Την ερχόμενη Πέμπτη, 24 Σεπτέμβρη, η Ιταλία αποχαιρετά τη μεγάλη κυρία της αριστεράς. Στα 96 της χρόνια, η Ροσάνα Ροσάντα άφησε τον κόσμο των ζώντων και πήγε να συναντήσει τους συντρόφους της που έφυγαν νωρίτερα, τον Πιέτρο Ιγκράο, τον Λουίτζι Πιντόρ, τον Λούτσιο Μάγκρι, τον Βαλεντινο Παρλάτο.
Υπήρξε δημοσιογράφος, συγγραφέας, υπεύθυνη πολιτισμού του ΙΚΚ, βουλεύτρια, από τους τελευταίους εκπροσώπους μιας δρακογενιάς κομμουνιστών που δραστηριοποιήθηκαν στην αντίσταση, μελέτησαν τη μαρξιστική θεωρία, παρατηρώντας και σχολιάζοντας κάθε τι νέο στο χώρο της αριστεράς, μακριά από κάθε δογματισμό, διδασκόμενοι και διδάσκοντες.
Η Ροσάντα αγάπησε και υποστήριξε τους νέους της εξέγερσης του Μάη του 68, μαθαίνοντας πολλά από αυτούς, ενώ το αργοκίνητο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει τα νέα κινήματα που δεν εκκινούσαν από την εργατική τάξη.
Εντάχθηκε και στο φεμινιστικό κίνημα και υιοθέτησε τα μηνύματά του, προσπαθώντας να υπερβεί τις δυσκολίες και τους δισταγμούς της γενιάς της.
Πριν από 50 χρόνια, μαζί με τον Λουίτζι Πιντόρ, τον Λούτσιο Μάγκρι, τον Άλντο Νατόλι και τον Βαλεντίνο Παρλάτο ίδρυσε τη θρυλική εφημερίδα «Μανιφέστο», αρχικά υπό τη μορφή περιοδικού, που έφερε νέες αναλύσεις και ένα δροσερό αεράκι στις αραχνιασμένες γωνιές της οδού Μποτέγκε Οσκούρε, της έδρας του κόμματος.
Αυτός ήταν και ο λόγος που η ομάδα της διαγράφηκε ως «φραξιονιστική», στην εποχή μάλιστα που το κόμμα προσπαθούσε να ανανεώσει την εικόνα του, εκλέγοντας γενικό γραμματέα τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ.
Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια μετατροπής της εφημερίδας σε κόμμα, το «Μανιφέστο» συνέχισε την πορεία του ως έντυπο –σύμβολο για την ευρωπαϊκή αριστερά.
Η Ροσάντα μέχρι τα βαθιά της γεράματα παρέμεινε κομμουνίστρια και δεν έπαψε ποτέ να επιμένει ότι θα έρθει η ημέρα που οι ιδέες των κομμουνιστών θα επικρατήσουν, γράφοντας βιβλία, άρθρα και δίνοντας διαλέξεις και συνεντεύξεις στην Ιταλία και στο εξωτερικό.
Το «Μανιφέστο» τόλμησε να διαχωρίσει τη θέση του από τη σοβιετική επέμβαση στην Πράγα και άσκησε κριτική στην πολιτική του ΚΚΣΕ, παρασύροντας το ΙΚΚ στη μάχη κατά του δογματισμού. Έμεινε στην ιστορία ο τίτλος «Η Πράγα είναι μόνη», την επομένη της επέμβασης.
Εκτός κόμματος πλέον, είδε με πίκρα την αλλαγή ονόματος και τη μετάλλαξη του μεγαλύτερου Κομμουνιστικού Κόμματος της Δύσης και δεν συγχώρησε ποτέ τον Ινγκράο που δεν προκάλεσε μια διάσπαση την κατάλληλη στιγμή, επειδή θεωρούσε ότι η ενότητα και το αρραγές του κόμματος ήταν το παν.
Με την Ροσάντα χάνεται ακόμη ένα στέλεχος εκείνου του ιστορικού ρεύματος που επηρέασε την αριστερά και στη χώρα μας, αφήνοντας την παρακαταθήκη του σε όσους αγωνίζονται για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
Τόνια Τσίτσοβιτς
