Με εξαίρεση τη Φινλανδία και τη Σουηδία που λόγω γεωγραφικής εγγύτητας με τη Ρωσία εγκατέλειψαν την ουδετερότητα για το ΝΑΤΟ, αυτό που κυριαρχεί σχεδόν πέντε μήνες μετά την εισβολή στην Ουκρανία δεν είναι η συσπείρωση γύρω από τη Δύση αλλά η τάση χειραφέτησης, μόνιμης και σταθερής, μέχρι τώρα παραδοσιακών συμμάχων των ΗΠΑ.
Πέντε μήνες μετά την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία τρεις παραδοσιακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία, διαπραγματεύονται την ένταξή τους στην ομάδα BRICS.
H μεγάλη εικόνα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί: η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία σε παγκόσμιο επίπεδο όχι μόνον δεν βοήθησε τη συγκρότηση πανστρατιάς απέναντι στον «αναθεωρητισμό» της Μόσχας αλλά επιτάχυνε τις τάσεις χειραφέτησης πολλών μεσαίων δυνάμεων, με ιδιαίτερη έμφαση στη Μέση Ανατολή.
Ο Ερντογάν, που θα συναντηθεί στην Τεχεράνη με τον Πούτιν και τον Ραΐσι, δεν αποτελεί μια εξαίρεση, δεν είναι η σύγχρονη έκδοση του επιτήδειου ουδέτερου.
Οι ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας και της Αιγύπτου δεν αποκλίνουν από την κανονικότητα του φιλοδυτικού προσανατολισμού τους γιατί πολύ απλά εκ των πραγμάτων σε έναν ολοένα πιο πολυπολικό και πολυκεντρικό κόσμο υπάρχει μια δυναμική υπέρβασης κάθε μορφής διπολικής αντιπαράθεσης.
Το παράδοξο στην υποψηφιότητα του Καΐρου, του Ριάντ και της Αγκυρας είναι ότι μέχρι πρόσφατα υπήρχε μετωπική σύγκρουση και σκληρός ανταγωνισμός των δύο αραβικών δυνάμεων με την Τουρκία που διεκδικούσε ρόλο ηγέτη στο σουνιτικό Ισλάμ της Μέσης Ανατολής.
Με την έλξη που ασκεί η ομάδα ΒRICS δεν αποκλείεται πολύ σύντομα οι ομοτράπεζοι του Μπάιντεν Αραβες ηγέτες που συμμετείχαν στη Διάσκεψη της Τζέντας να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους Ραΐσι, Πούτιν και Ερντογάν.
Από ό,τι φαίνεται, η αντίδραση της Δύσης στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία λειτούργησε στη λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας που επιταχύνει τη δυσμενή εξέλιξη την οποία υποτίθεται ότι αποσκοπεί να καθυστερήσει και ακόμη περισσότερο να ματαιώσει.
Την 24η Φεβρουαρίου υπήρχε η προσδοκία επιστροφής της Τουρκίας στον ρόλο που είχε την περίοδο 1952-1989 έως 1991, τον ρόλο δηλαδή προκεχωρημένου φυλακίου της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ απέναντι στο μαλακό υπογάστριο τότε της ΕΣΣΔ και τώρα της Ρωσίας.
Πέντε μήνες μετά την επιβολή σκληρών κυρώσεων και πολιτικής απομόνωσης, η Ρωσία έχει διευρύνει όσο ποτέ άλλοτε την επιρροή της στη διεθνή σκηνή…
Γιώργος Καπόπουλος
