Την Τετάρτη ξεκινά στην Ολομέλεια της Βουλής η συζήτηση για τον τρόπο καθορισμού του κατώτατου μισθού και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Πρόκειται για ένα κορυφαίο θέμα. Αφορά το μέλλον της εργασίας στη χώρα μας: το αν οι εργαζόμενοι θα έχουν δικαιώματα και αν ο μισθός θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ζωής τους.
Η κυβέρνηση φέρνει ένα νομοσχέδιο-πρόκληση. Προβλέπει έναν αλγόριθμο για τον ορισμό του κατώτατου μισθού, με τον οποίο κλειδώνει τον μισθό στα σημερινά εντελώς ανεπαρκή επίπεδα. Πρόκειται για τη νομοθετική κατοχύρωση της εκμετάλλευσης της εργασίας. Τελεία και παύλα.
Αυτό είναι το ένα σκέλος. Το δεύτερο αφορά τις συλλογικές συμβάσεις. Σήμερα στη χώρα μας καλύπτουν με δυσκολία το 25% των εργαζομένων, και οι περισσότερες από αυτές είναι επιχειρησιακές. Μια ολόκληρη γενιά δεν ξέρει καν τι είναι Συλλογική Σύμβαση. Τι κάνει για αυτό η κυβέρνηση; Απλά τίποτα. Αδιαφορεί για την Ενωσιακή Οδηγία που θέτει ως στόχο την κάλυψη του 80% των εργαζομένων, αυτό το στοιχείο εξάλλου ήταν και η μεγάλη νίκη των ευρωπαϊκών συνδικάτων κατά τη διαμόρφωση της Οδηγίας, και υπερασπίζεται το βασικό στοιχείο της εποχής των Μνημονίων: ότι οι εργαζόμενοι ΔΕΝ δικαιούνται να οργανώνονται, να διεκδικούν συλλογικά τον μισθό τους.
Η κυβέρνηση έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα εργαζομένων-φτωχών. Και με το νομοσχέδιό της επιθυμεί να το παγιώσει. Εμπεδώνει μια συνθήκη εξατομίκευσης όπου το κράτος-πατερούλης δίνει ψίχουλα με αλγόριθμους την ώρα που η κερδοφορία των επιχειρήσεων εκτινάσσεται. Είναι μια ταξική επιλογή. Μια επιλογή μακριά από τις ανάγκες της εποχής μας.
Σκέφτομαι την απόσταση που χωρίζει τη χώρα μας από τις προοδευτικές αναζητήσεις για το εργατικό ζήτημα στον 21ο αιώνα.
Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα στην Ισπανία προσκεκλημένη της Υπουργού Εργασίας Yolanda Diaz. Στο συνέδριο συμμετείχαν συνδικαλιστές και εκπρόσωποι εργαζομενων από όλον τον κόσμο, πολιτικοί και ακαδημαϊκοί του εργατικού δικαίου, στελέχη των θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Εκεί κανείς δεν συζητά για αλγόριθμους φτώχειας. Αντίθετα. Η συζήτηση αφορούσε τα εργατικά δικαιώματα στον 21ο αιώνα: τις προκλήσεις που θέτει η τεχνητή νοημοσύνη, την αποπατριαρχικoποίηση της εργασίας, τον εκδημοκρατισμό στους χώρους εργασίας, τη μείωση των ωρών εργασίας, την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, την ενίσχυση των συνδικάτων και των εργατικών δικαιωμάτων.
Δύο εμπειρίες, δύο κόσμοι.
Εδώ η καθήλωση στη μνημονιακή λογική.
Εκεί η αναζήτηση του μέλλοντος.
Κλείνω με το εξής. Τη μάχη για τις Συλλογικές Συμβάσεις τη δώσαμε και την έδωσα πριν μερικά χρόνια απέναντι σε κέντρα εντός και εκτός χώρας που θέλουν τους εργαζόμενους φτωχούς, χωρίς φωνή, χωρίς διεκδίκηση, έρμαια μονομερών αποφάσεων. Θα τη δώσουμε ξανά. Με αποφασιστικότητα και επιμονή και κυρίως με την επίγνωση ότι εκεί θα κριθεί αν η κοινωνία μας θα ζει με την αξιοπρέπεια των δικαιωμάτων ή βυθισμένη στη μιζέρια των αλγορίθμων.
Έφη Αχτσιόγλου
