Η Νέα Δημοκρατία πνέει τα λοίσθια! Δυστυχώς, όμως, αυτό συμβαίνει και για την αστική δημοκρατία και τα θεσμικά της αντίβαρα, αλλά σε μεγάλο βαθμό και για τους υποτελείς αυτής της κοινωνίας.
Σχεδόν έξι χρόνια νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης έχουν φέρει τη χώρα στον πάτο όλων των δεικτών, είτε αφορά την ελευθερία του τύπου, είτε αφορά τους μισθούς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, είτε αφορά τις κρατικές υποδομές, είτε αφορά τη δημόσια υγεία, είτε αφορά τη δικαιοσύνη και την αξιοπιστία της.
Εξαρχής το επιτελικό κράτος στήθηκε με γνώμονα των έλεγχο των πάντων από ένα πρόσωπο και το κονκλάβιο του, δηλαδή τον Μητσοτάκη και τους διορισμένους υποτακτικούς του στο Μαξίμου. Βέβαια, αυτό είναι και το μεγάλο ανέκδοτο κάθε φορά που το επιτελικό κράτος βουλιάζει από μια τραγωδία, ο έχων το γενικό πρόσταγμα να παρουσιάζεται ως λευκή περιστερά αφού την ευθύνη την αναλαμβάνουν οι αυτοφοράκηδες της κυβέρνησής του.
Η κυβέρνηση, έχοντας τη στήριξη των μεγάλων συγκροτημάτων των ΜΜΕ, σε συνάρτηση με την απουσία πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης, έφτασε σε σημείο να θεωρεί πως οποιοσδήποτε συνταγματικός περιορισμός μπορεί άνετα να καμφθεί, έτσι ώστε να ξεπερνιέται κάθε δύσκολος πολιτικός ή νομικός σκόπελος. Μάλιστα, η υποκρισία έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, όταν ο Μητσοτάκης παραδέχθηκε δημόσια πως η εξεταστική για τα Τέμπη ήταν τόσο στημένη από πλευράς του όσο ένα ποδοσφαιρικό ματς τρίτης εθνικής κατηγορίας, ενώ λίγες μέρες μετά, και αφού είχε ψηφιστεί η προανακριτική για Τριαντόπουλο, αποφάσισε ως ένας κοινός πραξικοπηματίας να την κλείσει, γελοιοποιώντας κάθε έννοια συνταγματικής τάξης.
Η χτεσινή ομιλία του Μητσοτάκη στην ολομέλεια προεικονίζει και το τι θα επακολουθήσει στις ζωές των πληβείων σ’ αυτή τη χώρα. Η δήλωση του για την δέσμευση 25 δις σε εξοπλιστικά προγράμματα τα επόμενα χρόνια μοιάζει ως εφιαλτικό σενάριο σε μια χώρα που οι πολίτες πεθαίνουν περιμένοντας ένα ασθενοφόρο, ή περιμένοντας έναν καρδιολόγο, που δεν υπάρχει, στο νοσοκομείο.
Για πολλοστή φορά ο εθνολαϊκισμός, ο μύθος της στρατιωτικά ισχυρής χώρας, η προσπάθεια κατασκευής φανταστικών εχθρών που θέλουν να εξαφανίσουν το ελληνικό DNA, οδηγεί την κοινωνία σε δυσβάσταχτα χρέη και την πολεμική βιομηχανία σε δυσθεώρητα κέρδη.
Την ίδια στιγμή, και για βγούμε έξω από την Ελλάδα, ο Μητσοτάκης πραγματοποιεί επίσκεψη στο Ισραήλ και συναντιέται με τον καταζητούμενο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου Νετανιάχου, τον υπεύθυνο για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα. Φωτογραφίζεται χαμογελαστός με το δολοφόνο μικρών παιδιών, θεωρώντας πως αυτές του οι επαφές θα του προσδώσουν κάποιο κύρος στη διεθνή σκηνή, καταρρακώνοντας έτσι οποιοδήποτε πλαίσιο ηθικής μπορεί να έχει αυτή η κυβέρνηση στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό. Οι μόνοι συνοδοιπόροι του σε αυτό τον πολιτικό και αξιακό κατήφορο είναι κάτι σεσημασμένοι ακροδεξιοί τύπου Όρμπαν. Δεν το λες και μεγάλη επιτυχία με όρους διεθνούς αλληλεγγύης.
Η πορεία της Δεξιάς από κει και πέρα είναι, νομίζω, προδιαγεγραμμένη. Η στροφή στον κοινοβουλευτικό και κρατικό αυταρχισμό φαντάζει να είναι η μόνη διέξοδος για τον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του, αφού η λαϊκή οργή και η κοινωνική απαίτηση για πολιτική αλλαγή είναι πλέον ορατή ακόμα και στους πιο αδαείς.
Τούτο όμως τι σημαίνει; Αρκεί να φύγει αυτή η καταστροφική λαίλαπα και όλα θα στρώσουν αμέσως; Η πολιτική αλλαγή θα σημάνει και κοινωνικά οφέλη;
Επιτρέψτε μου να μην είμαι αισιόδοξος, καθώς ο τρόπος που επιδιώκεται να συμβεί αυτό δεν εμπεριέχει κανένα εχέγγυο από αριστερή οπτική.
