Με αφορμή τον ένα χρόνο από την έναρξη του πολέμου γράφω σε σημεία τις σκέψεις μου:
1. Ο επιθετικός πόλεμος είναι άδικος πόλεμος. Επίθεση έκανε η Ρωσία στην Ουκρανία. Η άμυνα είναι δίκαιος πόλεμος. Παύση του πολέμου δεν σημαίνει να σταματήσουν οι Ουκρανοί να αμύνονται αλλά οι Ρώσοι να επιτίθενται.
2. Εμπόλεμα μέρη είναι η Ρωσία και η Ουκρανία. Όχι η Ανατολή με τη Δύση, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε οι ΗΠΑ. Δεν είναι πόλεμος δι’αντιπροσώπων αυτός (proxy war), ούτε κάτι άλλο. Είναι κλασσικός παλαιού τύπου εδαφικός πόλεμος. Το γεγονός ότι η Δύση στηρίζει την Ουκρανία, δεν την καθιστά εμπόλεμη. Αυτό έχει μεγάλη σημασία να το αντιληφθούμε.
3. Η Ρωσία είχε λόγους να ανησυχεί για την οικοδόμηση της ευρω-αντλαντικής στρατηγικής ασφάλειας που ήταν μονομερώς αντι-ρωσικής έμπνευσης, ωστόσο με την επίθεση δικαίωσε τους αντιπάλους της. Τα ρώσικα δίκαια χαθήκαν με την επίθεση.
4. Χωρίς δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ειρήνη στην Ουκρανία και γενικώς. Δεν ξέρουμε ακόμη τι μπορεί να σημαίνει “δικαιοσύνη” σήμερα στην περιοχή πάντως, η παράταση του πολέμου είναι ανοιχτή πληγή για την παγκόσμια ειρήνη. Ειρήνη με Πούτιν μου φαίνεται πολύ δύσκολο, αλλά πάλι κανείς δεν ξέρει.
5. Η Ρωσία αυτή τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο κράτος-παρίας στον κόσμο και αυτό είναι έγκλημα σε βάρος του ρωσικού λαού πρωτίστως. Ένα κράτος που δεν σέβεται τα δικαιώματα των ανθρώπων του, όπως η Ρωσία, αποκλείεται να σεβαστεί και τα δικαιώματα των άλλων. Στη Ρωσία, εδώ και χρόνια, ενοχλητικοί δημοσιογράφοι δολοφονούνται, οι αντιφρονούντες διώκονται και η μαφία έχει κυριεύσει το κράτος, (ανάμεσα σε πολλά άλλα). Το ρωσικό καθεστώς είναι βαθιά άδικο, πρωτίστως για το λαό του.
6. Το γεγονός ότι η Ρωσία τελεί εν αδίκω δεν σημαίνει ότι δεν θα διαπραγματευτεί κανείς μαζί της, εφόσον αυτό χρειαστεί για την ειρήνη. Η παθολογική ρωσοφοβία και το μίσος για τη Ρωσία που έχει κατακλύσει σήμερα μεγάλο τμήμα των δυτικών ελίτ δεν βοηθάει καθόλου για την επίλυση της διαφοράς. Αυτή τη στιγμή, η Ευρώπη δεν έχει πρόβλημα μόνο με τη Ρωσία αλλά και με την παθολογική εχθρότητα για τους Ρώσους σε μεγάλα τμήματα της κοινής γνώμης σε χώρες του πρώην υπαρκτού και πρωτίστως στην Πολωνία.
7. Ενα τμήμα της Αριστεράς παγκοσμίως, αλλά και στην Ελλάδα, τάχθηκε εξαρχής με το μέρος της Ρωσίας στον πόλεμο αυτόν, εστιάζοντας στην επεκτατική πολιτική του ΝΑΤΟ. Αυτό είναι εγκληματικό λάθος. Ο αριστερός αντιαμερικανισμός δεν μπορεί να ξεπλένει τον ρωσικό μεγαλοιδεατισμό. Το ότι αυτοτελώς υπάρχει ο ένας δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ο άλλος, επίσης αυτοτελώς.
8. Για ένα μεγάλο κομμάτι διεθνών αναλυτών, η Ρωσία είναι η απόλυτη ετερότητα, μια χώρα η οποία για λόγους ιστορικούς είναι συνειφασμένη με την απολυταρχία. Τέτοιου είδους “πολιτισμικές” αναγνώσεις της πραγματικότητας και της ιστορίας είναι μέρος του προβλήματος. Δυστυχώς αυτές οι απόψες κυριαρχούν στις ΗΠΑ.
9. Το ότι στην Ουκρανία σφυρηλατήθηκε ένα έθνος δεν χρειάζεται να το επικυρώσουμε ούτε εμείς, ούτε οι Ρώσοι. Το ξέρουν καλύτερα οι Ουκρανοί οι ίδιοι που το διεκδικούν. Το ότι μεγάλο τμήμα του ουκρανικού πληθυσμού μιλάει Ρώσικα δεν τους θέτει αυτομάτως εκτός ουκρανικού έθνους. Αυτή η αντίληψη που συσχετίζει τη γλώσσα με το έθνος είναι παραπλανητική. Κροάτες και Σέρβοι ίδια γλώσσα μιλούσαν.
10. Το ότι με την πλευρά της Ουκρανίας μετέχουν στον πόλεμο παραστρατιωτικές οργανώσεις ναζιστικού τύπου Τάγματος Αζόφ, δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος δικαιολογείται. Αν η Τουρκία έκανε επίθεση στην Ελλάδα και η Χρυσή Αυγή πολεμούσε εναντίον των Τούρκων, ούτε αυτό θα την ξέπλενε από τη ναζιστική της ταυτότητα, ούτε όμως θα έκανε τον τούρκικο πόλεμο δίκαιο.
10+1. Ο Πούτιν είναι εγκληματίας πολέμου. Στον πόλεμο αυτό έχουν χάσει τις ζωές τους, σύμφωνα με υπολογισμούς 250 χιλιάδες άνθρωποι. Ο ρωσικός λαός πρέπει να απαλλαγεί από τον πρόεδρό του. Ευρώπη όμως χωρίς Ρωσία και Ρωσία χωρίς Ευρώπη δεν γίνεται. Η απομόνωση της Ρωσίας μόνο κακά θα γεννήσει. Όπως εξάλλου και η απομόνωση της Γερμανίας στο μεσοπόλεμο.
Δημήτρης Χριστόπουλος
Ανάρτησή του στο Facebook
