Τα γεγονότα πυκνά και δύσκολο να καταγραφούν στις αναγκαστικά λίγες γραμμές ενός κειμένου. Χωρίς άλλη εισαγωγή λοιπόν.
Δασκάλα σε δημοτικό σχολείο του Ταύρου με αφορμή την Διεθνή Ημέρα Ειρήνης κατασκεύασε με τους μαθητές της πανό που κρεμάστηκε στα κάγκελα του σχολείου και περιλάμβανε αναφορά στην Παλαιστίνη. Ο διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης επενέβη εσπευσμένα για να κατέβει το πανό και κάλεσε την εκπαιδευτικό να δώσει γραπτές εξηγήσεις, ουσιαστικά απειλώντας την με πειθαρχική δίωξη. Προφορικά ακούστηκαν λόγια για ενόχληση της ισραηλινής πρεσβείας. Το να μιλήσει κάποιος στο σχολείο στα παιδιά για το δικαίωμα των λαών να ζουν ελεύθερα και ειρηνικά στη χώρα τους, αντί καθημερινά να δολοφονούνται από τις βόμβες και την πείνα θεωρήθηκε «παράβαση υπαλληλικού καθήκοντος». Το μεγάλο κύμα συμπαράστασης προς τη δασκάλα από τα εκπαιδευτικά σωματεία που έδειξαν έγκαιρα ανακλαστικά εμπόδισε σκέψεις για παραπέρα συνέχιση της υπόθεσης που είχε αρχίσει να παίρνει ευρύτερη δημοσιότητα.
Λίγες ημέρες αργότερα η Διεύθυνση Β/θμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας ξεκίνησε Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ), προκειμένου να διερευνηθεί η πιθανότητα επιβολής κυρώσεων σε βάρος εκπαιδευτικών που πήραν την πρωτοβουλία να καλέσουν στο σχολείο τους την Αλ. Γκεβάρα, κόρη του Τσε, προκειμένου να συνομιλήσει με τους μαθητές. Αυτή τη φορά η ενόχληση εκπορεύτηκε από την τοπική Νομαρχιακή της ΝΔ, που, ως φαίνεται, νοστάλγησε τις εποχές πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων και επιθυμεί την επιστροφή τους. Η δημοκρατική Βέροια και πανελλαδικά η εκπαιδευτική κοινότητα με ανακοινώσεις τους βεβαιώνουν για την υποστήριξη προς τους διωκόμενους καθηγητές που έκαναν το έγκλημα να θελήσουν να παραδώσουν ένα αληθινό μάθημα εντός του σχολικού αμφιθεάτρου.
Επιστροφή σε σκοτεινές περιόδους επιθυμεί, όμως, και φαντασιώνεται και η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Καθημερινά φθάνουν στο μέηλ πληροφορίες για διώξεις εκπαιδευτικών όχι μόνο σε Αττική και Θεσσαλονίκη, αλλά και από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, από την Κέρκυρα, μέχρι τη Σάμο και τα Δωδεκάνησα. Για ποιο λόγο πραγματοποιούνται αυτές οι εκφοβιστικές διώξεις; επειδή οι διωκόμενοι/ες συμμετείχαν σε εντελώς νόμιμα προκηρυγμένες διαδικασίες απεργίας – αποχής από την «αξιολόγηση». Οι κατά τόπους διευθυντές Εκπαίδευσης λειτουργώντας όχι ως όργανα νομιμότητας (μιας έστω τυπικής νομιμότητας), αλλά ως υπουργικά φερέφωνα επιχειρούν να υλοποιήσουν μέτρα ενάντια στο συνταγματικά προστατευμένο δικαίωμα της απεργίας παραβιάζοντας τη κείμενη νομοθεσία. Είναι βέβαιο ότι οι διώξεις αυτές σε βάθος χρόνου θα αποδειχθούν σκουπιδόχαρτα, όπως πρόσφατα απέδειξε η απόφαση στο Διοικητικό Εφετείο που δικαίωσε τους νεοδιόριστους του 2021 που είχαν προσφύγει στη Δικαιοσύνη, ζητώντας επιτέλους τη μονιμοποίηση τους. Όμως αυτό ελάχιστη σημασία έχει για τους κομματικούς εντεταλμένους. Στόχος των διώξεων δεν είναι άλλος από τον εκφοβισμό και την επιβολή της αυθαιρεσίας ως προσωρινής τουλάχιστον κανονικότητας. Το «ξήλωμα» προϊσταμένων νηπιαγωγείων και διευθυντών Δημοτικών που μεμονωμένα επιχειρείται επειδή δεν «συνεμορφώθησαν» όχι μόνο δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό στα διοικητικά δικαστήρια, όταν εκδικαστούν οι σχετικές εφέσεις, αλλά θα γυρίσει σε βάρος των εμπνευστών της ιδέας που υπολόγιζαν ότι έτσι σπέρνουν την υποταγή ενώ στην πράξη φυτρώνει ο θυμός. Στο μεταξύ, ενώ φτάνουμε Χριστούγεννα, οι πάρα πολλές κενές θέσεις προσωπικού στα σχολεία, καλύπτονται με ρυθμούς χελώνας, τα τμήματα παντού συμπτύσσονται και γίνονται 25μελη, η σχολική ύλη παραμένει κακογραμμένη, τεράστια και αναντίστοιχη με τις ηλικιακές ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των παιδιών, τα φροντιστήρια θησαυρίζουν.
Όλα τα παραπάνω προκαλούν δυσαρέσκεια: από τη μια στους εκπαιδευτικούς που πιέζονται από τον κυβερνητικό αυταρχισμό και την αυθαιρεσία, από την άλλη στους γονείς που βλέπουν τα προβλήματα στα σχολεία να λιμνάζουν και την κρατική χρηματοδότηση να είναι εξαφανισμένη, όπως ακριβώς είχε προβλεφθεί μετά την κατάργηση των σχολικών επιτροπών.
Το υπουργείο, ανίκανο να αλλάξει ρότα, αφού κάτι τέτοιο θα αποτελούσε στρατηγική ήττα, αλλά και παγιδευμένο αφενός στην έλλειψη οικονομικών πόρων αφετέρου, ακόμα χειρότερα, στην έλλειψη οράματος αποφασίζει να πορευτεί τη μόνη οδό διαφυγής που γνωρίζουν οι καλοί managers: την ολισθηρή οδό των ταχυδακτυλουργών που εμφανίζουν μέσα από το καπέλο το περιστέρι, ελπίζοντας να στραφεί εκεί η προσοχή του φιλοθεάμονος κοινού, σπρώχνοντας την ίδια στιγμή τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Σε αυτήν τη συγκυρία ως περιστέρι από καπέλο εμφανίστηκε η λίστα με τα λογοτεχνικά βιβλία που θα διαβάσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες στο β’ τετράμηνο του σχολικού έτους. Ποιοι παιδαγωγοί/λογοτέχνες/ πνευματικοί άνθρωποι συνέταξαν τη λίστα; Με ποια κριτήρια; Πώς θα γίνει η «διδασκαλία» αφού δεν έχει υπάρξει καμία ενημέρωση – επιμόρφωση των εκπαιδευτικών; Αυτά τα ερωτήματα αποσιωπούνται. Και μένουμε με τα «Λόγια της Πλώρης», καβάλα στην «Μαύρη καλλονή» με «Περηφάνεια και προκατάληψη» να κυνηγάμε την «Τιμή και το Χρήμα», κουβαλώντας την απορία: γιατί Πηνελόπη Δέλτα και όχι Άλκη Ζέη; γιατί Θεοτόκη και όχι Βάρναλη; γιατί Ιούλιο Καίσαρα και όχι Ρωμαίο και Ιουλιέτα; Γιατί ούτε ένα βιβλίο γραμμένο τα τελευταία 70 χρόνια; Αλλά με την απορία θα μείνουμε. Γιατί είπαμε: τα περιστέρια από το καπέλο δεν ενδιαφέρονται να μας απαντήσουν σε ερωτήματα, ενδιαφέρονται απλά να μας τραβήξουν την προσοχή, ώστε να μη θέτουμε ερωτήματα.
Δημήτρης Σκλάβος
