-Λαμβάνει χώρα μια επιχείρηση από τη μια μεριά της κυβέρνησης αλλά και του κεντρικού τραπεζίτη του κυρίου Στουρνάρα να ξαναγραφτεί η τραπεζική και οικονομική ιστορία. Κοινή τοποθέτηση όλων είναι ότι η τραπεζική κρίση στην Ελλάδα ξεκινά το 2015. Διαγράφεται δηλαδή όλη η πρώτη περίοδος της μνημονιακής πολιτικής από το 2010 μέχρι τα τέλη του 2014 σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αν πράγματι η κρίση του τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα ξεκινά το 2015, πρέπει κάποιος να εξηγήσει για ποιο λόγο τόσο το 2012 όσο και το 2014 έγιναν δύο ανακεφαλαιοποιήσεις σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και τους όρους με τους οποίους έγιναν. Πριν από αυτό θα πρέπει να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν τα κόκκινα δάνεια το 2008 να κινούνταν περίπου στα 14,5 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ στα μέσα περίπου του 2014 κινούνταν περίπου στο ποσό των 97,7 δισεκατομμυρίων ευρώ. Για ποιο λόγο, αν δεν υπήρχε τραπεζική κρίση, το Δημόσιο αναγκάστηκε να βάλει 25 δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες με την ανακεφαλαιοποίηση του 2012, την ώρα που οι ιδιώτες συνεισέφεραν μόνο 3 δισεκατομμύρια ευρώ; Και για ποιο λόγο αν δεν υπήρχε τραπεζική κρίση, οδηγηθήκαμε σε δεύτερη ανακεφαλαιοποίηση το 2014, όπου και υποτιμήθηκαν οι συμμετοχές του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στις συστημικές τράπεζες; Όλα αυτά δεν μπορούν να απαντηθούν και να εξηγηθούν με βάση αυτό το αφήγημα, ότι δηλαδή η τραπεζική κρίση ξέσπασε το 2015.
-Στη σημερινή συζήτηση το πρώτο πανθομολογούμενο δεδομένο αφορά το γεγονός ότι οι τράπεζες δεν παίζουν το χρηματοδοτικό τους ρόλο στην ελληνική οικονομία αυτή τη στιγμή. Περίπου το 90% των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων είναι πλήρως αποκλεισμένες από το τραπεζικό σύστημα. Την ίδια στιγμή και οι πολίτες είναι σε εξαιρετικά δυσχερή θέση σε σχέση με τη δυνατότητά τους να λαμβάνουν νέα δάνεια από τις τράπεζες. Αντίθετα, οι μεγάλες επιχειρήσεις και επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν προνομιακή πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα και στα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Άρα δημιουργείται μια συνθήκη ροής της χρηματοδότησης προς μεγάλες επιχειρήσεις, την ίδια ώρα που η κοινωνική πλειοψηφία μένει αποκλεισμένη από το τραπεζικό σύστημα.
-Την ίδια στιγμή οι τράπεζες σημειώνουν το ένα ρεκόρ κερδών μετά το άλλο. Μόνο για την περίοδο 2022-23 τα κέρδη των συστημικών τραπεζών κινούνταν περίπου στα 7 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα κέρδη αυτά προκύπτουν από δύο κυρίως πηγές. Πρώτη πηγή είναι η τεράστια ψαλίδα μεταξύ του επιτοκίου χορηγήσεων και του επιτοκίου καταθέσεων, η οποία είναι αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη σε ολόκληρη την Ευρωζώνη. Η δεύτερη αφορά στις ληστρικές προμήθειες τις οποίες οι τράπεζες χρεώνουν στους πελάτες τους, πράγμα το οποίο και εκτοξεύει την κερδοφορία τους. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το γεγονός ότι οι τράπεζες έχουν καθαρίσει από τα κόκκινα δάνεια, τα οποία επιβάρυναν τους ισολογισμούς τους. Αυτό το οποίο δεν λέει είναι ότι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα στο σύνολο των δανείων το 70% εξακολουθούν να είναι κόκκινα. Απλώς έχουν μεταβιβαστεί από τις τράπεζες στις εταιρείες διαχείρισης και την ίδια στιγμή έχουν απολύτως απελευθερωθεί οι όροι των πλειστηριασμών, χωρίς καμία προστασία της πρώτης κατοικίας. Αυτή είναι η συνθήκη που επικρατεί σήμερα στο τραπεζικό σύστημα.
-Προφανώς έχει ευθύνη η κυβέρνηση διότι δεν παρεμβαίνει λέγοντας ότι δεν έχει εργαλεία παρέμβασης. ‘Οταν η Νέα Δημοκρατία στη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου συμφωνούσε ώστε η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνουν με χρήματα μεν του Δημοσίου, αλλά χωρίς το Δημόσιο να πάρει μετοχές με δικαίωμα ψήφου είναι προφανές ότι έβαλε και εκείνη το χεράκι της ώστε να απομειώσει τη δυνατότητα παρέμβασης του ελληνικού Δημοσίου στο τραπεζικό σύστημα. Και είναι η μόνη χώρα, όπου υπήρξαν τέτοιου τύπου ανακεφαλαιοποιήσεις του τραπεζικού συστήματος, χωρίς να υπάρξουν και αλλαγές στη διακυβέρνηση και στις διοικήσεις των τραπεζών. Οι ίδιοι άνθρωποι που διοικούσαν τις τράπεζες πριν από την χρηματοπιστωτική κρίση διοικούν τις τράπεζες και μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση.
