1. Ο ρατσισμός δεν έχει ταξικό πρόσημο. Όπου κι αν εκδηλώνεται παράγει οριζόντιες διακρίσεις, αφού προηγουμένως ασκεί μια κάθετη ταξική λειτουργία. O ρατσισμός είναι η δικαίωση της επιβολής του κοινωνικά ισχυρού σε βάρος του κοινωνικά αδύναμου.
2. Ο ρατσισμός δεν έχει κομματική ταυτότητα. Εμφανίζεται σε όλους τους πολιτικούς χώρους, αλλά η πιο συγκροτημένη έκφρασή του απαντάται στην ιδεολογική επικράτεια του μαύρου. Ο ρατσισμός συνυπάρχει με τον φασισμό και τον υποστηρίζει.
3. Ο ρατσισμός δεν αυτοαναγνωρίζεται πάντα σαν ρατσισμός. Όμως ακόμη κι όταν επιδίδεται σε διακηρύξεις ανθρωπιάς, δεν παραλείπει να προσθέτει τον αντιθετικό σύνδεσμο «αλλά». Ο ρατσισμός ομολογεί τον ρατσισμό του, ακόμη και αν για λόγους αφέλειας ή δολιότητας τον αρνείται.
4. Ο ρατσισμός δεν έχει πρόταση για το μέλλον. Το όραμά του είναι μια εξωραϊσμένη ανάκληση του παρελθόντος, που αντιμετωπίζει κάθε αλλαγή σαν σημάδι φθοράς και σαν απόδειξη προδοσίας. Ο ρατσισμός είναι εκ των πραγμάτων προγονόπληκτος και αντιδραστικός.
5. Ο ρατσισμός δεν ανέχεται την παρουσία του Άλλου. Εισπράττει την ετερότητα σαν απειλή για την ενότητα της ομάδας και καταστρώνει στρατηγικές αφομοίωσης και εκστρατείες εξαφάνισής της. Ο ρατσισμός πληρώνεται μέσα από πραγματικά ή συμβολικά, μικρά ή μεγάλα ολοκαυτώματα.
6. Ο ρατσισμός δεν υπάρχει ελλείψει του Άλλου. Τον έχει ανάγκη ως αντίπαλο δέος προκειμένου να επενδύει τις ανασφάλειες, να προβάλλει τους φόβους και να συσπειρώνει τις δυνάμεις του. Ο ρατσισμός κατασκευάζει συνέχεια τους εχθρούς που αντιμάχεται.
7. Ο ρατσισμός δεν ερμηνεύει τα κοινωνικά φαινόμενα. Αποσιωπά τις αιτίες και μεταθέτει την ευθύνη τους, δίνοντας όνομα, έθνος, θρησκεία και φυλή στο απόλυτο κακό. Ο ρατσισμός είναι η έσχατη ιδεολογική και πολιτική καταφυγή μιας κοινωνίας σε κρίση.
8. Ο ρατσισμός δεν έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό. Στη θέση της πατρίδας τοποθετεί μια εξωιστορική κατασκευή προκειμένου να καλύψει την ιδεολογική του ένδεια και επικαλείται το δόγμα της εθνικής υπεροχής προκειμένου να ψαρέψει στα θολά για οπαδούς. Ο ρατσισμός είναι φύσει πατριδοκάπηλος.
9.Ο ρατσισμός δεν μπορεί να είναι αντιρατσισμός. Κάθε φορά που ισχυρίζεται ότι ασκούνται σε βάρος της ομάδας του διακρίσεις ή αρνείται την πολιτιστική αλληλεπίδραση επικαλούμενος το δικαίωμα στην ετερότητα έρχεται σε αντίφαση με τον πυρήνα της ιδεολογίας του. Ο ρατσισμός είναι η ασυνάρτητη θεωρητικοποίηση του μίσους.
10. Ο ρατσισμός δεν διαλέγεται. Κομίζει τα δογματικά του θέσφατα φτύνοντας, χλευάζοντας, προπηλακίζοντας, δέρνοντας, σκοτώνοντας όποιον διαφωνεί. Ο ρατσισμός προσφεύγει από θέση αρχής στη βία.
– Ο ρατσισμός είναι η υπενθύμιση της ζωικής μας φύσης. Είναι η απόδειξη αυτού που δεν πρέπει να γίνουμε. Είναι η επικύρωση ότι η βαρβαρότητα μπορεί να επανέλθει.
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Πηγή: ArtiNews
