Η φεμινιστική σκέψη εδώ και δεκαετίες εξετάζει μεταξύ άλλων τη σχέση μεταξύ φύλου και κλιματικής αλλαγής, ρίχνοντας φως στον τρόπο με τον οποίο η επείγουσα συνθήκη της κλιματικής κρίσης διαπλέκεται με τη φυλή, την τάξη, την εθνότητα και τη σεξουαλικότητα. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει δίκαιη ανασυγκρότηση της Αριστεράς χωρίς κλιματική δικαιοσύνη, και κλιματική δικαιοσύνη χωρίς φεμινιστική προοπτική. Αυτή η αλληλοδιαπλοκή των πεδίων θα πρέπει να αφορά την Αριστερά, να βρίσκεται στον πυρήνα της, και να συνυπολογίζει στο νέο της όραμα κάθε μορφή καταπίεσης, συμπεριλαμβανομένης της ανθρώπινης κυριαρχίας επί της φύσης. Γιατί μέσα από το διάλογο και τις κοινές διεκδικήσεις των κινημάτων, οικολογικών, φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙ+, μπορεί να υπάρξει μια ελπίδα για τη συγκρότηση κοινωνικών διεκδικήσεων και τη χάραξη πολιτικών που θα ενσωματώνουν τη διάσταση του φύλου, όχι πατερναλιστικά ή προσχηματικά, αλλά ουσιαστικά, ριζοσπαστικά και μετασχηματιστικά, δίνοντας απαντήσεις ενάντια σε μια σειρά νεοφιλελεύθερων στόχων, που προκρίνονται πολλές φορές ακόμη μέσα από τις πολιτικές για το περιβάλλον και την ισότητα. Ο αντίκτυπος των συνεπειών της κλιματικής κρίσης είναι πια εμφανής σε ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ ταυτόχρονα οι αντιφεμινιστικές ρητορικές είναι εξαιρετικά δημοφιλείς σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας – κάποιες φορές και εντός της Αριστεράς. Επηρεάζονται όμως οι ζωές όλων των ανθρώπων και των έμβιων όντων με το ίδιο τρόπο; Αυτή η όξυνση των προϋπαρχουσών ανισοτήτων, έμφυλων, ταξικών και φυλετικών πρέπει να αποτελεί τη διαδικασία ανασυγκρότησης της Αριστεράς, αν αυτή θέλει πράγματι να φέρει κάτι ουσιώδες στα σημερινά πολιτικά αδιέξοδα.
Αρετή Προβατά
