Για τη βαθιά αριστεροσύνη, τον πυρήνα της αριστερής κουλτούρας

Η αριστερά ανθίζει και ηγεμονεύει με όλους αυτούς τους ανθρώπους και τις ανθρώπισσες (sic) που τα πολιτικά τους ένσημα χτίζονται στις σχέσεις με τους άλλους, στην καθημερινή πρακτική. Τα τελευταία χρόνια στα κινήματα αλληλεγγύης αλλά και αλλού έχουμε δει πραγματικά άπειρα δείγματα αυτής της βαθιάς αριστεροσύνης που αφορά τον πυρήνα της αριστερής κουλτούρας, την καρδιά της.
Η αριστερά οφείλει πρωτίστως να ακούει, αυτούς και αυτές που η φωνή τους δεν είναι πολύ δυνατή, να αφουγκράζεται παρά να προσπαθεί να επιβληθεί. Γι’ αυτό πρέπει να κινείται πάντα ενάντια στους ελιτισμούς και τους δογματισμούς προς το φτιάξιμο μιας νέας κοινής γλώσσας που να περιλαμβάνει όλες, όλα κι όλους. Τα βαθιά αριστερά άτομα δεν είναι ούτε ελιτιστές, ούτε πατερναλιστές· ακούνε με την ίδια προσοχή μία καθαρίστρια και έναν υπουργό· γνωρίζουν ότι μπορεί να μάθουνε διαφορετικά αλλά εξίσου σημαντικά πράγματα. Εξάλλου ο διάλογος με το όποιο Άλλο αναπόφευκτα αμφισβητεί τη δική μας θέση κι αυτό είναι το πρώτο βήμα για να φτιάξουμε συλλογικά ένα καλύτερο κόσμο. Αυτή η αριστερά χωράει μια πλειονότητα κοινωνικών υποκειμένων κι όχι μόνο τους συνήθεις άξιους/άριστους, υγιείς, νέους, λευκούς, ετεροφυλόφιλους, mainstream/κανονικοποιημένους, μεσοαστούς, άρρενες.
Η βαθιά αριστεροσύνη, την οποία η κοινωνία πάντοτε σέβεται, βρίσκεται στα μικρά και στην καθημερινότητα, στη σκέψη και φροντίδα του ά/Άλλου, στην παρόρμηση να βοηθήσεις να κουβαληθούν οι καρέκλες, στη διάθεση για συνεργασία και αλληλεγγύη, στο νοιάξιμο για το συλλογικό καλό. Θα βρεις βαθιά αριστερές και αριστερούς κι αριστερά εκεί όπου γίνεται η περισσότερη λάντζα, εκεί που ανατρέπονται τα στερεότυπα και οι ιεραρχίες, εκεί που ξαναμοιράζεται η εξουσία ως μέρος του αγώνα για τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού, εκεί που η δικαιοσύνη μπαίνει πάνω από φίλους και αυλές.
Η κουλτούρα που αναπτύσσουν αυτές οι πρακτικές αναγνωρίζει το άτομο ως συνάνθρωπο κι όχι ως ανταγωνιστή. Ναι, αυτή η πλευρά της αριστεράς μοιάζει κάπως χριστιανική, στο νοιάξιμο για τους α/Άλλους, αλλά οι θρησκείες, ας μην ξεχνάμε, είναι «οι αναστεναγμοί των καταπιεσμένων» κι η «καρδιά ενός άκαρδου κόσμου». Παρά και ενάντια στην υποτιθέμενη ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού, οι πρακτικές του νοιάζεσθαι και του κοινωνείν καλλιεργούν μια βαθιά αριστερή κουλτούρα που ενδυναμώνει την κοινωνία από τα κάτω και συμβάλλει στο ριζοσπαστικό μετασχηματισμό προς το το συλλογικό.
Η συνεχής πάλη στην καθημερινότητα για ισότητα και δικαιοσύνη δεν είναι εύκολη. Οι φεμινιστικές, αντιρατσιστικές, συντροφικές και αλληλέγγυες πρακτικές είναι χρονοβόρες κι ενεργοβόρες για τα ενσώματα υποκείμενα ακριβώς επειδή αμφισβητούν την κατασκευή του κανονικού και την ηγεμονία του ατομικισμού. Αυτές όμως ακριβώς οι πρακτικές καλλιεργούν την εμπιστοσύνη στο συλλογικό, απαραίτητο στοιχείο για να οικοδομηθεί κάτι από κοινού. Προφανώς η αριστερά δεν περιορίζεται στα παραπάνω, αλλά χωρίς αυτόν τον καθημερινό σκληρότατο αγώνα, χωρίς αυτή τη βαθιά πρακτική, συναισθηματική, κοινωνική αριστεροσύνη ή νοιάξιμο, απλώς δεν είναι Αριστερά. Κι αυτό ήταν πάντοτε και το ηθικό της πλεονέκτημα.