Η διεθνής Ακροδεξιά στρατεύεται στο πλάι της ισραηλινής κυβερνώσας Ακροδεξιάς
Η επίθεση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στον στολίσκο «Global Sumud Flotilla» και η σύλληψη των ειρηνιστών που επέβαιναν στα πλοιάρια δικαίωσε τους λόγους που οργανώθηκε αυτή η διεθνής πρωτοβουλία παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα.
Ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης χαρακτήρισε χτες στη Βουλή την ισραηλινή επίθεση «ενέργεια τρομοκρατική και πειρατική». Και συμπλήρωσε: «Ο στόλος αποτελούνταν από ανθρώπους άοπλους, ειρηνικούς, που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια και δέχτηκαν επίθεση στα διεθνή χωρικά ύδατα από τα κομάντο του Νετανιάχου. Οι 27 Έλληνες πολίτες που συμμετείχαν, και ειδικά η βουλεύτριά μας Πέτη Πέρκα, έχουν απαχθεί και η τύχη τους αγνοείται».
Ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας χτες στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, χαρακτήρισε «διεθνή πειρατεία την επίθεση των ισραηλινών στους ακτιβιστές της ειρήνης για την Γάζα» («Διεθνής πειρατεία», 2.10.2025).
Οι πρώτοι που επικρότησαν την επίθεση ήταν οι «νέοι φίλοι του Ισραήλ», οι ποικιλόμορφοι ακροδεξιοί σ’ όλο τον κόσμο που θαυμάζουν την πολιτική Νετανιάχου. Και βέβαια εδώ στην Ελλάδα εκείνοι που έσπευσαν να χειροκροτήσουν την τρομοκρατική επίθεση ήταν και πάλι οι ακροδεξιοί.
Η υπόθεση θυμίζει πολύ την ανάλογη πειρατική επίθεση του Ισραήλ πριν από δεκαπέντε χρόνια, σε πλοιάρια με ανθρωπιστική βοήθεια που κατευθύνονταν στη Γάζα τον Ιούνιο του 2010. Τότε ακόμα οι σημερινοί ακροδεξιοί αστέρες του «επιτελικού κράτους» και των συμμάχων του ανήκαν στο ΛΑΟΣ και είχαν καλέσει την πολιτική ηγεσία της χώρας να εκμεταλλευτεί την «ευκαιρία» και να «συμμαχήσει» με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας. Παραπέμπω στο σχετικό κείμενο του «Ιού»: «Ο εχθρός του εχθρού μου, το εθνικό αντιτουρκικό μέτωπο και το Ισραήλ» (“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, 13.6.2010).
«Διατηρώ επιφυλάξεις διότι πήραν τον απόπλου από την κατεχόμενη Κύπρο» θα πει για τον τότε «Στολίσκο της Ελευθερίας» ο Άδωνης Γεωργιάδης λίγες ώρες μετά το ρεσάλτο και προτού ακόμη απελαθούν οι πρώτοι ακτιβιστές. «Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τους δήθεν ακτιβιστές» συμπλήρωνε την επομένη από τη δική του εκπομπή ο Κυριάκος Βελόπουλος. Και εξηγούσε: «Θέλω να καταλάβουν κάτι οι Συνέλληνες που παρακολουθούν την εκπομπή. Θέλω να καταλάβουν τα αυτονόητα. Δεν μπορεί ξαφνικά οι Ισραηλινοί να τρελάθηκαν και να έστειλαν κάποιους επάνω για να σκοτώσουν κόσμο».
Επανερχόμενος στο θέμα, ο Γεωργιάδης έκλεινε το μάτι στους τηλεπελάτες του: «Ελπίζω να αντιλαμβάνονται ορισμένοι -και κυρίως εκείνοι που πρέπει- την τεράστια γεωπολιτική ευκαιρία που ανοίγεται για την Ελλάδα, λόγω της συγκρούσεως Τουρκίας-Ισραήλ. Δεν θα πω περισσότερα, γιατί αυτά δεν είναι θέματα που πρέπει να λέγονται στην τηλεόραση». Ωστόσο δεν άντεξε και συνέχισε: «Μιλάμε για τρομερή ευκαιρία. Και ο νοών νοείτω. Δεν λέω περισσότερα γιατί αυτά δεν είναι για να τα λέμε στην τηλεόραση. Αλλά, λέω, ας βάλουμε επιτέλους το μυαλό μας να δουλέψει».
Όλα αυτά τα βαθυστόχαστα δεν είναι βέβαια παρά η επανάληψη του παμπάλαιου (και απλοϊκού) δόγματός ότι ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. Η υπόθεση των ακτιβιστών το 2010 ήταν όμως και μια ευκαιρία για τα στελέχη της Ακροδεξιάς να επαναλάβουν τον θαυμασμό τους για το Ισραήλ και την «αποτελεσματικότητά» του, την οποία οφείλουμε να έχουμε ως πρότυπο. «Το Ισραήλ» έλεγε μετά τις Ευρωεκλογές του 2008 ο Γιώργος Καρατζαφέρης, «είναι μια μικρότερη χώρα από εμάς και πολύ νεότερη αλλά επειδή έχει πίστη σε αυτά τα οποία πιστεύει, θωρακίστηκε, έγινε ένας σκαντζόχοιρος και μπορεί να απειλεί με τα αγκάθια του όλον τον κόσμο. Εμείς γιατί πρέπει να είμαστε υποδεέστεροι;» (“Άλφα Ένα”, 13.7.2009).
Τις ίδιες μέρες ο κ. Βελόπουλος διακήρυσσε την ανάγκη Ελληνο-Ισραηλινής συμμαχίας: «Χρειαζόμαστε μια νέα στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, με αμοιβαία συμφέροντα, ώστε να απαντήσουμε στις γεωστρατηγικές προκλήσεις της Τουρκίας, αλλά και συγχρόνως να μας ακούν τα αυτιά των Αμερικανών που τώρα είναι κλειστά» (“Αξία”, 18.7.09).
Πώς είναι δυνατόν να στρέφουν όλες τις ελπίδες τους στο Ισραήλ εκείνοι που μέχρι πριν από λίγους μήνες κραύγαζαν ότι «ο Εβραίος μυρίζει αίμα», όπως ο Καρατζαφέρης; Η απάντηση είναι γνωστή. Εδώ και είκοσι χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μιας φιλοϊσραηλινής στροφής σημαντικής μερίδας της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, όπου υπαγόταν και το ΛΑΟΣ (Ιός, «Οι νέοι ‘φίλοι’ του Ισραήλ», “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, 20.2.2005).
Σ’ αυτό το κείμενο διαπιστώναμε ότι η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά είχε αρχίσει να μεταλλάσσει τα αντισημιτικά της αισθήματα και συνοψίζαμε ως εξής τους λόγους:
– Υπάρχει καταρχήν μια πραγματική μετατόπιση των ρατσιστικών στερεότυπων της βάσης αυτών των ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών. Οι ξένοι, οι μετανάστες (ή «λαθρομετανάστες» στη γλώσσα τους) προέρχονται κατά κύριο λόγο από μουσουλμανικές χώρες, άρα η «εικόνα» του ξένου, του διαφορετικού και του απειλητικού εσωτερικού εχθρού έχει πάψει να ταυτίζεται με τον «Εβραίο».
– Η μετατόπιση των εχθρών της Δύσης σε μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας αναδεικνύει το Ισραήλ σε προνομιακό σύμμαχο, κατά συνέπεια το απαλλάσσει από κάθε ευθύνη για την ειρήνη στην περιοχή.
– Η επικράτηση ενός νέου χριστιανικού φονταμενταλισμού συμβαδίζει με την ανάδειξη της Παλαιάς Διαθήκης και την ανάδυση ορισμένων «χριστιανό-εβραϊκών» δογμάτων, κατά το πρότυπο της Αμερικής του Μπους. Μερίδα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς εμπνέεται από τους ακραίους νεοσυντηρητικούς των ΗΠΑ. Αυτά που βλέπουμε σήμερα στην Ευρώπη, δηλαδή την αντικατάσταση του αντισημιτισμού με ένα αντιαραβικό και αντιαφρικανικό ρατσισμό έχει παγιωθεί στις ΗΠΑ εδώ και καιρό. Προετοιμάζεται τώρα και ο αντικινέζικος ρατσισμός.
– Το Ισραήλ, ως χώρα με στρατιωτική οργάνωση, με ισχυρή πολεμική μηχανή και θεσμοποιημένο εθνικισμό προκαλεί τον υποσυνείδητο θαυμασμό των ακροδεξιών υπερπατριωτών.
– Υπάρχει, τέλος, και μια αυθόρμητη τάση των διάφορων φίρερ ή φιρερίσκων της Ακροδεξιάς να πέφτουν στην παγίδα που οι ίδιοι έχουν στήσει τόσα χρόνια στους οπαδούς τους. Η διαρκής αναφορά σε μυστικές συνωμοσίες και πανίσχυρες οργανώσεις εβραϊκής προέλευσης τους φέρνει μπροστά σε ένα δίλημμα. Αφού «οι Εβραίοι» είναι τόσο ισχυροί, προϋπόθεση για να προκόψει κάθε πολιτικός είναι να τα έχει καλά μαζί τους!
————————–
Αυτά γράφαμε πριν από είκοσι χρόνια. Η διαφορά με τη σημερινή πολιτική κατάσταση είναι ότι αυτοί οι όψιμοι φίλοι του «πολεμικού» Ισραήλ δεν περιορίζονται στην Ακροδεξιά. Έχουν καταλάβει πλέον τα παλιά συντηρητικά κόμματα της Δεξιάς, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και ασφαλώς ο Άδωνης Γεωργιάδης έχει δίκιο όταν λέει ότι δεν έχει αλλάξει απόψεις. Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ λέει ακριβώς τα ίδια με εκείνα που έλεγε ο γραμματέας του ΛΑΟΣ.
