Στη δημόσια συζήτηση για το βίο αλλά και την προοπτική επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία συμβάλουν και συμβάλλονται πολλοί και πολλές. Δεν θα αναφερθούμε σε αυτούς που είδαν «φως και μπήκαν», ούτε σε εκείνους που κάνουν καριέρα με την προσωπική τους εκδοχή για γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας, χωρίς μάλιστα ίχνος κριτικού αναστοχασμού. Σε αυτή την κατηγορία συγκαταλέγουμε το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη και το άλλο της Ελένης Βαρβιτσιώτη και της Ελισάβετ Δενδρινού. Και τα 2 αναφέρονται στη διαπραγμάτευση το 2015, και τα 2 έχουν ως προσόν την κινηματογραφική πλοκή των γεγονότων, και τα 2 μεροληπτούν εναντίον της πραγματικότητας, κατά την άποψή μας.
Από τη σκοπιά της Αριστεράς αξίζουν να διαβαστούν τα βιβλία του Αριστείδη Μπαλτά και του Κώστα Δουζίνα, καθώς επίσης και ο συλλογικός τόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα εν κινήσει. Αναμένονται την επόμενη περίοδο και άλλες συμβολές που θα εμπλουτίσουν τη συζήτηση, ιδιαίτερα για τη συναρπαστική περίοδο 2015-2019. Στη συζήτηση δεν συνεισφέρουν μόνο τα βιβλία. Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την κάνουν άρθρα, συνεντεύξεις, και δηλώσεις πολιτικών στελεχών, οι οποίες αποκαλύπτουν την προσωπική εκδοχή και την προσωπική στάση για το παρελθόν και το μέλλον. Αυτονόητα παρακολουθούμε με προσοχή την αρθρογραφία συντρόφων που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ και αναφέρονται στην αναζήτηση αριστερής συντροφικότητας και προοπτικής εντασσόμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Συγκρατήσαμε εκείνες τις δημόσιες τοποθετήσεις που κατά τη γνώμη μας αξίζουν τον κόπο να μνημονευτούν και να απομνημονευτούν. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τα άρθρα του Δημήτρη Γιατζόγλου και του Σωτήρη Βαλντέν, για την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, για την ευρωπαϊκή Αριστερά, αλλά και για την τρέχουσα πολιτική. Την πολιτική που δεν αποστασιοποιείται από τις αξίες της Αριστεράς, ιδιαίτερα στα φλέγοντα ζητήματα των διεθνών σχέσεων. Τα ελληνοτουρκικά έχουν δεσπόζουσα θέση στον προβληματισμό, ένα προβληματισμό σε απόσταση από «ψευτοπατριωτικές» κορώνες που μόνο σε ενίσχυση του κυνηγητού των εξοπλισμών μπορούν να οδηγήσουν, όπως και σε απόσταση από τη στάση της απραξίας και την αποφυγή της επίλυσης για να μη δυσαρεστηθούν συντηρητικά ακροατήρια.
Να θυμίσουμε την κριτική αποτίμηση της διακυβέρνησης του Κωστή Παπαϊωάννου και τις αναλύσεις του Ευθύμη Παπαβλασόπουλου και του Θοδωρή Παρασκευόπουλου για το πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα της κυβέρνησης της ΝΔ και την αυταρχική μορφολογία της νέας διακυβέρνησης. Την πρωτοκαθεδρία του κοινωνικού ζητήματος και της ταξικής διαιρετικής τομής, που αναδεικνύει η Μαρία Καραμεσίνη, καθώς και τις συγχύσεις και τις αποσιωπήσεις στον ορισμό της πολιτικής ένταξης, του Κύρκου Δοξιάδη. Όλοι μαζί αποκαθιστούν την αριστερή οπτική και τις πολιτικές προτεραιότητες της περιόδου. Προτεραιότητες και διαιρετικές τομές επί του άξονα Αριστεράς-Δεξιάς και Κεφαλαίου-Εργασίας, τις οποίες οφείλουμε να κουβεντιάσουμε στην προσυνεδριακή περίοδο.
Η εβδομαδιαία αρθρογραφία στην Εποχή και την Αυγή φτιάχνουν την ατζέντα της συζήτησης, διαχρονικά. Δίνουν ερεθίσματα για σκέψη και πολιτική δράση, τόσο για την τρέχουσα πολιτική συγκυρία όσο και για την αποκατάσταση της οπτικής της Αριστεράς, καθώς και για τα πραγματικά διακυβεύματα του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Στους παραπάνω, αυτοδικαίως, προστίθεται μια γενιά που ενηλικιώθηκε πολιτικά και πρόσφερε επιστημονικά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για τους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, που πλαισίωσαν υπουργεία και οργανισμούς, αποκομίζοντας δυσεύρετη εμπειρία και προσφέροντας επιστημονικά εργαλεία, ώστε η κυβερνητική πολιτική να μην είναι εμπειρική, ούτε να αγνοεί τους μηχανισμούς και τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς. Αναφερόμαστε βέβαια σε αυτούς που είδαν το συμβιβασμό του Ιουλίου του 2015 σαν επώδυνη ήττα και την ίδια στιγμή δεν ενστερνίστηκαν τις μνημονιακές πολιτικές σαν μονόδρομο. Το αντίτιμο βέβαια ήταν το πολιτισμικό σοκ που υπέστησαν από τον κυνισμό, τον αυταρχισμό, την υπεροψία, την αλαζονεία και την ασυγκράτητη διάθεση επιβολής που επέδειξαν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί την περίοδο των Μνημονίων. Εμπειρία που είχαν την τύχη ή την ατυχία να τη ζήσουν από κοντά, στο πλαίσιο των τεχνικών κλιμακίων που διαπραγματευόντουσαν εκ του «συστάδην» με τους ομολόγους τους στο euroworking group. Εμπειρία και γνώση που δεν πρέπει να χαθεί από τον πολιτικό εξοπλισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Εμπειρία απαραίτητη για τη σύνθεση του Προγράμματος. Όπως απαραίτητη είναι η εμπειρία και η γνώση του Νίκου Τόσκα για τα ζητήματα της ασφάλειας και του Νίκου Παρασκευόπουλου στα θέματα της Δικαιοσύνης, του Ποινικού Κώδικα, των φυλακών.
Νεότεροι αριστεροί πολιτικοί επιστήμονες οι περισσότεροι αππο αυτούς. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Γ. Μπαλαμπανίδη, Δ. Παπανικολόπουλο, Β. Ρόγγα, Κ. Ελευθερίου, Δ. Κοτσακά, Λ. Κωτσονόπουλο, οι οποίοι εισάγουν έννοιες και προγραμματικά κλειδιά, οικεία στις νεότερες ηλικίες, «ανοίκεια» στους παλαιότερους. Περιβαλλοντική κρίση, ψηφιακή πολιτική, τεχνική νοημοσύνη, ρομποτική και βιοτεχνολογία, το 5G, η κρίση του κομματικού φαινομένου, το κόμμα ως συλλογικός διανοούμενος απέναντι στο κόμμα καρτέλ, είναι μερικά από αυτά. Στην ατζέντα είναι επίσης τα «παλιά», το braindrain, οι ανισότητες, οι επισφάλειες και οι αποκλεισμοί από τις ευκαιρίες, η κρατική καταστολή και η αστυνομική βία, παράλληλα με τις συγκρούσεις αξιών, τις πολιτισμικές αντιπαλότητες, τις μάχες και τους διαχωρισμούς στο πλαίσιο του εποικοδομήματος. Ταυτόχρονα, οι νέες αντιπαραθέσεις αφορούν την πατριαρχία και την ταυτότητα φύλου, τα κοινά αγαθά, την άμεση δημοκρατία και την αδιαμεσολάβητη παρουσία στο δημόσιο χώρο. Αυτά είναι (κάποια από) τα πολύ-εστιακά πεδία που απασχολούν τους νέους ανθρώπους, και εμφατικά τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο από τις ιστορικές καταγωγές των στελεχών που προσέρχονται στο εγχείρημα.
Αντίθετα, επιφύλαξη και ανησυχία, ως προς το σήμα που εκπέμπουμε και την προοπτική της διεύρυνσης με αριστερό προσανατολισμό, δημιουργεί η «φθινοπωρινή σύναξη» σε μεγάλο ξενοδοχείο ανθρώπων συνδεδεμένων με το παλιό πολιτικό σύστημα των τεχνικών της διαμεσολάβησης σε δήμους, συνδικάτα, επαγγελματικές ενώσεις. Πολιτιστικό σοκ δημιούργησε η σύναξη όχι μόνο στους νέους, αλλά και στους «παλιούς», ιδιαίτερα σε όσους και όσες -νεότερους και μεγαλύτερους, έμπειρους και άπειρους από κομματικές διαδικασίες- προσήλθαν μετά την εκλογική ήττα. Και ήταν πολλοί, χιλιάδες, αυτοί που ήρθαν να αγωνιστούν και να αναζωογονήσουν το όραμα μιας μεγάλης Αριστεράς, κοινωνικά γειωμένης και αξιακά ακατάβλητης. Καλοδεχούμενοι.
Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα τα μοιράζονται και πρώην σύντροφοι μας, ιδιαίτερα εκείνοι που φύγανε μετά τον οδυνηρό συμβιβασμό του 2015, οι οποίοι όμως μας παρακολουθούν και μας κρίνουν. Τα ακούμε, τα διαβάζουμε, σε άρθρα και στο διαδίκτυο. Μας αφορούν, αφού κανείς δεν περισσεύει στην Αριστερά του μέλλοντος μας.
Η συζήτηση μας, ο δημόσιος διάλογος, δεν γίνεται σε γυάλινη σφαίρα στην οποία μας βλέπουν αλλά δεν μας ακούνε. Το χειρότερο είναι όταν δεν ακούμε εμείς οι ίδιοι τι λένε οι άλλοι απέξω. Αυτάρκεις και νάρκισσοι. Χρειαζόμαστε τη συνεισφορά των άλλων, τις εμπειρίες, τη γνώση, το στοχασμό τους, και -γιατί όχι;- και την κριτική τους, γιατί όλα αυτά μας είναι χρήσιμα για τον πολιτικό μας σχεδιασμό, για την ταυτότητα και τη στρατηγική της Αριστεράς σε ένα κόσμο υψηλής διακινδύνευσης, σε ένα κόσμο που αλλάζει και απειλείται. Η επιτροπή προγράμματος ετοιμάζει για το νέο έτος ένα διεθνές συνέδριο για να μοιραστούμε τα παραπάνω.
Στο μεταξύ αξίζει τον κόπο να διαβαστούν συνεισφορές που διευρύνουν τον προβληματισμό μας, όπως το βιβλίο του Ζίγκμουντ Μπάουμαν Ρευστοί καιροί, για τη ζωή στην εποχή της αβεβαιότητας, που αποκωδικοποιεί το δόγμα του Νόμου και της Τάξης και τον ποινικό αυταρχισμό που σκοπό έχει να συσκοτίσει την οικονομική και κοινωνική απορρύθμιση και να υποκαταστήσει την κοινωνική αλληλεγγύη. Aποκωδικοποιεί, δηλαδή, και την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ. Χρήσιμα, επίσης, για την προγραμματική μας ανασύνταξη είναι επίκαιρα άρθρα και μελέτες που αφορούν την κλιματιστική κρίση. Το AlterThess δημοσίευσε πρόσφατα το άρθρο του Άλεξ Καλλίνικος «Στοιχηματίζοντας στην απεριόριστη καταστροφή», όπου πραγματεύεται τους ανταγωνισμούς για κέρδη από την κλιματική αλλαγή των μεγάλων επιχειρήσεων της ενέργειας, καθώς και τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων για κέρδη και ισχύ. Ο Γιώργος Σταθάκης σε συνέντευξή του στην Εποχή έθεσε τα ερωτήματα προκειμένου να «πρασινίσει» το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ενεργειακή ασφάλεια και τον ενεργειακό αποκλεισμό, τις κοινωνικές προϋποθέσεις της μετάβασης, τον επείγοντα χαρακτήρα αντιμετώπισης μιας κρίσης που απειλεί όλο τον πλανήτη.
H Έφη Καλαμαρά και ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος είναι μέλη της ΠΓ και της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Left
