Σήμερα έγινε ένα πρώτο βήμα για την απονομή δικαιοσύνης για τη δολοφονία του Ζακ. Δεν θα σας εκφράσω τι αισθάνομαι αλλά θα σας περιγράψω τι σκέφτομαι.
Σκέφτομαι τον κοσμηματοπώλη, το Δημόπουλο. Τον σκέφτομαι στο σπίτι του εγκλωβισμένο, όπως το παιδί μου στο κατάστημα του, να προσπαθεί να εξηγήσει στα εγγόνια του γιατί ο παππούς δεν μπορεί να πάει βόλτα μαζί τους.
Σκέφτομαι τον μεσίτη, το Χορταριά, να προσπαθεί να εξηγήσει στους συγκρατούμενους του στη φυλακή πως κλωστούσε ανήλεα έναν άνθρωπο “για να προστατέψει το πλήθος” που κατέγραφε τις εγκληματικές του πράξεις, για να τις πουλήσουν μετά και να βγάλουν κανένα φράγκο.
Σκέφτομαι στους “αθώους” αστυνομικούς να προσπαθούν να εξηγήσουν στις οικογένειες τους πως η δουλειά τους είναι να συλλαμβάνουν παραβάτες του νόμου, αλλά και να χτυπούν, να κλωτσούν και να σέρνουν στο πεζοδρόμιο έναν τραυματισμό άνθρωπο και να τον αφήνουν να πεθαίνει μπροστά τους ρίχνοντας τις ευθύνες ο ένας στο άλλον.
Σκέφτομαι το Ζακ ψηλά στον ουρανό να σκορπάει τόνους γκλίτερ παντού και αυτό να κολλάει και να μη ξεπλένεται με τίποτα.
Θα παραμείνει σε όσους τον άγγιξαν, του μίλησαν, τον κοίταξαν, τον διάβασαν, τον υπερασπίστηκαν και τον σκέφτονται for ever and ever.
Η μαμά του
Ελένη Κωστοπούλου
