Το θετικό αποτέλεσμα υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών από το κοινοβούλιο της Βόρειας Μακεδονίας, αποκαλύπτει την πολιτική ωριμότητα των γειτόνων μας, τη σοφή ευελιξία τους μπροστά σε ένα δύσκολο πρόβλημα που είχαν να αντιμετωπίσουν. Και τα κατάφεραν, παρά τις δυσκολίες που συνάντησαν, μερικές μάλιστα και από την ελληνική πλευρά, λόγω και των πιέσεων των δικών μας εθνικιστών. Ολοκληρώθηκε, λοιπόν, το καθοριστικό βήμα και αυτό είναι, με ιστορικούς όρους, εξαιρετικά σημαντικό. Τώρα είναι η σειρά της ελληνικής πλευράς να αποδείξει την ίδια ωριμότητα και αποφασιστικότητα.
Η ελληνική πλευρά, αυτό είναι η σκληρή, πικρή και ενοχλητική αλήθεια, ως την τελευταία στιγμή, δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Ούτε κατάλαβε την ιστορική δυνατότητα που άνοιξε για να διορθώσει μια εντελώς λάθος πολιτική που απομόνωσε τη χώρα διεθνώς, την εμφάνιζε ως μια χώρα καθυστερημένη. Η συμφωνία των Πρεσπών, τελικά, αποδείχθηκε το ζήτημα εκείνο που θα αποκάλυπτε ένα πολιτικό σύστημα ευθυνόβοφο, καιροσκοπικό, που δεν μπορούν να το εμπιστεύονται οι πολίτες. Αυτό θα συνειδητοποιηθεί, βέβαια, σε ικανό βάθος χρόνου, αλλά δεν σημαίνει ότι η βλάβη στη συλλογική συνείδηση θα είναι ανεπαίσθητη.
Μελετώντας κανείς τις διάφορες φάσεις τού όλου ζητήματος από την ημέρα που η κυβέρνηση δημοσιοποίησε την πρόθεσή της να επιλυθεί το Μακεδονικό, όλη τη διαδρομή και τις μετατοπίσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης ως την πλήρη και στείρα άρνησή τους, συνειδητοποιεί ότι τελικά μόνο ένα κόμμα της Αριστεράς μπορούσε να σταθεί σταθερό στην άποψη ότι πρέπει να βρεθεί λύση και ότι υπάρχουν ευνοϊκοί όροι. Αυτή τη σταθερότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Οικολόγοι την αντλούσαν από την ιδεολογία τους. Και είναι επίσης πολύ θετικό το ότι και ένα άλλο πολιτικό κόμμα, το Ποτάμι, πάρα τις πιέσεις και τις υπονομεύσεις, άντεξε επίσης. Το ίδιο ισχύει και για τη ΔΗΜΑΡ. Όπως και ότι μεμονωμένοι ακόμη βουλευτές άντεξαν και υποστηρίζουν τη συμφωνία.
Το πιο αποκαρδιωτικό, το πιο υπονομευτικό των αριστερών ιδεών, μας χάρισε όμως το ΚΚΕ. Μόνο πως αυτή τη φορά η στάση της ηγεσίας του δεν συνιστά ένα λάθος τακτικής, που μετά από μερικές δεκαετίες κάποια άλλη ηγεσία θα αναγνωρίσει ότι ήταν λάθος. Η βλάβη είναι ιδεολογική και πάει πολύ βαθιά. Σε καμία ιστορική περίοδο κομμουνιστές, μπροστά στα εύλογα δικαιώματα ενός γειτονικού λαού, δεν είπαν ότι αυτό συνιστά αλυτρωτισμό! Συνδράμοντας έτσι και στην καταπίεση συμπολιτών μας, που αναγνωρίζονται ως Σλαβομακεδόνες και όλοι τους γνωρίζουμε.
Για τη στάση του ΚΙΝΑΛ, ή σωστότερα του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν κανείς χρειαστεί να θυμηθεί επιλογές του όπως το εμπάργκο επί Ανδρέα Παπανδρέου, μόνο ψυχολογικοί λόγοι μπορεί να την ερμηνεύσουν. Πρόκειται για το τραύμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορεί να ξεπεράσει και να λειτουργήσει φυσιολογικά μέσα στο πολιτικό σύστημα. Όσο για τη ΝΔ, παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι που δεν εμποδίζει απλώς τη λύση προβλημάτων όπως το Μακεδονικό, αλλά διαμορφώνει κλίμα πρόσφορο για την κανονική και επικίνδυνη έως φασιστική ακροδεξιά.
Η εμπλοκή με τους ΑΝΕΛ ή σωστότερα η εμπλοκή από την αλλαγή από τον Π. Καμμένο της αρχικής στάσης τους, που προέβλεπε τη στήριξη της κυβέρνησης παρά την ισχυρή αντίθεση προς τη συμφωνία των Πρεσπών, κινδύνεψε και κινδυνεύει ακόμη να διακόψει το έργο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Οικολόγων σε ένα κρίσιμο σημείο. Η άρνηση της μεγάλης πλειοψηφίας των στελεχών των ΑΝΕΛ να δεχθεί αυτή τη θέση της ηγεσίας μπορεί και να οδηγήσει στη λύση της εμπλοκής.
Ωστόσο, είναι καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης και ανεξάρτητα αν λάβει ή όχι, να φέρει τη συμφωνία στη Βουλή. Εκεί θα πάρει ο καθένας την ευθύνη του.
Παύλος Κλαυδιανός
Πηγή: Η Εποχή
