Επειδή ζούμε σε μέρες επικίνδυνες, όπου ο φασισμός επανέρχεται με χίλια πρόσωπα και προσωπεία (από το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που εξομοιώνει τον φασισμό με τον κομμουνισμό μέχρι τον εμβολισμό φουσκωτής βάρκας με 34 πρόσφυγες που κόστισε ένα πνιγμένο παιδάκι 3 χρόνων), επειδή πράγματι η «γη τρέμει» από την επιστροφή του θηρίου, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 για να ξαναθυμηθούμε τι εστί φασισμός. Και γιατί βρίσκεται σε εξέλιξη μια τεράστια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία. «Ο Θεός δεν μπορεί να μεταβάλει το παρελθόν, οι ιστορικοί όμως μπορούν» λέει ο Σάμουελ Μπάτλερ.
Σ’ αυτόν τον νέο ολοκληρωτισμό η «καταστολή» της Ιστορίας συμβαδίζει -το βλέπουμε κραυγαλέα και από την κυβέρνηση της Ν.Δ.- με την (κατά Χάνα Άρεντ) «ριζική καταστολή της πολιτικής και την περιφρόνηση εκ μέρους της εξουσίας των ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη». Γεγονός που επαναφέρει στην επικαιρότητα τη σκέψη του θρυλικού Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι: «Καμιά κυβέρνηση δεν πολεμάει τον φασισμό για να τον καταστρέψει. Όταν η αστική τάξη βλέπει ότι η εξουσία γλιστράει από τα χέρια της, τον ανακαλεί για να διατηρήσει τα προνόμια».
Ας σκεφτούμε τη «σοβαρή» Χρυσή Αυγή που φωλιάζει στο κυβερνητικό κόμμα. Ας εξετάσουμε πώς δρα και πώς εκφράζεται σήμερα η συστημική σχολή σκέψης που, προσπαθώντας να αιτιοκρατηθεί από το απόλυτο, καταφεύγει σε σφαγιαστικές πολιτικές. Και στο πεδίο των ιδεών, στη σκέψη του εξανδραποδισμού όλων των υπολοίπων. Αυτό όμως είναι ο νέος ολοκληρωτισμός: η απέραντη έρημος των εξανδραποδισμένων σκέψεων. Δηλαδή η επικράτηση της «αριστείας» των «δυνατών». Αυτό είναι το σύγχρονο «αιέν αριστεύειν» του ολοκληρωτισμού.
Και επειδή οι σκέψεις αναβλύζουν από τα σώματα, φασισμός είναι η απέραντη έρημος των εξανδραποδισμένων και των κομματιασμένων σωμάτων. Η «νεολιθική νυχτωδία» όπου περιφέρονται οι κατισχύσαντες, που ποδοπατούν και δεν σκέπτονται, αποδίδοντας τιμές στο τίποτα, δηλαδή σ’ ένα κενό που είναι πλήρες από το κενό του. Αυτό είναι ο φασισμός: ένα κενό που είναι πλήρες από το κενό του. Δεν έχει ανάγκη από τίποτα, γιατί τίποτα δεν ξέρει. Τίποτα δεν ξέρει επειδή δεν έχει ανάγκη να μάθει κάτι (αυτό ας το προσέξουν οι ιδεολογημένες, θρησκευτικές κατηγορίες σωτηρολογήσεων που ξέρουν τα πάντα χωρίς ποτέ να έχουν επιθυμήσει τη μαθητεία) που θα ζωντάνευε ένα αειθανές ερώπλαστο της απροστάτευτης ύπαρξης.
Άγριο κρύσταλλο. Της Τσεχίας. Με την παγωμένη θάλασσα μέσα μας που ακινητοποιεί τα σπλάχνα της ανθρωπότητας. Την απέραντη παγωμένη θάλασσα του φασισμού που δικάζει και καταδικάζει εις θάνατον τους αθώους: με πνιγμό στη Μεσόγειο. Με βομβαρδισμό στην Υεμένη. Με βόμβες ναπάλμ στον ελληνικό Εμφύλιο και στο Βιετνάμ. Με εισβολή στο Ιράκ. Άγριο κρύσταλλο ο θάνατος από φασισμό. Άγριο πράγμα να κυνηγάς τα ονόματά του. Τα παράσημα των τίτλων του, τους τίτλους σπουδών από τους προεξάρχοντες των Γέιλ και των Χάρβαρντ, από τα εκτελεστικά αποσπάσματα των κολεγίων των εκλεκτών μιας αέναης κόλασης, όπου οι εκπαιδευμένοι βαθμολογούνται πάντοτε με άριστα.
Δεν έχει άλλο βαθμό η κόλαση. Μονάχα άριστα. Για τους κολάζοντες. Και μονάχα μηδέν. Για τους κολασμένους. Αυτό είναι το άγριο κρύσταλλο του φασισμού: το αδιαβάθμητο κρύσταλλο του θανάτου Αυτό δεν θέλουν να σπάσει. Για να μην αποκαλυφθεί η απέραντη πεδιάδα του τίποτα. Του αγριότατου τίποτα που σκοτώνει για να είναι τίποτα. Και πρέπει να σκοτώνει. Όχι μόνο τους ζωντανούς, αλλά και τους νεκρούς. Αυτή είναι η απέραντη νεκρή πεδιάδα του φασισμού. Με τα νεκρά του κρύσταλλα, τα καμωμένα από τον πάγο των νεκρόσιτων που υπηρετούν: ένας θάνατος καμωμένος από νεκρούς που ζούνε τον θάνατο των άλλων, που αρπάζουν τον θάνατο των αθώων και τον νεκρώνουν. Που διαμελίζουν τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, που βάζουν τον Ερωτόκριτο να ξεπουλάει την Αρετούσα και τον θάνατο να ξεπουλιέται στα παζάρια μιας εξωχώριας ζωής. Αυτό είναι ο φασισμός των κρυστάλλων. Εκείνης της νύχτας που ακόμα θραύεται από τα σκληρά χέρια των ναζί μέσα στα όνειρά μας.
Άκου. Άκου τον ήχο. Είναι νύχτα. Είναι νύχτα καμωμένη από «άγριο κρύσταλλο της Τσεχίας». Και το σπάζουν. Άκου. Το σπάζουν. Ξύπνα. Το πρωί θα πατήσεις πάνω στα άγρια κρύσταλλα, στα άγια κρύσταλλα των ανθρώπων. Και θα κοπείς. Ξύπνα.
Τα ματωμένα ίχνη δεν συνιστούν πορεία. Γιατί η πεδιάδα του τίποτα είναι απέραντη. Ούτε πας. Ούτε επιστρέφεις. Είσαι πάντοτε ακίνητος. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος. Μονάχα το απέραντο εδώ. Ο θάνατος. Ο φασισμός. Αυτό το κενό πλήρες κενού.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
