες που προκαλούν το φαινόμενο, όσο και οι συνέπειες που αυτό έχει σε φυσικές καταστροφές.
Γίνεται σαφές ότι η άμετρη και άναρχη, εκτός επίτευξης ενεργειακών στόχων και εκτός χωροταξικού σχεδιασμού, εγκατάσταση βιομηχανικών αιολικών πάρκων στη φύση είναι καταστροφική για την οικολογική ισορροπία και για την αποκατάσταση της κλιματικής κρίσης, στο όνομα της οποίας υποτίθεται ότι νομιμοποιείται το εγχείρημα της «πράσινης» μετάβασης.
Η ανεξέλεγκτη ισοπέδωση των κορυφογραμμών και των δασικών εκτάσεων σήμερα περισσότερο έχει ως στόχο την ιδιωτικοποίηση των «κοινών αγαθών» και τον πλουτισμό των ενεργειακών επιχειρήσεων, παρά την αποκατάσταση της οικολογικής και της κλιματικής ισορροπίας, στο όνομα των οποίων υποτίθεται ότι αυτές συντελούνται.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα δεν είναι «πράσινη» ανάπτυξη, αλλά η χειρότερη εκδοχή μιας νέας και καταστροφικής για τη φύση οικονομικής δραστηριότητας, που εμφανίζεται με τον μανδύα του «πράσινου» καπιταλισμού.
Γιατί η «πράσινη» μετάβαση έχει ως προϋπόθεση την ύπαρξη ενός υγιούς και ακέραιου φυσικού περιβάλλοντος.
Καμία «πράσινη» ανάπτυξη, συνεπώς, δεν μπορεί να αντικαταστήσει το αληθινό πράσινο της φύσης.
Καμία «πράσινη» μορφή ενέργειας δεν μπορεί να γίνεται αιτία για την καταστροφή του πράσινου των κορυφογραμμών, των δασικών εκτάσεων και των σπάνιων οικοσυστημάτων.
Και καμία «πράσινη» τεχνολογία δεν μπορεί να γίνει άλλοθι για την περαιτέρω καταστροφή του κλίματος και του περιβάλλοντος, στο όνομα των οποίων υποτίθεται ότι επιχειρείται.
Γιάννης Μυλόπουλος
