Τα μαζικά πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια με συμμετοχή χιλιάδων διαδηλωτών στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και όλες τις μεγάλες πόλεις έστειλαν σαφές μήνυμα στην κυβέρνηση αναφορικά με τη διογκούμενη οργή της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Η ιδιαίτερα πυκνή συμμετοχή σε αυτά των φοιτητών αλλά και των συλλόγων Γονέων, η εμφάνιση μαθητικών μπλοκ πλάι στα πανό των νηπιαγωγών, των δασκάλων και των καθηγητών, η ποικιλία και η ευρηματικότητα των συνθημάτων, τα ραμμένα σύμβολα του καρπουζιού σε αρκετά μανίκια, οι παλαιστινιακές σημαίες αλλά κυρίως το κλίμα στις συζητήσεις ανάμεσα σε όσους/ες βρέθηκαν στις πλατείες και στους δρόμους στις 6 Νοέμβρη αποτελούν σαφείς ενδείξεις ότι σταδιακά οικοδομείται στον χώρο της Παιδείας μια μαχητική αντιπολιτευτική στάση, με σαφή αιτήματα ενάντια στη διάλυση του δημόσιου σχολείου.
Οι φοιτητές/ήτριες που αποτέλεσαν την πολυπληθέστερη συμμετοχή (πάνω από 100 Φοιτητικοί Σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα) βρέθηκαν στην κινητοποίηση διεκδικώντας την κατάργηση των νόμων για διαγραφές και ιδιωτικά πανεπιστήμια, την αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, άμεσα μέτρα για το ασφυκτικό πρόβλημα της στέγασης που πνίγει όλη τη νεολαία, με τα δυσθεώρητα ενοίκια, αλλά και τονίζοντας ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να παραμείνουν χώροι μάθησης και ελευθερίας, όχι καταστολής και ανισότητας. Λάδι στη φωτιά είχε ρίξει η εξωφρενική δικαστική απόφαση που επέβαλε ποινή φυλάκισης 14 μηνών χωρίς αναστολή σε φοιτητή που φωτογραφήθηκε από κοσμήτορα του ΕΜΠ (πανεπιστημιακό «δάσκαλο» κατά τα άλλα) να γράφει σύνθημα υπέρ της Παλαιστίνης σε τοίχο του πανεπιστημίου –με τέτοιες αποφάσεις εκτονώνονται, ως φαίνεται, οι υπερασπιστές της τάξης και της καθαριότητας στα ΑΕΙ και οι θεματοφύλακες της δικαιοσύνης (των Τεμπών, της Πύλου, του ΟΠΕΚΕΠΕ κλπ.).
Οι αυριανοί φοιτητές, οι σημερινοί μαθητές και μαθήτριες, βρέθηκαν στην κινητοποίηση απορρίπτοντας το εξοντωτικό σχολείο των αδιάφορων μαθημάτων και της στείρας αποστήθισης, διαμαρτυρόμενοι για την τεράστια σχολική ύλη, για τα υπερπληθή τμήματα, για την Τράπεζα Θεμάτων –προκρούστη κάθε παιδαγωγικής απόπειρας στην τάξη, για το σχεδιαζόμενο (με τα χειροκροτήματα του ΠΑΣΟΚ) Εθνικό Απολυτήριο, με τις τριπλές, πανελλαδικού τύπου εξετάσεις σε όλες τις λυκειακές τάξεις, εξετάσεις που θα απορρίπτουν τους πολλούς, επιλέγοντας μόνο όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν φροντιστήρια και ιδιαίτερα, ώστε να εκπληρωθεί η προφητεία του πρωθυπουργού και το Περιστέρι να «παράγει» ψυκτικούς (και η Εκάλη υψηλόβαθμα τραπεζικά στελέχη).
Οι γονείς των μαθητών βρέθηκαν στις κινητοποιήσεις επειδή όχι μόνο αντιλαμβάνονται τον ολοένα και πιο ταξικό χαρακτήρα που αποκτά το σχολείο αλλά και επειδή βλέπουν, από πρώτο χέρι, τα 10.000 κενά εκπαιδευτικών στις τάξεις. Επειδή, επίσης, διαπιστώνουν ότι το κράτος στέλνει εκπαιδευτικούς για παράλληλες στηρίξεις, έναν για 3-4-5 παιδιά ταυτόχρονα, πράγμα αναντίστοιχο με τις πραγματικές τους ανάγκες, υποχρεώνοντάς τους έτσι να αναζητήσουν οι ίδιοι παράλληλες στηρίξεις που θα πληρώνονται από τη τσέπη τους. Επειδή, παρά τις τυμπανοκρουσίες της Υπουργού, ειδικότητες όπως οι καθηγητές ξένων γλωσσών, οι μουσικοί, οι θεατρολόγοι αλλά και οι σχολικοί νοσηλευτές, οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι παιδοψυχολόγοι κάνουν βόλτες κάθε μέρα της εβδομάδας και σε άλλο σχολείο, αδυνατώντας να ανταποκριθούν στα καθήκοντα τους. Επειδή βλέπουν ότι, δύο μήνες μετά την έναρξη του σχολικού έτους, τα σχολικά δρομολόγια δεν πραγματοποιούνται με αποτέλεσμα οι ίδιοι να αναλαμβάνουν τη μεταφορά των παιδιών τους στα Καλλιτεχνικά, Μουσικά, Πρότυπα, Πειραματικά, Ειδικά, Αθλητικά, Ωνάσεια, Επαγγελματικά (πόσος κατακερματισμός!) σχολεία ή στα σχολεία της επαρχίας, από τα χωριά στο κέντρο των πόλεων και αντιστρόφως. Επειδή πληροφορούνται την υποχρηματοδότηση των Δήμων, στους οποίους έχουν μεταβιβαστεί, χωρίς τους ανάλογους πόρους, οι αρμοδιότητες της συντήρησης και της υλικοτεχνικής υποστήριξης των σχολείων, με συνεπακόλουθο αποτέλεσμα την αδυναμία κάλυψης των αναγκών των γηρασμένων κτιριακών υποδομών αλλά και τις ελλείψεις σε καθαριστικά, χαρτικά, τόνερ φωτοαντιγραφικού, φωτιστικά κ.α. Επειδή, τέλος, (ή μήπως πρωταρχικά;) έχουν χάσει μεγάλο μέρος από την εμπιστοσύνη τους στη δημόσια Παιδεία, όπως αυτή υπονομεύεται από την κυβέρνηση με κάθε νομοθέτημα και εγκύκλιο.
Οι εκπαιδευτικοί, είναι βέβαια αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα από όλους την εγκατάλειψη και την υποστελέχωση των σχολικών μονάδων, ειδικά οι αναπληρωτές που γυρίζουν όλη την Ελλάδα, κάθε χρονιά και αλλού, να ξαναψάχνεις για σπίτι, να ξαναγνωρίσεις τους μαθητές, την τοπική κοινότητα, με τον μισθό να μη φτάνει παρά για τα βασικά και το καλοκαίρι άνεργος/η αγνοώντας πότε θα σε ξανακαλέσει το υπουργείο, Σεπτέμβρη, Οκτώβρη, μέσα Νοέμβρη ή λίγο πριν τα Χριστούγεννα και μέχρι τότε με δανεικά από την οικογένεια σου ή από φίλους. Οι εκπαιδευτικοί είναι, επίσης, αυτοί που βιώνουν τον συνεχή αυταρχισμό του υπουργείου. Πέρσι 14 απεργίες τους κρίθηκαν «παράνομες» από έναν νόμο φτιαγμένο ώστε να είναι απεργοκτόνος. Από κοντά, αποφάσεις των Διευθυντών Εκπαίδευσης που αποτελούν μνημεία αυθαιρεσίας και επιστράτευση εκ μέρους τους των ΜΑΤ και των χημικών όταν τα εκπαιδευτικά σωματεία διαμαρτύρονται, όπως έγινε την περασμένη βδομάδα στην Α΄Αθήνας. Διευθυντές Σχολείων (πολλοί, όχι όλοι) και Σχολικοί Σύμβουλοι (εδώ τα νούμερα γεωμετρικά πληθαίνουν) με συμπεριφορά εκφοβιστική ή πελατειακή απέναντι στους μέχρι χθες συναδέλφους τους, εκμεταλλευόμενοι τις άνωθεν παραχωρημένες υπεραρμοδιότητες που ο νόμος τους αναθέτει σε βάρος κάθε συλλογικής λειτουργίας του σχολείου. Ο Σύλλογος Διδασκόντων συνεχώς απαξιώνεται και υποβαθμίζεται σε κάθε εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση». Με το νέο πειθαρχικό δίκαιο ο πέλεκυς της «αξιολόγησης», οι συνεχείς ΕΔΕ και τα πειθαρχικά άνευ πραγματικού αντικειμένου, να επικρέμονται ως φόβητρο απέναντι σε κάθε στάση αξιοπρέπειας.
Είχαν λοιπόν κάθε λόγο όλοι/ες να είναι στο συλλαλητήριο της Πέμπτης: φοιτητές, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί. Όπως κάθε λόγο έχουν να διαμαρτύρονται αντικυβερνητικά οι υγειονομικοί που κατεβαίνουν σε κινητοποιήσεις, οι αγρότες που τους κοροϊδεύουν με τις επιδοτήσεις που δεν δίνονται λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ, οι εργαζόμενοι που απολαμβάνουν τα «αγαθά» του 13ώρου, οι καταναλωτές που αντικρύζουν τις τιμές στα ράφια, όταν πηγαίνουν να ψωνίσουν, ο κατάλογος ατελείωτος. Το ζήτημα δεν είναι πλέον να μην κάνουμε άλλο βήμα πίσω. Το επείγον ζήτημα είναι να κάνουμε το βήμα μπροστά, η κοινωνία δεν τους αντέχει άλλο. Άλλωστε, όπως λένε οι αθλητικογράφοι: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.
*Σύνθημα στις μαθητικές-φοιτητικές διαδηλώσεις της περασμένης Πέμπτης.
