Το πολιτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί μετά το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου και τις πολιτικές εξελίξεις που ακολούθησαν εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους όχι μόνο για την κοινωνική πλειοψηφία αλλά για την ίδια την δημοκρατική ισορροπία που είχε εμπεδωθεί στο πολιτικό σύστημα τα τελευταία τουλάχιστον 45 χρόνια.
Η μονοκρατορία της Δεξιάς και του Κυριάκου Μητσοτάκη οδηγούν σε ταχύτατες αναδιαρθρώσεις της οικονομίας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και των νέων (απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, νέος φορολογικός νόμος, επιτάχυνση πλειστηριασμών, ανέλεγκτη χρήση των ευρωπαϊκών πόρων προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων). Ταυτόχρονα η κλιματική κρίση που δεν αντιμετωπίζεται προκαλεί συνθήκες πρωτοφανούς ανασφάλειας και αβεβαιότητας στους πολίτες, το κοινωνικό κράτος αποδιοργανώνεται προς όφελος της αγοράς και οι δημοκρατικοί θεσμοί αποσαθρώνονται (συγκάλυψη σκανδάλου υποκλοπών και προγραφές στην ΑΔΑΕ).
Το πολιτικό κενό στο χώρο της προοδευτικής και αριστερής αντιπολίτευσης είναι πρωτοφανές. Η διαλυτική κρίση του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία μετά την ανάδειξη της νέας ηγεσίας του, το προγραμματικό έλλειμμα και η στρατηγική απροσδιοριστία δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας ότι η εναλλακτική αριστερή προοδευτική λύση απέναντι στην Νέα Δημοκρατία μπορεί να προκύψει από αυτόν τον πολιτικό χώρο. Από την άλλη μεριά το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζεται καθηλωμένο και αγκυλωμένο σε μια πολιτική κοινωνικών και πολιτικών συμβιβασμών που ανακαλούν στην μνήμη στιγμές της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης των δεκαετιών πριν την κρίση – ενδεικτική είναι συναφώς η διάθεση για στήριξη πιθανής αναθεώρησης του άρθρου 16 αλλά και η απουσία μιας συνολικής αντιπαραθετικής στρατηγικής απέναντι στην αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας πέρα από τη λογική της καλύτερης διαχείρισης των κοινωνικών αντιθέσεων.
Είναι ακριβώς σε αυτό το πολιτικό τοπίο που η Νέα Αριστερά καλείται να παρέμβει και να διαδραματίσει ρόλο υπερκαταλύτη για την ανασύνθεση και την ανασύνταξη των κοινωνικών δυνάμεων που βρίσκονται αντικειμενικά σε σύγκρουση με την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτή η παρέμβαση δεν μπορεί να περιοριστεί απλώς στην αξιόπιστη, δομική και εμπεριστατωμένη κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Απαιτείται σήμερα κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ανάγκη να δώσουμε χώρο και ελπίδα στον αριστερό και προοδευτικό κόσμο που σήμερα νιώθει απογοητευμένος, ματαιωμένος νιώθει ότι δεν εκφράζεται από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Και προφανώς δεν αρκεί εδώ η επίκληση αυτής της ανάγκης για να καλυφθεί το κενό αλλά απαιτείται η αλλαγή πολιτικού παραδείγματος.
Αλλαγή πρώτον προγραμματικού παραδείγματος με την προτεραιοποίηση των μεγάλων προκλήσεων της εποχής για την κοινωνική πλειοψηφία. Απαιτείται να προσδιορίσουμε τι σημαίνει πράσινη μετάβαση και αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης από τη σκοπιά του κόσμου της εργασίας, να μιλήσουμε για νέες μορφές συνεργατικής οργάνωσης της παραγωγής που θα ανταπεξέλθουν στην πίεση που ασκούν οι αυθόρμητες τάσεις της αγοράς, να αντιπαρατεθούμε προγραμματικά με τα «αυτονόητα» της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας που επιβάλλουν συμπίεση του εργατικού κόστους και γενικευμένες φοροελαφρύνσεις για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και την οικονομική ελίτ. Αλλά ταυτόχρονα να αναδείξουμε το ρόλο του δημόσιου σχεδιασμού και του κοινωνικού κράτους στην αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών. Και φυσικά να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία που σήμερα βάλλεται από κάθε πλευρά τόσο πολιτικά με την αυταρχική πολιτική προγραφών και συγκάλυψης της κυβέρνησης Μητσοτάκη όσο και ιδεολογικά με την άνοδο της άκρας δεξιάς που κατακτά ρυθμιστικό ή ακόμα και κυρίαρχο ρόλο στην διαμόρφωση της δημόσιας ατζέντας αλλά και του δημόσιου λόγου. Πράγμα που τελικά οδηγεί σε συνολικές μετατοπίσεις του πολιτικού συστήματος προς τα δεξιά με την υιοθέτηση πτυχών του ακροδεξιού λόγου οριζόντια καθώς σχεδόν το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων συμβιβάζεται ή και υποχωρεί μπροστά στην πίεση των φορέων διαμόρφωσης των συντεταγμένων της δημόσιας συζήτησης (εξωτερική πολιτική, μεταναστευτικό, δικαιώματα).
Αλλαγή όμως παραδείγματος απαιτείται και σε ό,τι αφορά το μοντέλο οργάνωσης του νέου πολιτικού φορέα. Στόχος απολύτως εφικτός σήμερα καθώς είναι χιλιάδες οι αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες, οι οικολογικές κινήσεις και τα κινήματα που μπορούν να συνεισφέρουν σε αυτή την νέα προσπάθεια όχι ως οπαδοί αλλά ως ενεργοί συνδιαμορφωτές του προγράμματος, των δράσεων της συνολικής πολιτικής παρουσίας του νέου εγχειρήματος μέσα και έξω από το κοινοβούλιο. Και είναι ακριβώς για αυτό που πρέπει να δείξουμε όλοι μας εμπιστοσύνη στη συλλογική ευφυΐα αυτού του κόσμου με νέες μορφές οριζόντιας διασύνδεσης και διαλόγου όλων ώστε να δώσουμε ξανά όλοι και όλες μαζί πνοή και ελπίδα στην υπόθεση της Αριστεράς στην Ελλάδα.
Δημήτρης Τζανακόπουλος
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
