Στη δημόσια συζήτηση, γύρω από την εμπειρία των πρόσφατων διεργασιών με τις Εξεταστικές Επιτροπές που συγκρότησε η Βουλή, έρχεται και επανέρχεται ένα καίριο ζήτημα. Κατά πόσον δηλαδή αποτελεί, αυτή η διαδικασία, μία κυβερνητική επιλογή προκειμένου να στοχοποιηθεί και να ποινικοποιηθεί η πολιτική ζωή, δημιουργώντας παράλληλα έναν αποπροσανατολισμό σε σχέση με τις ακολουθούμενες πολιτικές στο οικονομικό πεδίο.
Δεν έχω την ίδια άποψη. Η Εξεταστική Επιτροπή που έγινε γι’ αυτό που αποκλήθηκε «τρίγωνο της διαπλοκής», δηλαδή τράπεζες, media και κόμματα, έφερε στην επιφάνεια πάρα πολλά στοιχεία, που μπορεί μεν να μην οδήγησαν ευθέως στην παραπομπή πολιτικών στελεχών με πολιτικές ευθύνες για προανακριτική, πλην όμως όλο το ογκώδες υλικό μέσα στο οποίο υπήρχαν πολλές και πολύ σημαντικές μαρτυρίες ήδη απασχολεί τη Δικαιοσύνη για περαιτέρω διερεύνηση.
Υπενθυμίζω ότι η υπόθεση Τσοχατζόπουλου ξεκίνησε από μία τέτοια διαδικασία στην οποία η καθ’ αυτή Επιτροπή, η οποία είχε γίνει Εξεταστική Επιτροπή των πραγμάτων, είχε καταλήξει σε αθωωτική απόφαση, πλην όμως με βάση επιπλέον στοιχεία που αφορούσαν σε λογαριασμούς και μαρτυρίες η Δικαιοσύνη βρήκε τον τρόπο να ξετυλίξει ύστερα το κουβάρι.
Άρα, ο ρόλος της Βουλής ακριβώς επειδή είναι στο πεδίο της προανάκρισης και της ανάκρισης, και δεν είναι ένας ρόλος δικαστικός και απόδοσης ευθυνών, μπορεί απ’ ότι έχει φανεί και στο απώτερο και στο πρόσφατο παρελθόν, να είναι πάρα πολύ σημαντικός έτσι ώστε η Δικαιοσύνη να παίρνει το νήμα σε ό,τι αφορά και πολιτικά πρόσωπα για να εξελίσσει τις έρευνες.
Το Σύνταγμα στο περίφημο άρθρο 86, για το οποίο όλα τα κόμματα συμφωνούν ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει ενόψει της Συνταγματικής Αναθεώρησης, προνοεί έτσι ώστε η Δικαιοσύνη όταν έρχεται μπροστά σε ένα όνομα πολιτικού αμελλητί, δηλαδή χωρίς περαιτέρω διερεύνηση, να το στέλνει στη Βουλή για τα περαιτέρω. Αυτή η διαδικασία εμπεριέχει προφανώς ένα στοιχείο που φέρνει σε προνομιακή θέση τους βουλευτές και τους υπουργούς εν τη ασκήσει των καθηκόντων τους, διότι μπορεί πολύ εύκολα να έρχονται είτε παραγεγραμμένες υποθέσεις, και έχει συμβεί για δεκάδες υποθέσεων στη Βουλή προς εξέταση -άρα επί της ουσίας επιστρέφονται οι φάκελοι στη Δικαιοσύνη χωρίς να ασκηθεί η διαδικασία για τα πολιτικά πρόσωπα- είτε λόγω έλλειψης στοιχείων και πάλι γυρνάνε αυτοί οι φάκελοι χωρίς να έχουνε γίνει Εξεταστικές Επιτροπές. Άρα, είναι σωστό να γίνονται Εξεταστικές Επιτροπές ακόμα και αν δεν προκύπτουν ευθέως και αμέσως πιθανότητες και ενδεχόμενα ποινικών ευθυνών για βουλευτές, πρώην υπουργούς κλπ.
Ήδη, τρέχουν οι διαδικασίες για δύο Εξεταστικές Επιτροπές. Η μία αφορά στα εξοπλιστικά προγράμματα επί υπουργίας Παπαντωνίου, οι οποίες ήρθαν στη Βουλή μετά από παρέλευση δεκαετίας, και άρα από πρώτη ανάγνωση θα μπορούσαν να θεωρηθούν παραγεγραμμένες, πλην όμως οι διαδικασίες οι οποίες θα ξεκινήσουν τώρα αποτελούν ένα πεδίο στο οποίο κατά τη διάρκεια που θα εξελίσσονται μπορεί να προστεθούν, πάντα στα ίδια προφανώς αδικήματα ή σε άλλα αδικήματα αν έρθουν ξανά στην Ολομέλεια της Βουλής, επιπλέον ενδεχόμενες αιτιάσεις προς διερεύνηση. Ταυτόχρονα δε, ξεκινάει και η Εξεταστική Επιτροπή για την υγεία. Με συγκεκριμένα θέματα που αφορούν στην πώληση του Ερρίκος Ντυνάν, στο ΚΕΕΛΠΝΟ και στις τιμές των φαρμάκων.
Αυτή η τελευταία, όπως και οι προηγούμενες για τα εξοπλιστικά και για τα χρέη των κομμάτων και των media, έχουν και ένα ισχυρό ηθικό πολιτικό συμβολισμό για το περίφημο ζήτημα του χρέους. Είναι σωστό, καθώς βαίνουμε προς το τέλος και το κλείσιμο της περιόδου των μνημονιακών μέτρων, όπως τουλάχιστον η Κυβέρνηση ισχυρίζεται, και μετά από μια απίστευτη πολυετή ταλαιπωρία της κοινωνίας, με σοβαρές επιπτώσεις, να υπάρξει στον ελληνικό λαό μία καθαρή εικόνα, για όλες τις μεγάλες υποθέσεις που οδήγησαν στη χρεοκοπία της χώρας. Όσο το δυνατόν βέβαια αυτή η εικόνα μπορεί να είναι καθαρή.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ανάμεσα σε δεκάδες περιπτώσεων που υπήρξε κατασπατάληση και απιστία για το δημόσιο χρήμα και το δημόσιο συμφέρον, για παράδειγμα ζητήματα που αφορούν στα εξοπλιστικά, στη φαρμακευτική δαπάνη, στα θαλασσοδάνεια των κομμάτων και των media, είναι ίσως ένα μικρό μέρος αλλά σημαντικό, να απαντηθεί στη διαμόρφωση της ιστορικής συνείδησης του ελληνικού λαού γιατί η χώρα χρεοκόπησε. Εάν αυτό συνδυαστεί με μία πάρα πολύ προσεκτική αλλά ταυτόχρονα διαφανή και χωρίς κανέναν έλεγχο ή πολιτική υστεροβουλία προσπάθεια που γίνεται από το υπουργείο Δικαιοσύνης και από τους Εισαγγελείς, από την Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη για τις λίστες, η αρχή έγινε με τη λίστα Λαγκάρντ, που φτάνουνε τώρα μέχρι τα Panama Papers και τις ενδιάμεσες λίστες Μπόγιαρνς κτλ., ή για την αναψηλάφηση υποθέσεων σαν αυτή της σύμβασης της Siemens, διαμορφώνεται ένα γενικό πεδίο το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δεν οδηγεί σε ποινικοποίηση την πολιτική ζωή, ούτε σε αποπροσανατολισμό, αλλά οδηγεί στη διαμόρφωση μίας συνείδησης για την τελική υπερίσχυση του Κράτους – Δικαίου. Πράγμα το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό για τον λαό μας, έτσι ώστε να γνωρίζει σε έναν βαθμό τουλάχιστον, τους φταίχτες, τα πρόσωπα, τις πολιτικές και τις πολιτικές δυνάμεις και τα συστήματα τα οποία τα προηγούμενα χρόνια οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.
Υπάρχουν και πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως παραδείγματος χάριν αυτές που αφορούν σε διασπάθιση χρημάτων από ΜΚΟ, με δικογραφίες που έχουν έρθει από το υπουργείο Εξωτερικών, ή για άλλα ζητήματα τα οποία, επαναλαμβάνω προσεκτικά, με πλήρη τήρηση όλων όσων συμπεριλαμβάνονται στο Σύνταγμα και στην ελληνική Δικαιοσύνη- και χωρίς να είμαστε προπετείς ή να διαμορφώνουμε προσωποποιημένες και στοχευμένες διώξεις- μπορούν να έχουν τη θέση τους σε μια τέτοια προσπάθεια της Βουλής, που πιστεύω ότι αναβαθμίζεται μέσα από μία τέτοια διαδικασία και δεν αποτελεί ούτε την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να ξεφεύγουν οι πολιτικοί από οποιαδήποτε ευθύνη και σίγουρα δεν αποτελεί το πεδίο μιας άσκησης εκδικητικής πολιτικής από την παρούσα Κυβέρνηση.
Νίκος Βούτσης
Πηγή: Insider
