Την Παρασκευή 25/4 ο κ. Μητσοτάκης, επανακηρύσσοντας για πολλοστή φορά τα τελευταία 5 χρόνια τον πόλεμο στους εκπαιδευτικούς δήλωσε: «Συζητήσαμε την πορεία της αξιολόγησης (…), η οποία ακόμα δεν έχει φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.(…) Η ξεκάθαρη κατεύθυνση που έχω δώσει στο Υπουργείο είναι πολύ σαφής: Αν κάποιος αρνείται επί της αρχής να αξιολογηθεί, δεν πρέπει να έχει θέση στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης».
Ας ξεκινήσουμε από τη νομική αλφάβητο: Οι απειλές (που οι πρόθυμες καλοπληρωμένες «Ομάδες Αλήθειας» βάφτισαν «απολύσεις») δεν έχουν καμία πρακτική αξία. Ακόμα και το άρθρο 56 του Ν. 4823 που ψήφισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν προβλέπει ποινή απόλυσης. Ο πρωθυπουργός έχει κάθε δικαίωμα να φαντασιώνεται απολύσεις, όπως κάθε καλός νεοφιλελεύθερος- το επιχείρησε και το 2013, όταν ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης για να ευνοήσει τα ιδιωτικά κολέγια, κατάργησε ειδικότητες στα ΕΠΑΛ βγάζοντας σε διαθεσιμότητα 2.500 εκπαιδευτικούς. Δυστυχώς για αυτόν οι εκπαιδευτικοί επέστρεψαν νικηφόρα και νομικά δικαιωμένοι στα σχολεία. Ας το πούμε συνεπώς με τα όσο πιο απλά ελληνικά μπορούμε. Όποιος «ορέγεται» απολύσεις πρέπει να φέρει νόμο που να διώκει όσους συμμετέχουν σε νόμιμα από τα συνδικάτα προκηρυγμένη απεργία-αποχή. Τέτοιος νόμος είναι όχι μόνο προδήλως αντισυνταγματικός αλλά θα ξεσηκώσει εύλογα ένα γενικότερο κύμα εξέγερσης στον δημόσιο τομέα, αφού πλέον στο στόχαστρο δεν θα είναι είναι μόνο οι εκπαιδευτικοί αλλά οι πάντες. Ο κύριος Μητσοτάκης έχει εξαγγείλει αλαζονικά στη Βουλή συνταγματική αναθεώρηση που θα περιλαμβάνει την «αξιολόγηση και κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων» αλλά αυτό είναι δυνατόν να συμβεί μόνο κατά την επόμενη κυβερνητική θητεία. Σήμερα, μια κυβέρνηση επί της ουσίας απονομιμοποιημένη, μετά την 28 Φλεβάρη των Τεμπών, είναι αδύνατον να επιχειρήσει μια τέτοιας κλίμακας αντισυνταγματική και πολιτική αναμέτρηση αλλά αν είναι εν τέλει τόσο ανόητη ώστε να το τολμήσει, είναι προφανές πως οι εκπαιδευτικοί (και όχι μόνο) δε θα διστάσουν τη σύγκρουση. Τα στοιχεία (για να περάσουμε στην αριθμητική αλφαβήτα) είναι αποκαλυπτικά: όπως η υπουργός Παιδείας κα Ζαχαράκη παραδέχτηκε ποσοστό μεγαλύτερο από το 40% των νεοδιόριστων του 2020-23 συμμετέχει στην απεργία-αποχή και δεν έχει αξιολογηθεί. Ακόμη πιο σημαντικό βέβαια είναι το στοιχείο ότι 4 χρόνια μετά την ψήφιση του διαβόητου ν. 4823/21 περισσότερο από το 85% του συνόλου των εκπαιδευτικών δεν έχει αξιολογηθεί! Μ’ άλλα λόγια, η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών αρνείται «να βάλει πλάτη» στη διάλυση του δημόσιου σχολείου, συμμετέχοντας με επιμονή και αποφασιστικότητα στην απεργία-αποχή, παρά τις απειλές, τους εκβιασμούς, τα πειθαρχικά.
Πλέον, ήρθε η ώρα της πολιτικής αλαφβήτας του κειμένου: Η πρωθυπουργική δήλωση είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα αυταρχισμού. Το “επί της αρχής” στοχοποιεί έναν/μία εκπαιδευτικό όχι για τη συμπεριφορά του ή για την απόδοσή της αλλά επειδή έχει διαφορετική πολιτική θέση αναφορικά με τη σκοπιμότητα και την αποτελεσματικότητα του συστήματος αξιολόγησης που προσπαθεί να επιβάλλει η κυβέρνηση. Ένα σύστημα αξιολόγησης εντελώς διάτρητο, με ορθάνοιχτα πάμπολλα «παράθυρα» δυνητικής άνωθεν αυθαιρεσίας, ώστε να επιτρέπει τις απειλές και τον κάθε είδους πειθαναγκασμό εκ μέρους των διευθυντών και των στελεχών (επιλεγμένων στη συντριπτική τους πλειονότητα με κύριο προσόν τη γαλάζια ταυτότητα ή την εξαιρετικά ευπειθή στο σκύψιμο μέση). Η «αξιολόγηση» δεν αφορά πλέον την πράξη αλλά τη σκέψη. Η «αξιολόγηση» πετώντας πέρα τις περιττές αστραφτερές χάντρες αποκαλύπτεται: δεν αφορά τη βελτίωση της σχολικής καθημερινότητας αλλά την φρονιματική πειθάρχηση των εκπαιδευτικών και ειδικά όσων εκπαιδευτικών επιμένουν να σκέφτονται ελεύθερα και να υπερασπίζονται την κριτική σκέψη στο δημόσιο σχολείο.
Δεν έχουν, λοιπόν, καμία αξία οι «τσαμπουκάδες» του πρωθυπουργού; Έχουν αξία. Πρώτα πρώτα φανερώνουν την αποτυχία των μέχρι τώρα σχεδιασμών του. Αναγκάζεται να βγει μπροστά γιατί οι πολυθρύλητοι Κεραμέως και Πιερρακάκης τα μάζεψαν με την ουρά στα σκέλια και έφυγαν για άλλες καρέκλες. Κατά δεύτερον, αποτελούν μια απόπειρα πετάγματος της μπάλας σε άλλο γήπεδο. Διαπιστώνοντας τη συνεχή διαρροή της εκλογικής της βάσης το επικοινωνιακό επιτελείο των κ. Μητσοτάκη τού υποδεικνύει να βρει νέο αντίπαλο προκειμένου να επαναπατρίσει τους χαμένους ψηφοφόρους. Και τι καλύτερο από τους «τεμπέληδες» δημόσιους υπαλλήλους; Αυτοί ως γνωστόν μας είπε από το βήμα του Κοινοβουλίου, φταίνε για όλα, για τη διάλυση της Παιδείας, της Υγείας, ακόμα και το έγκλημα στα Τέμπη. Θα επιτύχει αυτή η προσπάθεια αποπροσανατολισμού; Επί πέντε χρόνια η εκπαιδευτική κοινότητα έχει επιδείξει μια εντυπωσιακή επιμονή ανυπακοής «προς τας διαταγάς» και, αναπόδραστα θα σηκώσει το γάντι της πρόκλησης για άλλη μια φορά. Όμως το τι σχολείο θα έχουμε αύριο δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς ούτε εν τέλει μόνο τους γονείς ή τους μαθητές. Αφορά την κοινωνία στο σύνολο της και την αυριανή ποιότητα της δημοκρατίας, το περιεχόμενο της. Να μη σηκώσουν, συνεπώς, το γάντι μόνοι τους οι εκπαιδευτικοί. Ας το σηκώσουμε όλοι μας.
