Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να αντιμετωπίσει τις αγροτικές κινητοποιήσεις όχι ως κοινωνική διαμαρτυρία αλλά ως «εσωτερικό εχθρό». Κάτι που έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Και γι’ αυτό επιστρατεύει το πιο παλιό εργαλείο εξουσίας: την ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας και τη χειραγώγηση της ενημέρωσης από τα ΜΜΕ που λειτουργούν ως φερέφωνά της. Η «ιδέα» να κινηθεί το άρθρο 187 περί εγκληματικής οργάνωσης εναντίον των Κρητικών αγροτών ήταν μια ξεκάθαρη επικοινωνιακή απόπειρα τρομοκράτησης. Δεν είχε καμία νομική βάση, καμία σοβαρότητα, καμία σχέση με την πραγματικότητα και ήταν σχεδιασμένη για να δημιουργήσει κλίμα φόβου και πειθαρχίας. Όταν το αφήγημα αυτό έφτασε στα όρια της γελοιότητας, υπήρξε η γνωστή «διευκρινιστική αναδίπλωση» ότι τελικά οι διώξεις θα γίνουν με την παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου, υποβαθμίζοντας τις διώξεις σε πλημμέλημα. Μια σιωπηλή παραδοχή ότι η αρχική κατηγορία ήταν προπαγανδιστικό πυροτέχνημα.
Από το άρθρο 187 στα χημικά της 6ης Δεκέμβρη: η ποινικοποίηση ως πολιτική στρατηγική
Και εδώ προκύπτει μια κραυγαλέα αντίφαση. Την ώρα που η κυβέρνηση μιλά για «εγκληματική οργάνωση» στους αγρότες είναι η ίδια που δύο μέρες πριν, στις 6/12, στη μεγάλη ειρηνική πορεία για την δέκατη έβδομη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου επέλεξε τη σκληρή καταστολή και την ανεξέλεγκτη βία από τα ΜΑΤ. Όχι επειδή υπήρξε απειλή αλλά επειδή αυτός είναι ο μηχανισμός με τον οποίο λειτουργεί πολιτικά με επίδειξη ισχύος, με αστυνομία που δρα ανεξέλεγκτα, με αποφάσεις που θυμίζουν περισσότερο λογικές ομάδας που λειτουργεί στο σκοτάδι παρά θεσμικό κράτος δικαίου. Το ύφος και η στόχευση αυτών των επιχειρήσεων που περιλαμβάνουν μεθοδευμένη κλιμάκωση, αναίτια βία, εκφοβισμό δεν απέχουν από αυτό που η ίδια η κυβέρνηση επιχειρεί να αποδώσει στους αγρότες που διεκδικούν τη ζωή τους. Το πραγματικό ζήτημα, όμως, δεν είναι η νομική ακροβασία που επιχειρήθηκε. Είναι η γυμνή, απροκάλυπτη αστυνομική βία. Τα ΜΑΤ έδρασαν απρόκλητα, όπως πάντα κάνουν, πιστεύοντας ότι απέναντί τους έχουν έναν κόσμο που θα σκύψει το κεφάλι. Μόνο που αυτή τη φορά δεν το βρήκαν εύκολο. Σε ανοιχτούς χώρους χωρίς την ασφάλεια των στενών δρόμων και με κόσμο αποφασισμένο να μην δεχτεί αδιαμαρτύρητα χημικά και ξύλο η «παντοδυναμία» των δυνάμεων καταστολής εξαφανίστηκε. Οι εικόνες δεν άφησαν κανένα περιθώριο παρερμηνείας η αστυνομική αυθαιρεσία δεν πέρασε αναπάντητη.
Τα ΜΑΤ ως πρώτο και μοναδικό εργαλείο «διαλόγου»
Και τώρα η απάντηση της κυβέρνησης είναι… ενισχύσεις των ΜΑΤ από την Αθήνα σε συνάρτηση με τον ποινικό εκφοβισμό. Αντί να ακούσει τους ανθρώπους που παράγουν τον πρωτογενή τομέα της χώρας, αντί να επιλέξει έστω και τώρα έναν ειλικρινή διάλογο μαζί τους στέλνει περισσότερα κράνη, περισσότερες ασπίδες, περισσότερα χημικά. Αντί για συζήτηση, επιλέγει την κλιμάκωση. Αντί για πολιτική, επιλέγει τον φόβο. Μόνο που όταν μια κυβέρνηση φτάνει στο σημείο να αντιμετωπίζει κοινωνικά αιτήματα με στρατιωτική λογική, το πρόβλημα δεν το έχουν οι αγρότες. Το έχει η ίδια.
Ψίχουλα Μητσοτάκη, υποκρισία Σαμαρά–Καραμανλή και η αγανάκτηση της υπαίθρου
Ο Μητσοτάκης, αυτό το μίγμα πολιτικού αμοραλισμού και ακροδεξιού κουτσαβακισμού, προσπάθησε να κατευνάσει τις αντιδράσεις με ψίχουλα και υποσχέσεις λες και οι αγρότες θα είναι για πάντα εύκολα διαχειρίσιμοι. Μόνο που αυτή η προσέγγιση δείχνει πλέον πόσο λίγο αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα στην ύπαιθρο και πόσο θεωρεί ότι αρκεί μια επιδότηση-βιτρίνα για να «αγοραστεί» η κοινωνική δυσαρέσκεια. Πάνω σε αυτή τη κρίση ξεφυτρώνουν και οι γνωστοί εσωκομματικοί τιμητές, ο Σαμαράς, ο Καραμανλής και όλοι όσοι θυμήθηκαν ξαφνικά ότι υπάρχουν αγρότες, μόνο και μόνο επειδή μύρισαν ευκαιρία εσωτερικής αντιπολίτευσης και κυρίως ως πολιτική εκδίκηση σε κάποιον που μισούν. Μιλούν για τους αγώνες των αγροτών με περισσή υποκρισία τόση που θα έφτανε για να ποτιστούν όλα τα χωράφια της χώρας. Ξεχνούν βέβαια το δικό τους πολιτικό παρελθόν σε σχέση με την αγροτιά ή ελπίζουν ότι το ξέχασαν οι υπόλοιποι.
Σύγκρουση μέχρι τέλους
Τέλος το συμπέρασμα αυτών των ημερών που οι αγροτικές κινητοποιήσεις είναι σε εξέλιξη είναι πως αυτός ο αγώνας θα είναι συγκρουσιακός, όχι από επιλογή των αγροτών, αλλά επειδή η κυβέρνηση τούς έχει φέρει σε αυτό το σημείο. Το οξύμωρο; Πολλοί από τους αγρότες που σήμερα πνίγονται από δακρυγόνα ήταν άνθρωποι που στήριξαν την κυβέρνηση. Το αντάλλαγμα της στήριξης αυτής ήταν κοροϊδία, απαξίωση και καταστολή σε σταθερή βάση. Και κάπως έτσι η κοινωνική συμμαχία που ονειρευόταν το Μαξίμου μετατρέπεται σε ένα από τα πιο επικίνδυνα ρήγματα που έχει να αντιμετωπίσει. Γιατί μπορεί ο λαϊκισμός και ο υλικός εκμαυλισμός να φέρνει πρόσκαιρα αποτελέσματα αλλά αυτή η στρατηγική έχει και τα όρια της. Και τότε μιλάνε οι κατσούνες.
