Η χθεσινή βία στο ΑΠΘ υπηρετεί μια διττή στρατηγική. Αφενός αντιπερισπασμός από τις υποκλοπές και αφετέρου στρατηγική της έντασης ώστε ο αντίπαλος να απαντήσει με βίαιο τρόπο που θα δικαιολογεί περισσότερη κρατική βία.
Ήδη από πριν απο το καλοκαίρι αυτό το αναμέναμε χωρίς καν να έχουμε στο παζλ την ιστορία των υποκλοπών.
Ο στόχος της στρατηγικής της έντασης είναι να δημιουργήσει ένα βαθύτατο αίσθημα ανασφάλειας και φόβου στους πολίτες, ώστε το κράτος να εμφανίζεται ως ο Μεσσίας της ασφάλειας.
Ιταλικής έμπνευσης στα λεγόμενα “μολυβένια χρόνιᨔ από το 1968 ως το 1982, σήμερα βλέπουμε την ελληνική κοπή της.
Η στρατηγική της έντασης έχει πολύ ρίσκο, διότι άπαξ μπεις στο σπιράλ της, θέλεις διαρκώς κλιμάκωση για να “δικαιωθείς”. Αυτός που αναλάμβάνει λοιπόν αυτό το ρίσκο, νιώθει πολύ στριμωγμένος και στην πορεία δεν λειτουργεί όσο ορθολογικά νομίζει.
Για το λόγο αυτόν, τα χθεσινά γεγονότα στο ΑΠΘ δεν τελείωσαν χθες τη νύχτα.
Άρχισαν έναν νέο γύρο αντιπαράθεσης, τον οποίο θα το πληρώσουμε ακριβά στα πανεπιστήμια τη νέα χρονιά.
Για την ακρίβεια, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Και σε αυτά τα δύσκολα, θα κληθούμε να διαλέξουμε στρατόπεδο.
Καμία βία δε μου αρέσει, αλλά η απρόκλητη κρατική βία που επιζητεί απάντηση για να δικαιωθεί είναι η πιο αισχρή.
Δημήτρης Χριστόπουλος
Ανάρτησή του στο Facebook
