Ανταλλαγή Ισραηλινών και Παλαιστινίων κρατουμένων σήμερα και δεν μπορείς να μη συγκινηθείς με αυτά τα πρόσωπα που έχουν χαραγμένα τα σημάδια των μεγάλων βασάνων, αλλά λάμπουν μέσα στις αγκαλιές των δικών τους ανθρώπων. Δεν μπορείς να μη μοιραστείς αυτό το κύμα της χαράς που διαπερνάει τα σώματα τους, την ώρα που τους αποθεώνει το πλήθος.
Δεν είναι μόνο η χαρά του ανθρώπου (κάθε ανθρώπου) που αντικρύζει μετά από καιρό τον ουρανό χωρίς κάγκελα και συρματοπλέγματα. Είναι μια πολύ ξεχωριστή χαρά που κουβαλάει μέσα της την ελπίδα. Την ελπίδα ότι τα πράγματα τώρα αλλάζουν · ότι το μακελειό δεν θα ξαναρχίσει και η ζωή θα βρει ξανά το δρόμο της. Δεν την πιστεύεις αυτήν την ελπίδα, αλλά θέλεις πολύ να την πιστέψεις, να πιαστείς από πάνω της. Κι ας ξέρεις ότι οι όλα κρέμονται από μία κλωστή, ότι δεν έχουν φύγει από τη Γάζα, ότι ακόμα και σήμερα οι ζωές των Παλαιστινίων έχουν μικρή έως καθόλου αξία στο χρηματιστήριο της δημοσιότητας και της διεθνούς πολιτικής. Θες να κρατήσει η ελπίδα έστω και για μία ημέρα.
Να κρατήσει η ελπίδα, παρόλο που σε θυμώνει η φιέστα που έστησαν ο Τραμπ και ο Νετανιάχου στην Κνεσέτ για να δοξάσουν τους εαυτούς τους · μια δοξολογία της γενοκτονίας. Η πρώτη γενοκτονία που μεταδόθηκε σε ζωντανή μετάδοση, η πρώτη γενοκτονία της οποίας οι αυτουργοί δεν δικάζονται, αλλά αποθεώνονται, θέτοντας τις καινούργιους κανόνες «δικαίου» στη ζοφερή εποχή που ανέτειλε.
Θυμώνεις… Αλλά βλέπεις στο διπλανό παράθυρο τους νέους που έγιναν μεσήλικες μέσα στις φυλακές, να κλαίνε στις αγκαλιές των γονιών τους που γέρασαν περιμένοντας, και η φωνή σου άλαλη και ψηφιακή, ενώνεται με αυτή του πλήθους: Χαίρε, ω χαίρε ελευθερία!
