Τα συλλαλητήρια της 28ης Φεβρουαρίου για το έγκλημα των Τεμπών συνιστούν μία τομή στις κοινωνικές διεργασίες και τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας.
Κανείς, ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση, δεν μπορεί να το αγνοήσει αυτό.
Το πρώτο και προφανές που συνάγεται απ’ τις κινητοποιήσεις είναι το εξής: Οι πολίτες έδειξαν ως υπεύθυνη την κυβέρνηση της ΝΔ για το έγκλημα των Τεμπών και για τη συγκάλυψή του, ζητώντας αυτή να φύγει τώρα. Η κυβέρνηση αν είχε στοιχειώδη σοβαρότητα και ένα ελάχιστο ηθικό όριο, θα έπρεπε να έχει αναλάβει όλες τις ευθύνες της και να έχει παραιτηθεί. Όμως, η προηγούμενη εβδομάδα –κατά την οποία διεξήχθησαν στη Βουλή οι συζητήσεις για την προανακριτική, την προ ημερησίας και την πρόταση μομφής– έδειξε το ακριβώς αντίθετο. Επιβεβαιώθηκε ότι η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης θα συνεχίσουν με τον ίδιο, καθεστωτικό τρόπο που λειτουργούν ως σήμερα. Με παραποίηση της αλήθειας, προπαγάνδα, στρεψοδικίες, με κατηγορίες όσων ζητούν την αλήθεια σαν συνωμοσιολόγων και πολιτικών εγκάθετων, ακόμη και με χυδαίες επιθέσεις. Δεν θα πιάσει τόπο αυτή η μεθοδολογία τούτη τη φορά. Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι πλέον είναι ένας απονομιμοποιημένος πρωθυπουργός σε μια απονομιμοποιημένη κυβέρνηση, η οποία έχει κλείσει τον πολιτικό της κύκλο.
Το δεύτερο που συνάγεται ευθέως από τα συλλαλητήρια, είναι η υποχρέωση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να συμβάλει με όλες της τις δυνάμεις στο πάνδημο αίτημα για αλήθεια και δικαιοσύνη. Τούτο πρακτικά σημαίνει να μην γίνει παρωδία η προανακριτική όπως η εξεταστική, να αξιοποιηθεί κάθε μέσο, κάθε στοιχείο και διαδικασία, ώστε να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη όλοι οι υπεύθυνοι. Διότι είναι, για παράδειγμα, προφανές ότι η ΝΔ ήδη ετοιμάζεται να αθωώσει τον κύριο Τριαντόπουλο και να στείλει την υπόθεση στο αρχείο. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Δεν είναι όμως μόνο αυτό το καθήκον της αντιπολίτευσης. Δεδομένου ότι δεν μπορεί το αίτημα για δικαιοσύνη και αλήθεια να πραγματωθεί όσο παραμένει αυτή η κυβέρνηση, καθήκον της δημοκρατικής αντιπολίτευσης είναι να δημιουργήσει εκείνη τη συσπείρωση που θα ρίξει, με τη στήριξη των πολιτών, την καθεστωτική αυτή κυβέρνηση. Κι αυτή είναι αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη.
Το τρίτο που απορρέει είναι το χρέος αριστερών προοδευτικών δυνάμεων να πολιτικοποιήσουμε έτι περαιτέρω το αίτημα για δικαιοσύνη, καλύπτοντας με περιεχόμενο όλες τις πλευρές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Δικαιοσύνη στην εργασία, την οικονομία, τα δημόσια αγαθά. Τι σημαίνει σήμερα μια δίκαιη καθημερινότητα για τους εργαζόμενους, του νέους, τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που ασφυκτιά και ζητά να αναπνεύσει. Κι αυτό να διαμορφώνεται και να επικοινωνείται τόσο εντός, όσο και εκτός κοινοβουλίου.
Ευθύνη τελικά των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων είναι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και από κοινού, με προγραμματικές συγκλίσεις, μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες, να ανταποκριθούμε στο χρέος μας και σε αυτό που η κοινωνία απαιτεί. Να δώσουμε μια άλλη προοπτική.
