Στο 1984 του Όργουελ το υπουργείου Πολέμου ονομάζεται υπουργείο Ειρήνης και το υπουργείο Καταστολής υπουργείο Αγάπης. Στη δυστοπία του ολοκληρωτισμού που επινόησε ο σπουδαίος συγγραφέας, η απλυταρχική εξουσία αντιστρέφει το νόημα των λέξεων όχι μόνο για να δικαιολογήσει τις άθλιες πρακτικές της, αλλά και για να αποτρέψει ακόμα και το ενδεχόμενο να φανταστούν οι άνθρωποι έναν κόσμο ελευθερίας.
Σήμερα το Ευρωκοινονοβούλιο πήρε μια αδιανόητη απόφαση που παραπέμπει εθέως στο 1984. Ενέταξε δηλαδή την πυρηνική ενέργεια βιώσιμες ενεργειακές επενδύσεις. Με απλά λόγια, βάφτισε “πράσινα” τα πυρηνικά.
Ειλικρινά δεν ξέρω πώς γίνεται να συζητάμε σοβαρά αν τα πυρηνικά είναι “πράσινα”. Πώς μπορείς να επιχειρηματολογείς για το προφανές, για το αυτονόητο; Να θυμίσεις τη Φουκοσίμα, το Τσέρνομπιλ, το Θρι Μάιλ Άιλαντ; Να μιλήσεις για τα πυρηνικά απόβλητα; Να αρχίσεις να φωνάζεις ότι πριν 3,5 μήνες έγιναν μάχες (ευτυχώς όχι μεγάλης κλίμακας) στο Τσέρνομπιλ και ανατρίχιασε όλη η ανθρωπότητα συνειδητοποιώντας ότι οι κίνδυνοι των πυρηνικών εργοστασίων δεν είναι μόνο αυτοί που φανταζόμασταν μέχρι πρόσφατα; Να ουρλιάξεις ότι αντί μετά το ξέσπασμα του πολέμου να αλλάξουμε λογική στην ενεργειακή πολιτική, σκάβουμε ακόμα πιο βαθιά το λάκκο για το περιβάλλον και την ανθρωπότητα;
Τι μπορείς να πεις όταν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι υιοθετούν τις πρακτικές του ολοκληρωτισμού, αντιστρέφοντας το νόημα των λέξεων για να δικαιολογήσουν τις καταστροφικές επιλογές τους; Ζόφος ολοένα και πιο βαρύς.
Γιάννης Αλμπάνης
Ανάρτησή του στο Facebook
