Oι ταραχές που αδόκητα ξεσπάσανε στην Αθήνα αλλά και στις περισσότερες ελληνικές πόλεις μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν από δεκαεπτά χρόνια σήμαιναν την αρχή ενός ισχυρότατου κύκλου ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας που διήρκεσε μια επταετία, σχηματικά ως το δημοψήφισμα του 2015.
΄Έκτοτε ακολουθεί με κάποιες αναλαμπές ένας κύκλος μακράς αναδίπλωσης που έχει κλείσει μια δεκαετία και ακόμη δεν φαίνεται φως στο τούνελ.
Αυτό που συνέβη μετά την 6η Δεκέμβρη 2008 ήταν μια φοβερή στιγμή κραδασμού νομιμοποίησης του ελληνικού πολιτικού καθεστώτος, όμοια της οποίας δεν έχουμε ξαναδεί στα πενήντα χρόνια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν συνάμα ένα σκίρτημα εγκληματικής ριζοσπαστικοποίησης για το παιδί που ήταν δίπλα του, όταν δολοφονήθηκε από τον Κορκονέα.
Ο Νίκος Ρωμανός πλήρωσε τις αμαρτίες του και έμεινε έξι χρόνια φυλακή. Μετά την έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελοκήπους κρίθηκε προφυλακιστέος γι’αυτό το διαβόητο αποτύπωμα στη σακκούλα εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο.
Πριν λίγες μέρες, ενώ ο εισαγγελέας είχε προτείνει την αντικατάσταση της προφυλάκισης με κατ’ οίκον περιορισμό και βραχιολάκι, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε να απορρίψει την πρόταση και να παρατείνει την κράτησή του για το συνταγματικά μέγιστο διάστημα των 18 μηνών.
Αυτό λέγεται εκδίκηση. Δεν λέγεται σωφρονισμός.
Το ότι το ελληνικό κράτος εξαντλεί την αυστηρότητά του σε κάποιους τη στιγμή που η ατιμωρησία κυβερνά την Ελλάδα των υποκλοπών, του ΟΠΕΚΕΠΕ και τόσων άλλων είναι ένδειξη μιας εκ νέου απονομιμοποιημένης δημοκρατίας. Όλοι το ξέρουν αυτό. Και οι κρατούντες.
Οδεύω πλέον για τα εξήντα και εξαγριώνομαι όταν βλέπω τα λαμόγια της παράταξης που κυβερνάει τον τόπο να παρελαύνουν στις επιτροπές της βουλής και να μας αντιμετωπίζουν σαν ηλίθιους.
Εξαγριώνομαι όταν βλέπω ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο αρχηγος των Ενόπλων Δυνάμεων, υπουργοί και τόσοι άλλοι που παρακολουθούνταν απο την ΕΥΠ με παράνομα λογισμικά δεν έχουν στραφεί νομικά εναντίον αυτών που τους παρακολουθούσαν και συνεχίζουν να νέμονται εξουσία σαν να μην έγινε τίποτε.
Εξαγριώνομαι όταν βλέπω ότι όλα τα μέλη της κυβερνητικής πλειοψηφίας της εξεταστικής για τις υποκλοπές (με εξαίρεση δύο)
έγιναν μέλη του υπουργικού συμβουλίου για τις υπηρεσίες τους.
Είναι πολλά αυτά που εξαγριώνουν σήμερα ανθρώπους που ούτε με τη βία λύνουν τις διαφορές τους, ούτε επικροτούν καταστάσεις ανομίας.
Γι’αυτό νιώθω πως όσο ξαφνικά ξεκίνησαν οι ταραχές μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, άλλο τόσο απροσδόκητα μπορεί ο κύκλος της συντηρητικής αναδίπλωσης που βιώνουμε να δώσει τη θέση του σε κάτι νέο.
Η ιστορία είναι η ήπειρος του αναπάντεχου. Πέρα από τα τόσα αρνητικά αναπάντεχα υπάρχει χώρος και για κάτι θετικό.
Οι άνθρωποι φτιάχνουν την ιστορία τους.
Αυτά για την επέτειο της 6ης Δεκεμβρίου 2008
