H αιτία της πολιτικής κρίσης της Γαλλίας δεν είναι η μη ψήφιση του προϋπολογισμού από την αντιπολίτευση. Είναι η σθεναρή άρνηση του Προέδρου Μακρόν να διορίσει πρωθυπουργό από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Στις 9 Ιουνίου 2024, την ημέρα των ευρωεκλογών, λίγο μετά τις 9:00 το βράδυ, ο Μακρόν διέλυσε την εθνοσυνέλευση και προκήρυξε πρόωρες εκλογές σε ένα εθνικό διάγγελμα μετά τις πρώτες ενδείξεις που έδειχναν την συμμαχία του να χάνει δραματικά απο την Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν.
Τότε, όλοι θεώρησαν την κίνηση αυτή ως εξαιρετικά υψηλού ρίσκου. Δικαιώθηκαν καθώς στις εκλογές που ακολούθησαν (30.6 και 7.7) το κόμμα της Λεπεν πήρε 33%, το νέο Λαϊκό Μέτωπο 28% και το κόμμα του Μακρόν 21%.
Σε κίνηση πραξικοπηματικού χαρακτήρα, ο Μακρόν αγνόησε το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών διορίζοντας πρωθυπουργού της αρέσκειάς του, ενάντια στη βούληση του Γαλλικού λαού.
Για το λόγο αυτόν, ήταν θέμα χρόνου να πέσει η κυβέρνηση Μπαρνιέ και αφορμή υπήρξε ο Γαλλικος προϋπολογισμός.
Αν δεν ήταν αυτή, θα βρίσκονταν άλλη.
Σε μια δημοκρατία δεν μπορεί να κυβερνά το 20%. Ας συμφωνήσουμε σε αυτό, κι ας διαφωνούμε στα υπόλοιπα.
Ο Μακρόν, εξαιτίας του ότι δεν είναι κλασσικός πολιτικός αλλά τραπεζίτης, έχει αυθεντική, ακαταμάχητη αλλεργία στην ιδέα ότι θα κυβερνήσει η Αριστερά κι επομένως θα το “τραβήξει” κι άλλο με αποτέλεσμα μέχρι το τέλος της θητείας του ως πρόεδρος θα διορίζει πρωθυπουργούς μειοψηφίας, εκτός αν κάποια στιγμή εξαντληθεί και παραιτηθεί.
Κάπως έτσι, ναι. Υπάρχει περίπτωση η Γαλλία να βυθιστεί σε μια κρίση που θα έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα για την ίδια και την ΕΕ.
Η αιτία της πάντως είναι η καταφρόνια της δημοκρατίας από τον αρχηγό του κράτους και όχι ο εθνικός προϋπολογισμός.
Εν κατακλείδι, η Γαλλική κρίση έχει όνομα. Εκείνο του Γάλλου προέδρου και των επηρμένων πολιτικών ελίτ που τον στηρίζουν αδιαφορώντας για το τι λέει ο – κατά τα λοιπά – κυρίαρχος λαός.
Δημήτρης Χριστόπουλος
