Αισθάνομαι όμως ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης μια Αριστερά που δεν λέει αυτά που είναι «δύσκολα» αλλά πρέπει να ακουστούν. Μια Αριστερά που δε μιλάει για δικαιοσύνη, ισότητα και ανθρωπιά για όλες και για όλους, δεν είναι Αριστερά και δεν τη χρειάζεται η κοινωνία.
Να μιλήσουμε λοιπόν για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Να μιλούμε για τα δικαιώματά τους, για τη δικαιοσύνη για τους ίδιους και για όλους μας. Ένα χρόνο μετά το ναυάγιο της Πύλου που στοίχισε της ζωή σε εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες (μπορεί και 600), έχουμε καθαρότερη εικόνα για το τι έχει συμβεί. Η δημοσιογραφική έρευνα έχει αναδείξει ότι το Λιμενικό θα μπορούσε (το λιγότερο) να αποσοβήσει την πολύνεκρη τραγωδία αλλά δεν το έκανε. Το Βραβείο Δημοσιογραφίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Daphne Caruana Galizia δόθηκε στη διεθνή σύμπραξη δημοσιογράφων (στην οποία συμμετείχαν και Έλληνες-ίδες ρεπόρτερ) που αποκάλυψε πολύ σοβαρές παραβιάσεις του Δικαιου της Θάλασσας από το σκάφος του Λιμενικού που παρακολουθούσε από κοντά το σαπιοκάραβο με τους στοιβαγμένους πρόσφυγες και μετανάστες.
Παρά τις αποκαλύψεις, η διαδικασία απόδοσης ευθυνών στις ελληνικές Αρχές δεν έχει προχωρήσει. Αντιθέτως στο εδώλιο του Εφετείου της Καλαμάτα κάθονται σήμερα 21/5, 9 Αιγύπτιοι που κατηγορούνται ως διακινητές. Η όλη διαδικασία που έχει ακολουθηθεί, δίνει την εντύπωση ότι αναζητούνται αποδιοπομπαίοι τράγοι για την τραγωδία. Οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων την έχουν χαρακτηρίσει ανάρμοστη. Άλλωστε το τελευταίο διάστημα όλο και πιο συχνά ακούμε καταγγελίες για μετανάστες που βαφτίζονται διακινητές και καταδικάζονται σε βαριές ποινές.
Σε κάθε περίπτωση, εύλογα διερωτάται κανείς τι είδος κράτος δικαίου είναι αυτό όπου το ένα σκέλος μιας υπόθεσης οδηγείται με ταχυτήτητα στο ακροατήριο ενώ αγνοείται η τύχη του άλλου, που είναι πιο σημαντικό γιατί εμπλέκει τις Αρχές. Εξίσου εύλογα δημιουργείται η αίσθηση της συγκάλυψης και σε αυτήν την υπόθεση.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε αγαστή συμπόρευση με την Ακροδεξιά στοχοποιεί συστηματικά τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, για να εμπορευτεί το φόβο και να δημιουργήσει αποδιοπομπαίους τράγους για την κοινωνική δυσαρέσκεια. Η συνταγή είναι παντού και πάντα πετυχημένη για τους δημαγωγούς, αλλά ολέθρια για τη δημοκρατία. Η δικαιοσύνη, η δημοκρατία κι εντέλει η ανθρωπιά μας κρίνονται στο πώς αντιμετωπίζονται οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Παντού και πάντα ένας πολιτισμός κρίνεται στο πώς αντιμετωπίζει τον «ξένο».
Δεν θα σταματήσουμε να το λέμε.
Γαβριήλ Σακελλαρίδης
