Ένας άνθρωπος προφυλακίζεται όταν υπάρχουν υποψίες ότι δεν θα προσέλθει στην δίκη του όταν αυτή οριστεί ή υπέχει κίνδυνος να τελέσει άλλα αδικήματα αν παραμείνει εκτός φυλακής μέχρι τη δίκη του. Αυτό πάνω κάτω λέει ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας.
Τώρα στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού τί από τα παραπάνω μπορεί να ισχύει;
Ότι δεν ξέρουν οι αρχές που μένει; Που κινείται;
Ότι πιστεύουν ότι θα τελέσει κάποιο έγκλημα; Με βάση τι; Ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα σουπερμάρκετ;
Οι προφυλακίσεις αυτές κατά κανόνα διαρκούν μέχρι και 18 μήνες. Μετά μπορεί να αθωωθεί ο κατηγορούμενος και δεν τρέχει τίποτα για τη δικαιοσύνη. Απλά θα έχει χάσει ενάμιση χρόνο από τη ζωή του στις φυλακές, αφότου έχει εκτίσει ήδη μια εξοντωτική ποινή.
Η υπόθεση Ρωμανού συμπυκνώνει όλη την εκδικητική φύση εκείνων των μηχανισμών που δεν έχουν σχέση με τη δικαιοσύνη, αλλά αναπαράγουν διαρκώς την αδικία.
Και όταν η αδικία γίνεται θεσμός, η εμπιστοσύνη πάει περίπατο. Έχουμε ζήσει κι άλλες τέτοιες υποθέσεις ανθρώπων που συνθλίφτηκαν σε υποθέσεις που θυμίζουν μυθιστόρημα του Κάφκα (Ηριαννα, Ινδιάνος κτλ).
Ο αγώνας για την υπεράσπιση του κράτους δικαίου μας αφορά όλους και όλες.
Γαβριήλ Σακελλαρίδης
