Τι είναι η καλοκαιρινή Αθήνα; Ο πάτος ενός φλεγόμενου τηγανιού, αυτό είχε πει ένα Γάλλος περιηγητής το 1896. Μπορεί να ήταν και Άγγλος, δεν θυμάμαι, αλλά σε κάθε περίπτωση είχε δίκιο πολύ πριν τα τσιμέντα και τα καμένα δάση. Αυτός ο Ιούνιος ήρθε πολύ χαριτωμένα, σαν Απρίλης κι ακόμη δεν χρειάστηκε να στενάξουμε από αυτόν τον πηχτό, λασπωμενο αέρα, που είναι λες και εισπνέεις την υγρασία χιλιάδων ιδρωμένων κορμιών. Χτυπάει το σώμα στο τσιμέντο και σου γυρίζει πίσω στα ρουθούνια. Τις κυνηγάμε τις ανάσες σε αυτήν την πόλη.
Ώσπου ήρθε μια λύση τρίτης γενιάς, σαν τα καλά τα φάρμακα: Θα βάλουμε στην Ομόνοια εξωγήινα μεταλλικά, σφαιρικά φίλτρα, που καθαρίζουν τον αέρα ισοδύναμα με 30 δέντρα. Πςςςςς! Κι από κάτω, κάτι ζαρντινιέρες, γιατί εδώ είναι Βαλκάνια, μπορεί να παίρνεις την τηλεόραση την plasma, αλλά το θέλεις και το σεμεδάκι σου.
Ανθρώπινα θανάσιμα αμαρτήματα
Βέβαια, η είδηση δεν είναι καθόλου κακή από μόνη της. Δηλαδή, αν είχαμε ένα σοβαρό δήμαρχο, που θα είχε επενδύσει σε χώρους πρασίνου, στην ανακύκλωση, σε «πράσινες» μεταρρυθμίσεις για την πόλη κι έφερνε και το εξωγήινο φίλτρο, η ανάσα θα έβγαινε πιο εύκολα. Είναι καλό πράγμα οι νέες τεχνολογίες, αν έχεις να… φας. Αν δεν έχεις να φας (να ανασάνεις, εν προκειμένω) και κυκλοφορείς με Άη-φόουν, τι να την κάνεις τη νέα τεχνολογία;
Αλλά, μην τον αδικούμε το δήμαρχο. Ήταν και άτυχος. Πέρυσι φύτεψε, ας πούμε, αλλά δεν του «έπιασαν». Και κοκοφοίνικα έβαλε και ψευδοπιπεριά από το Περού σε τσίγκινη ζαρντινιέρα Αύγουστο μήνα, που μαράθηκε και γκαζόν στην Ομόνοια έβαλε, που του το έφαγε η κάμπια, είχε κι ατυχίες ο άνθρωπος. Ας μην είμαστε μικροπρεπείς, είχε ατυχίες που μάλιστα του κόστισαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, αλλά ας μην είμαστε μικροπρεπείς! Ανθρώπινα είναι αυτά. Σαν τα θανάσιμα αμαρτήματα, που είναι επίσης ανθρώπινα.
Βέβαια, αν θα μπορούσαμε να κάνουμε μία πρόταση στο δήμαρχο, για τη ρύπανση γενικώς, την ηχορύπανση, ας πούμε, θα του λέγαμε ότι έχουνε παίξει τα νεύρα μας δύο χρόνια κάθε μέρα με τα τρυπάνια του Δήμου μες στο αυτί μας –μία με το μετρό, μία με το Μεγάλο Περίπατο, μία με τα χώματα τα πεταμένα πάνω στις ράμπες των αναπήρων– εντάξει, δεν πρόκειται για ηχορύπανση τώρα, αλλά τρυπάνε-τρυπάνε, μετά τα χώματα κάπου τα πετούσαν, τι τα έκαναν; Γαργάρα;
Τι νομίζατε, ότι είχαν κανένα άχτι;
Κι είπαμε τώρα για τους ανάπηρους, επικίνδυνο πράγμα οι συνειρμοί. Αλλά μιας και τους πιάσαμε κι αυτούς να, πάει τώρα μια βδομάδα που με το που βγήκα από την είσοδο της πολυκατοικίας, έπεσα στη λακκούβα του πεζοδρομίου. Να! μια πληγή στο γόνατο μετά. Θα μου πείτε, ανάπηρη γυναίκα ας έμενα σπίτι, έχετε δίκιο. Αλλά τι να κάνουμε τώρα, το κακό κρύβεται σε λεπτομέρειες. Πάει, έγινε, προχωράμε (ωραίο το αστείο μου). Και σκέφτομαι έτσι εγωιστικά, τόσες εκατοντάδες χιλιάδες, βρε Κώστα Μπακογιάννη, δήμαρχέ μας, τόσα λεφτά ζαρωμένα μέσα στις τσίγκινες τις ζαρντινιέρες και κατουρημένα από την εξωτική την κάμπια, να, αν τα είχες φυτέψει σε δέντρα κι είχες σενιάρει και λιγάκι τα πεζοδρόμια, χαρά μεγάλη θα είχαμε στην πόλη.
Αλλά γκρινιάζω. Αυτά κάνουμε εμείς οι αριστεροί, γκρινιάζουμε. Η ανάπτυξη μας φταίει, που θέλουν να πάρουν Στρέφη και Φιλοπάππου και να τα δώσουν σε ιδιώτες κι αυτό μας φταίει, που κατούρησε η κάμπια το γκαζόν στην Ομόνοια κι αυτό μας φταίει, μας φταίει κι η ηχορύπανση, μας φταίει και το σπασμένο το πεζοδρόμιο, γι’ αυτό τα παλιά τα χρόνια μας έστελναν εξορία. Επειδή δεν άντεχαν που γκρινιάζαμε. Ας πούμε, η χούντα έκανε δρόμους και σίγουρα κάποιος αριστερός θα γκρίνιαζε που είχαν διαλυθεί προϋπολογισμοί και ασφαλιστικά ταμεία, για παράδειγμα. Ή που δεν είχαμε δημοκρατία, υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα. Έτσι γέμισε η Μακρόνησος κι η Γυάρος, τι νομίζατε, ότι είχαν κανένα άχτι;
Και τώρα γκρινιάζω, 700 λέξεις τώρα μόνο γκρινιάζω. Στο κάτω κάτω, για τα τρυπάνια υπάρχουν ωτοασπίδες, για το χαμένο πράσινο, ε, ας φτιάξουμε ομάδες εθελοντικές να δώσουμε στο δήμαρχό μας τα κατάλληλα λιπάσματα, μην πιάσει και το μεταλλικό το φίλτρο καμιά κάμπια κι έχουμε δράματα, για τα πάρκα που δεν έχουμε, ε, ας φυτέψουμε και καμιά γλάστρα στο μπαλκόνι και για τους ανάπηρους, ε, ας μείνουν σπίτι. Κι άμα πεινάσουν, ας τηγανίσουν κι ένα αυγό.
Όλγα Στέφου
Πηγή: Η Εποχή
