Οταν άρχισαν οι Εβραίοι πρόσφυγες να καταφθάνουν στην Παλαιστίνη στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα για δεκαετίες τους δέχονταν οι ντόπιοι Παλαιστίνιοι με τη γνωστή φιλοξενία και αγάπη της Ανατολής (όπως καταγράφουν πολλοί Ισραηλινοί ιστορικοί, όπως οι Ilan Pappe και Avi Shlaim). Ούτε για ένα λεπτό δεν σκέφτηκαν ότι αυτοί οι σκελετωμένοι πεινασμένοι πρόσφυγες που κατέβαιναν από τα σάπια καράβια, διωγμένοι και κατατρεγμένοι από την Ευρώπη, ήρθαν όχι για να συγκατοικήσουν μαζί τους, αλλά για να τους αντικαταστήσουν.
Με την αποκάλυψη της υπόσχεσης του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Ά.Τ. Μπάλφουρ να ιδρύσει εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη και με τη μαζική εισβολή χιλιάδων Εβραίων νέων, οι οποίοι με την είσοδό τους στην Παλαιστίνη κατατάσσονταν στον αγγλικό στρατό κατοχής (στα γνωστά εβραϊκά τάγματα), άρχισαν οι Παλαιστίνιοι να ανησυχούν και ξεκίνησαν τα πρώτα κινήματα αντίστασης – πρώτα κατά της αγγλικής κατοχής. Η αγγλική καταστολή ήρθε με βάρβαρη μορφή, ενώ ο σιωνιστής Άγγλος ύπατος αρμοστής Herbert Samuel κατέστρωσε τα σχέδια για την τελική εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων. Οι τιμωρίες των Παλαιστινίων ήταν ανείπωτες και το σχέδιο προχώρησε με την παραχώρηση τεράστιων εδαφικών εκτάσεων στους Εβραίους για την ίδρυση στρατοπέδων και για εποικισμούς, με την αφαίρεση κάθε πιθανού όπλου από τα χέρια των Παλαιστινίων, με τη φυλάκιση, τον απαγχονισμό ή την εξορία των παραδοσιακών πολιτικών-πολιτιστικών μορφών ηγεσίας, ακόμη και των αρχηγών των μεγάλων οικογενειών.
Παρά την άρνηση των Παλαιστινίων το 1947 να διαμελιστεί η πατρίδα τους και παρά την παραχώρηση του 57% των εδαφών τους στους Εβραίους, οι δεύτεροι εκείνη τη στιγμή, με τις αγγλικές δωρεές γης, κατείχαν μόνο το 5% της παλαιστινιακής επικράτειας. Το 1948 είχε πια ωριμάσει το σχέδιο και οι Εβραίοι ήταν πλέον έτοιμοι να αναλάβουν τα ηνία του κράτους. Έτσι παραμέρισε η Αγγλία, αφήνοντας έναν άοπλο λαό στο έλεος ενός οργανωμένου στρατού, αφήνοντας στα χέρια των εβραϊκών ταγμάτων όλες τις στρατιωτικές, πολιτικές, διοικητικές και υγειονομικές εγκαταστάσεις του κράτους. Ακολούθησε η πρώτη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Δεκάδες χιλιάδες αθώοι πολίτες σφαγιάστηκαν με τον πιο ωμό τρόπο (σύμφωνα με τους ίδιους τους στρατιώτες που καμάρωναν για το πώς ίδρυσαν το μοντέρνο κράτος τους στο ντοκιμαντέρ «Tantura»). Γύρω στους 800.000 Παλαιστίνιους εκδιώχθηκαν και κατέληξαν πρόσφυγες, 536 χωριά σβήστηκαν από τον χάρτη, ενώ δεκάδες ιστορικές μεγαλουπόλεις της Παλαιστίνης πέρασαν αμαχητί στα χέρια των Εβραίων στο διάστημα 1947-1948. Ο γολγοθάς του παλαιστινιακού λαού είχε ξεκινήσει.
Στους αλλεπάλληλους πολέμους μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων χάθηκαν τα υπόλοιπα παλαιστινιακά εδάφη, ενώ η εθνοκάθαρση συνεχίστηκε. Από το Ντέιρ Γιασίν στο Κφαρ Κασέμ και από τη Χαν Γιουνές στη Σάμπρα και στη Σατίλα, το παλαιστινιακό ημερολόγιο περιέχει κάθε μέρα τη μαύρη επέτειο ακόμα μιας σφαγής.
Με την ίδρυση της PLO το 1965 η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού εντάθηκε και κορυφώθηκε με την πρώτη εξέγερση το 1987. Στα πρώτα χρόνια της εξέγερσης γεννήθηκε η Χαμάς, η οποία στα πρώτα της βήματα καλούσε σε παύση της βίας, αλλά γρήγορα άλλαξε γραμμή και υιοθέτησε τη χρήση της βίαιης αντίστασης κατά της κατοχής. Το 1993 για πρώτη φορά οι δυο πλευρές δέχθηκαν να διαπραγματευτούν με σκοπό την ειρήνη, και με τη Συμφωνία του Όσλο οι Παλαιστίνιοι δέχθηκαν την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους στο 22% των εδαφών της ιστορικής Παλαιστίνης.
Με τη δολοφονία του Ράμπιν και την άρνηση των επόμενων ισραηλινών κυβερνήσεων να συνεχίσουν στην ίδια γραμμή κατέστη πια ξεκάθαρο πως το σχέδιο του Αριέλ Σαρόν και έπειτα του Μπενιαμίν Νετανιάχου ήταν η μετάβαση από το καθεστώς κατοχής στο καθεστώς κατοχής δι’ αντιπροσώπου. Η δεύτερη εξέγερση ήταν αναπόφευκτη και η δηλητηρίαση του Αραφάτ άφησε στους Παλαιστίνιους μια ηγεσία χωρίς κανένα εργαλείο για την αντιμετώπιση της κατοχής. Η αρπαγή της γης συνεχίστηκε, όπως και οι εκδιώξεις των Παλαιστινίων.
Μετά την αποτυχία της Παλαιστινιακής Αρχής να προχωρήσει, την εξουσία ανέλαβε η Χαμάς μετά από δημοκρατικές εκλογές τις οποίες έχασε η Φατάχ, η ιστορική παράταξη του Αραφάτ. Ο διχασμός των Παλαιστινίων που τροφοδοτούνταν από τις χώρες-χορηγούς της «ειρήνης» οδήγησε στον πλήρη αποκλεισμό της Γάζας από τη Δυτική Όχθη. Με τη μεσαιωνικού τύπου πολιορκία της Γάζας, που ξεκίνησε το 2006, και τις διαδοχικές ισραηλινές εισβολές το 2008, το 2012, το 2014, το 2015 και το 2021, τη συνεχόμενη αρπαγή της γης, την εκδίωξη των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και τις πολλαπλές αναγγελίες των Ισραηλινών ηγετών για τη δεύτερη Νάκμπα (σημαίνει καταστροφή στα αραβικά και παραπέμπει στα γεγονότα του 1948) η καταστροφή είναι θέμα χρόνου. Το σχέδιο «συμφωνία του αιώνα» του Τραμπ δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το τι έπεται.
Η άνοδος της Ακροδεξιάς στην εξουσία στο Ισραήλ και η έμπρακτη εφαρμογή της εθνοκάθαρσης κορυφώθηκαν το 2023, με εκατοντάδες δολοφονίες νέων παιδιών στη Δυτική Όχθη, την εισβολή και την καταστροφή ολόκληρων γειτονιών και χωριών, και τη δήμευση ολόκληρων συνοικιών στην Ανατολική Ιερουσαλήμ να κάνουν πια ξεκάθαρο ότι όντως η δεύτερη Νάκμπα ξεκίνησε. Η αδιαφορία ολόκληρου του κόσμου για την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, που τελείται περισσότερα από 75 χρόνια, δεν αφήνει καμία δικαιολογία σε όσους εθελοτυφλούν και ξαφνικά ξύπνησαν στις 7 Οκτωβρίου χύνοντας μαύρο δάκρυ για τα αθώα θύματα του Ισραήλ, που για πρώτη φορά από την ίδρυσή του βρέθηκε από τη θέση του θύτη στη θέση του θύματος. Το σχέδιο της εθνοκάθαρσης ήταν έτοιμο, απλώς χρειαζόταν μια αφορμή, την οποία έδωσε η Χαμάς με την εισβολή της, και μια ηθική κάλυψη που έσπευσαν να προσφέρουν οι ηγέτες του «ελεύθερου κόσμου».
Οι βιαιότητες και οι βαρβαρότητες των Ισραηλινών κατά της Γάζας δεν έχουν προηγούμενο στη σύγχρονη Ιστορία, με τα χιλιάδες σφαγιασμένα γυναικόπαιδα και αθώους πολίτες – και οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται. Όσοι δίνουν την ηθική κάλυψη στο Ισραήλ -με τη δικαιολογία της αυτοάμυνας- να συνεχίσει δεν είναι απλώς παρατηρητές, αλλά συνένοχοι στο έγκλημα.
Ο Ελ Μπάττα Μωχάμεντ είναι Παλαιστίνιος πρόσφυγας στην Ελλάδα
