Μόλις συμπληρώθηκε το πρώτο εξάμηνο της πρώτης κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, στις αρχές του 2020 είχα περιγράψει τη μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας που ήδη ολοκληρωνόταν με βάση το σχέδιο του αρχηγού της, ο οποίος είχε εκλεγεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα («Η Ν.Δ. επιστρέφει στην ΕΡΕ και στον ΛΑΟΣ», Εφημερίδα των Συντακτών, 12.1.2020).
Νομίζω ότι οι αρχικές αυτές παρατηρήσεις αποδείχτηκαν βάσιμες. Ωστόσο ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι αναλυτές και πολιτικοί σχολιαστές επιμένουν να κατατάσσουν το «επιτελικό κράτος» και το προσωποπαγές κόμμα του κ. Μητσοτάκη στην «Κεντροδεξιά», ενώ ακόμα και όσοι επικρίνουν τα οφθαλμοφανή ακροδεξιά του παραστρατήματα, τα αποδίδουν σε λόγους ανώτερης βίας. Χαρακτηριστική η γκροτέσκα περίπτωση ανάθεσης του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος διαδοχικά στον Μάκη Βορίδη και τον Θάνο Πλεύρη,με τη δικαιολογία ότι κάποιες ακραίες ειδικές συνθήκες επιβάλουν την αναστολή των κανόνων της δημοκρατίας και την περιστολή των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Αλλά αυτές οι «ειδικές συνθήκες» που επιβάλλουν αυτή την «αναστολή» κι αυτή την «περιστολή» είναι η πάγια δικαιολογία όλων των πολιτικών μηχανισμών που θέλουν να ασκήσουν εξουσία χωρίς το «εμπόδιο» των δημοκρατικών διαδικασιών, της Βουλής, των κομμάτων, των συνδικάτων, των μέσων ενημέρωσης. Και μπορεί ο Βορίδης, ο Πλεύρης, ο Γεωργιάδης και μερικοί άλλοι στενοί συνεργάτες του κ. Μητσοτάκη να έχουν επιδείξει στο παρελθόν καθαρά αυτές τους τις πολιτικές πεποιθήσεις, σταδιοδρομώντας σε ακροδεξιά σχήματα, δίπλα στον Κώστα Πλεύρη και τον Γιώργο Καρατζαφέρη, αλλά τι ακριβώς συμβαίνει με τον ίδιο τον… «κεντροδεξιό» Κυριάκο Μητσοτάκη; Και πώς να εξηγήσει κανείς το φαινόμενο ότι ακόμα και οι προερχόμενοι από το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ επιτελείς του «επιτελικού κράτους» μεταμορφώνονται σε ακραίους ακροδεξιούς, όπως συμβαίνει με τον Γιώργο Φλωρίδη;
Η αρχική σκέψη όλων είναι ότι ζούμε τώρα και στην Ελλάδα το φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, με τις κυβερνήσεις της Δεξιάς, της Κεντροδεξιάς, αλλά και της Κεντροαριστεράς να παίρνουν σκληρά μέτρα σε βάρος των πιο αδύναμων ομάδων του πληθυσμού (μεταναστών, άστεγων, ρομά), νομίζοντας ότι θα εξασφαλίσουν την πολιτική τους κυριαρχία, επιδεικνύοντας στις άλλες κοινωνικές ομάδες την ανωτερότητά τους και αντιγράφοντας αυτούσια τα κεντρικά συνθήματα της Ακροδεξιάς. Αλλά ήδη γνωρίζουμε ότι αυτά τα μέτρα οδήγησαν σε αντίστροφα αποτελέσματα. Η γαλλική εμπειρία έδειξε ότι, όταν το 1991 αποφάσισε ο Ζακ Σιράκ -τότε δήμαρχος του Παρισιού- να διαμαρτυρηθεί δημόσια για την «υπερβολική δόση» των μεταναστών, τον «θόρυβο» και τη «μυρωδιά» τους, ή όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν μίλησε για «εισβολή αλλοδαπών», το αποτέλεσμα ήταν να σημειωθεί ραγδαία άνοδος στην αποδοχή των θέσεων του Λεπέν. Το είδαμε και στην Ελλάδα με τον δρόμο που άνοιξε η εγχώρια Δεξιά στη ναζιστική Χρυσή Αυγή.
Όπως συμπεραίνει η Νόνα Μάγιερ, «ούτε οι απελάσεις των μη νόμιμων μεταναστών μέσω ναυλωμένων πτήσεων, που αποφάσισαν δεξιές και αριστερές κυβερνήσεις, ούτε η ψήφιση αυστηρότερων νόμων για την είσοδο αλλοδαπών στη Γαλλία ούτε η μεταρρύθμιση του κώδικα ιθαγένειας το 1993 σταμάτησαν την πρόοδο του Front National. Αντιθέτως, αυτά τα μέτρα το μόνο που έκαναν ήταν ότι έδωσαν μεγαλύτερη δημοσιότητα και νομιμοποίηση στις ιδέες του. Όπως αρέσκεται να λέει ο Λεπέν, μακροπρόθεσμα θα του φέρουν περισσότερους υποστηρικτές που προτιμούν “το πρωτότυπο από το αντίγραφο”» (Nonna Mayer, «The French National Front», στο Hans-Georg Betz και Stefan Immerfall [επιμ.] The New Politics of the Right. St. Martin’s Press, Νέα Υόρκη 1998, σ. 22).
Ζούμε άραγε και σήμερα στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο; Μήπως ο «κεντροδεξιός» Κυριάκος Μητσοτάκης πέφτει απλώς στο ίδιο λάθος που έπεφταν οι ηγέτες της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς εδώ και τρεις δεκαετίες;
Δυστυχώς στη δική μας περίπτωση υπάρχει κάτι χειρότερο. Ο κ. Μητσοτάκης έχει στηριχτεί εκούσια σε μια ιδιότυπη σύμπλευση της λαϊκιστικής Ακροδεξιάς με τον σκληρό Νεοφιλελευθερισμό, σχεδιάζοντας εξαρχής τη μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας σε ένα κόμμα που όλο και περισσότερο κινείται στα χνάρια του Βίκτορ Όρμπαν και του Ντόναλντ Τραμπ. Βέβαια δεν ήταν δικό του αυτό το σχέδιο, ούτε ξεκίνησε επί των δικών του ημερών. Απλώς ο ίδιος το παρακολούθησε στα πρώτα του βήματα και το εφάρμοσε μόλις του δόθηκε η ευκαιρία.
Το «ντοκουμέντο», για το οποίο γίνεται λόγος στον υπότιτλο του κειμένου, είναι απολύτως χαρακτηριστικό. Πρόκειται για μια ανάρτηση του Άδωνη Γεωργιάδη, στον προσωπικό του ιστότοπο, τον οποίο έχει βέβαια φροντίσει να εξαφανίσει, το καλοκαίρι του 2011, την περίοδο που ο αρχηγός του στο ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης έπαιζε τον ρόλο του μεσάζοντα, ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Μαζί με τον αρχηγό του, αλλά και τους «συναγωνιστές» του Μάκη Βορίδη και Θάνο Πλεύρη, ο Άδωνης Γεωργιάδης υποστήριζε την ακραία νεοφιλελεύθερη γραμμή και πίεζε τη Νέα Δημοκρατία επί Αντώνη Σαμαρά να ταχθεί υπέρ της πολιτικής των μνημονίων. Αυτά είναι βέβαια γνωστά. Εκείνο που παρουσιάζεται εδώ ως «ντοκουμέντο» είναι το βασικό επιχείρημα του Γεωργιάδη προς τους ομοϊδεάτες του, δηλαδή ότι αυτή είναι η «γραμμή» του Κώστα Πλεύρη. Διαβάστε την ανάρτηση στις 4.11.2011:
«Ο Κώστας Πλεύρης ήταν από τους πρώτους που μας συνεχάρησαν για το ΝΑΙ, διότι ως ιστορικός εύκολα κατάλαβε τί θα γινόταν εάν πτώχευε η χώρα. Δεν είναι βλάξ να παρασύρεται από δήθεν “αντιμνημονιακούς” αγαπητέ, είναι σοβαρό πρόσωπο. Ήρθε η ώρα να φύγουμε από τους πνευματικά καθυστερημένους “αντιμνημονιακούς” και να ασχοληθούμε με το πώς θα φτιάξουμε τη χώρα μας!»
Και για όποιον αμφιβάλλει, υπάρχει και δεύτερη ανάρτηση του Γεωργιάδη, με τη συνοπτική επανάληψη:
«Ο κ. Κων/νος Πλεύρης δεν είναι αντιμνημονιακός!»
Τις ίδιες μέρες ο κ. Γεωργιάδης πρότεινε τις δικές του «λύσεις» για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Στόχος του (όπως και σήμερα) οι δημόσιοι υπάλληλοι. Διαφωνούσε με κάποιον οπαδό του που ζητούσε μαζικές απολύσεις και αντιπρότεινε «οι μέσες αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων να μειωθούν στο μισό των ιδιωτικών» (4.11.2011).
Και παρακάτω στο ίδιο: «Τα χρήματα θα τα εξοικονομήσουμε εάν μειώσουμε π.χ. τις αποδοχές τους στο μισό (σ.σ.: των δημοσίων υπαλλήλων). Έτσι ξεπερνάμε και τα συνταγματικά κωλύματα. Και αν δεν βγαίνουν, ας ψάξουν για άλλη δουλειά».
Μπορεί όλα αυτά να τα έχει διαγράψει ο κ. Γεωργιάδης, αλλά φυσικά μπορεί καθένας να τα αναζητήσει μέσω του archive.org, από όπου δεν μπορεί κανείς να τα σβήσει.
Το ενδιαφέρον σε όλα αυτά είναι ότι παρέχουν το κλειδί για την κατανόηση των πολιτικών σχεδιασμών της σημερινής κυβέρνησης. Γιατί ο λόγος που έδινε συγχαρητήρια στον Άδωνη Γεωργιάδη ο Κώστας Πλεύρης είναι ότι από τότε ο σημερινός αντιπρόεδρος της Ν.Δ. ακολουθούσε την παράδοση της ελληνικής Ακροδεξιάς που έχει εξαρχής υιοθετήσει τις θέσεις του σκληρού νεοφιλελευθερισμού. Και βέβαια η ακραία φιλομνημονιακή γραμμή των Γεωργιάδη-Πλεύρη, όπως έχω αναλύσει σε πολλά κείμενα, βρήκε γρήγορα σύμμαχο και εκφραστή τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η απέχθεια στον δημόσιο τομέα και η αποθέωση του ιδιωτικού αποτελούν βέβαια τα κεντρικά μηνύματα του «επιτελικού κράτους». Η εξαθλίωση των εργαζομένων στη δημόσια Παιδεία και τη δημόσια Υγεία, η περιφρόνηση ακόμα και του Συντάγματος για την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων, και η «αξιοποίηση» των διαθέσιμων κονδυλίων με τις μεθόδους ΟΠΕΚΕΠΕ έχουν ήδη αποδειχτεί ότι συνοδεύουν εξαρχής τους σχεδιασμούς της σημερινής κυβέρνησης.
Τα συγχαρητήρια του Πλεύρη έχουν πιάσει τόπο.
