Aν το δημοσκοπικό ερώτημα είναι «θεωρείτε τις υποκλοπές σοβαρό ζήτημα» οι εφτά στους δέκα (συμπεριλαμβανομένων πλέον και ψηφοφόρων της κυβέρνησης) απαντάνε «αρκετά» ή «πολύ σοβαρό». Αν όμως το ερώτημα είναι «ποιο είναι το σημαντικότερο ζήτημα που σας απασχολεί» οι υποκλοπές πέφτουν: προηγείται η ακρίβεια, τα ελληνοτουρκικά, η ανεργία και η ενεργειακή κρίση. Λογικό. Το ότι ο κόσμος έχει σοβαρά βιοτικά προβλήματα, δεν σημαίνει ότι οι υποκλοπές δεν είναι πρόβλημα.
Αν ακόμη κάτι σώζει την κυβέρνηση, είναι η πεποίθηση πως «αυτά πάντα γίνονταν». Αυτό που ακόμη δεν έχει γίνει απολύτως σαφές στην ελληνική κοινή γνώμη είναι ότι το ελληνικό εθιμικό παρακράτος (κάτι που πάντα υπήρχε), το 2019 μεταφέρεται από τα υπόγεια στο σαλόνι του επιτελικού κράτους. Κι αυτό είναι όντως μια νέα κατάσταση. Όπως νέα είναι η συστηματική χρήση των παρανόμων κατασκοπευτικών λογισμικών με την ραγδαία αύξηση του αριθμού των επισυνδέσεων, (σε αριθμό ήδη υψηλό και πριν το 2019).
Το Watergate ως σκάνδαλο ξεσπά στις ΗΠΑ τον Ιούνιο του 1972. Το Αύγουστο 1974 ο Νίξον παραιτείται, για να μην αποπεμφθεί. Μη φανταστεί κανείς ότι ο μέσος Αμερικάνος δεν ασχολούνταν με τίποτε άλλο για δύο χρόνια. Και μάλιστα, ο Νίξον το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου που ξέσπασε το σκάνδαλο εκλέχτηκε εκ νέου πρόεδρος.
Θα πει κανείς: «άλλο Ελλάδα, άλλο ΗΠΑ», κατά το «άλλο Ελλάδα, άλλο Βέλγιο» που πολλοί Έλληνες νιώθουν βλέποντας τον τρόπο δράσης των βελγικών διωκτικών αρχών στην υπόθεση του Qatar gate. Όσο όμως κι αν νιώθουμε μια βαθιά θλίψη συγκρινόμενοι με κράτη τα οποία διαθέτουν θεσμούς ελέγχου της εξουσίας που λειτουργούν, άλλο τόσο ένα παραμένει σίγουρο: κανείς άνθρωπος, όσο φτωχός ή πλούσιος κι αν είναι, όσο σημαντικός ή ασήμαντος κι αν είναι, δεν θέλει να τον ακούνε με ποιον μιλά ή τι λέει στο κινητό του. Η ιδιωτική ζωή δεν είναι πολυτέλεια για κανέναν.
Και αυτό, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να μην το πληρώσει.
