Τιμάμε σήμερα την αντίσταση του Ελληνικού λαού απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα και των συνεργατών του. Απέναντι σε αυτή τη φονική εγκληματική μηχανή, που θα αποτελεί πάντοτε το ιστορικό σύμβολο της καταστροφής και θα μας θυμίζει πάντοτε ότι το απόλυτο κακό μπορεί να καταστεί κοινότοπο, όταν η υπακοή στην εξουσία γίνει τυφλή, ανυπέρβλητη, όταν η νομιμοφροσύνη καταστεί αυτοσκοπός. Και κάπως έτσι γεννιούνται τα τέρατα. Η ελληνική αντίσταση θα μας θυμίζει πάντοτε ότι απέναντι σε αυτά τα τέρατα, απέναντι στο μίσος, στην εκδίκηση, στον φασισμό που σήμερα ξανά σηκώνει το κεφάλι του, θα υπάρχει πάντα η άλλη πλευρά, η πλευρά της ελευθερίας, του αγώνα, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας. Και είναι ακριβώς αυτή τη μνήμη που υπηρετεί σήμερα η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών και όχι ένα είδος ιστορικής ρεβάνς ιστορικής αντεκδίκησης.
Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης τον Αύγουστο του 1982 υπήρξε αναμφίβολα μια ιστορική στιγμή εκπλήρωσης της υποχρέωσης του ελληνικού κράτους απέναντι σε όσους αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν, πολέμησαν, αντιστάθηκαν στη βαρβαρότητα του φασισμού και του ναζισμού κατά τη διάρκεια της γερμανικής, ιταλικής και βουλγαρικής κατοχής.
Υπήρξε όμως και μια απόπειρα εξιλέωσης για δυνάμεις που είτε πρωταγωνίστησαν, είτε συμμετείχαν, είτε ανέχτηκαν τη βαρβαρότητα, τους διωγμούς, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, τις διώξεις του μετεμφυλιακού κράτους. Μιλώ εδώ για τη Δεξιά, της οποίας η στάση εκείνο τον Αύγουστο, με την καταγγελία του νομοσχεδίου και τη συνακόλουθη αποχώρηση, θα τη συνοδεύει ως ιστορικό στίγμα. Αλλά δεν ήταν μόνο η Δεξιά που στοχοποίησε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, τις δύο κύριες αντιστασιακές οργανώσεις της περιόδου της Κατοχής. Δεν ήταν μόνο η Δεξιά που έδωσε συγχωροχάρτι στους δοσίλογους, τους χίτες, τους ταγματασφαλίτες. Και δεν ξεχνάμε καθόλου πως οδηγηθήκαμε και με την ευθύνη ποιων οδηγηθήκαμε στη σύγκρουση των Δεκεμβριανών, των γεγονότων εκείνων που άφησαν βαθύ το ίχνος τους και οδήγησαν τελικά στον εμφύλιο πόλεμο. Μιλώ για απόπειρες εξιλέωσης, διότι η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης ουδέποτε συνοδεύτηκε από μια στοιχειώδη αυτοκριτική και μια ειλικρινή ανάληψη της ευθύνης για τη βαρβαρότητα του μετεμφυλιακού κράτους, του παρα-Συντάγματος και της καχεκτικής δημοκρατίας. Εμείς από την πλευρά μας, ως Νέα Αριστερά, σαν ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στην αντίσταση του ελληνικού λαού, οφείλουμε να τα θυμίζουμε, να τα επαναλαμβάνουμε και να αντιστεκόμαστε σε κάθε προσπάθεια αναθεώρησης, ωραιοποίησης, στρογγυλέματος και αντιστροφής της ιστορίας. Διότι όλα αυτά επιχειρούνται με στόχο τελικά την αναδρομική δικαίωση της κρατικής βίας και της εθνικοφροσύνης. Διότι η εξουσία δεν είναι μόνο κατασταλτική και καταπιεστική. Είναι ταυτόχρονα και κυρίως μια δύναμη παραγωγική, μια δύναμη διαπλαστική. Τότε με τη βία επιχείρησε να αναπλάσει, να αναμορφώσει, να συμμορφώσει, να σωφρονίσει και να πειθαρχήσει τα σώματα εκείνων που δεν αναγνώριζαν τα αυτονόητα της εθνικοφροσύνης και του πατριωτισμού. Επειδή λοιπόν δεν τα κατάφερε να συμμορφώσει και να πειθαρχήσει τα σώματα, σήμερα θέλει να συμμορφώσει και να πειθαρχήσει την ιστορία και τη μνήμη. Αυτό επιχειρεί να κάνει ο ιστορικός αναθεωρητισμός. Αυτό κάνει τούτη τη στιγμή η ελληνική κυβέρνηση, η οποία θέλει να μετατρέψει τη Γυάρο, αυτό το ιστορικό σύμβολο των βασανιστηρίων και των διωγμών του μετεμφυλιακού κράτους, σε χώρο αναπτυξιακών επενδύσεων και τουριστικής αξιοποίησης.
Η τιμή στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης κρίνεται στην πράξη. Κρίνεται στη στάση απέναντι στους πρόσφυγες. Κρίνεται στη στάση απέναντι στη φτώχεια, στους εργαζόμενους. Και φαίνεται και αποδεικνύεται στους αγώνες για τη δημοκρατία αλλά και για την ειρήνη. Φαίνεται στη στάση μας απέναντι στη σφαγή που συντελείται αυτή την εποχή στην Παλαιστίνη. Φαίνεται στην καθημερινή μας εναντίωση σε όλα αυτά που συγκροτούν τη σημερινή βαρβαρότητα του κόσμου στον οποίο ζούμε.
Επετειακή Αναφορά στην Βουλή για την Επέτειο της Εθνικής Αντίστασης
Δημήτρης Τζανακόπουλος
