“One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful woman
One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful girl
But for today I am a child, for today I am a boy
For today I am a child, for today I am a boy”
– Antony and the Johnsons
Βλέποντας ελάχιστα το βίντεο με τις σκηνές βασανισμού του Βαγγέλη Γιακουμάκη, αυτό που με σοκάρει δεν είναι, μόνο, η βιαιότητα των πράξεων, αλλά πολύ περισσότερο η βεβαιότητα των νεαρών που τον βασανίζουν πως αυτό που κάνουν δεν εμπεριέχει τίποτα λάθος. Τον έχουν μετρήσει, με βάση τα δικά τους μέτρα, και δεν τον έχουν βρει «αρκετά άντρα»· κι αυτό δικαιολογεί κάθε τους βαναυσότητα.
Από την εποχή της φυλακισμένης σ’ ένα υπόγειο Ελένης στο Κωσταλέξι μέχρι σήμερα η βαθιά συντηρητική ελληνική κοινωνία δεν έχει κάνει και πολλά βήματα προόδου στη συμβίωση και στην αποδοχή του διαφορετικού, ούτε και των συμπεριφορών ή των επιλογών που ξεφεύγουν από τα στερεότυπα της αγίας χριστιανικής οικογένειας.
Αν κάποτε καταδικαστέες ήταν οι σχέσεις με κομμουνιστές και κομμουνίστριες ή η εκτός συμβατικών κανόνων ανθρώπινη συμπεριφορά, δηλαδή η «τρέλα», σήμερα οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι, οι μετανάστες κι όσοι αποκλίνουν από τα κανονιστικά πρότυπα έμφυλης συμπεριφοράς είναι ο κύριoς στόχος άλλων ανθρώπων, μεγαλωμένων σε ένα περιβάλλον που θεωρεί το χρώμα τους, τη θρησκευτική τους πεποίθηση και την «κανονική» σεξουαλική τους επιλογή ως το μοναδικό ανεκτό στην κοινωνία τους. Η άρνηση κάθε άλλης επιλογής, η χλεύη και ο κολασμός οποιασδήποτε άλλης συμπεριφοράς οπλίζουν μεταφορικά και ουσιαστικά όσους κι όσες είναι πρόθυμοι και πρόθυμες να φτάσουν μέχρι και την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής χωρίς να βρίσκουν ενοχικές αντιστάσεις στον εαυτό τους.
Με πρωτεργάτες τους ναζί της ΧΑ, τους ιερωμένους των μισαλλόδοξων κηρυγμάτων, τους «δημοσιογράφους» και τους πολιτικούς των ρατσιστικών σχολιασμών, η ελληνική κοινωνία κρύβει επιφανειακά, και εκτονώνει στο σκοτάδι, την απέχθειά της για οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με τα στερεότυπά της.
Κι αυτό που βιώνουν οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι στην καθημερινότητά τους δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση ανεκτό ούτε και κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει.
Δεν μπορούμε να παραμένουμε σιωπηλοί στη διογκούμενη βία, ψυχολογική και σωματική, που υφίστανται, ούτε και φτάνουν οι ευχές και η αναμονή της δικαστικής ή αστυνομικής επέμβασης. Η σιωπή σημαίνει αποδοχή, αποδοχή μια «κανονικοτητας» που στιγματίζει και διώκει ανθρώπους που έχουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν τη ζωή τους μέσα από δικές τους επιλογές και όχι καθ’ υπαγόρευση.
Σε λίγες μέρες διοργανώνονται gay pride σε αρκετές πόλεις της χώρας, δεν είναι ούτε αρκετό, ούτε και λίγο όμως, για μια χώρα που τιμά εικόνες ως αρχηγό κράτους και κουβαλά φλόγες από το εξωτερικό με τις ίδιες τιμές, και την ίδια στιγμή υποκρίνεται την αγάπη προς αλλήλους. Τις ημέρες αυτές δεν είναι περήφανη μόνο η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, αλλά και όσοι κι όσες θεωρούμε πως στο ουράνιο τόξο υπάρχουν όλα τα χρώματα κι όλες οι επιλογές.
Η περηφάνια, κι ο αγώνας, δεν σταματά παρά μέχρι να εκλείψει η προκατάληψη και η βία, μέχρι να μπορούμε να ζούμε όλοι και όλες, στρέιτ και ομοφυλοφιλοι, λεσβίες και τρανς, intersex και queer, ομόφυλες και ετερόφυλες οικογένειες, όπως εμείς επιθυμούμε.
Τελευταίο αλλά σημαντικό, γνωρίζω πως στο gay pride της Αθήνας υπάρχουν διαφωνίες και απουσία αρκετών ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεων με τις οποίες συμφωνώ σε όσα διατυπώνουν ως κριτική, και άρα ως αιτιολόγηση της μη συμμετοχής τους. Να ανοίξει η κουβέντα λοιπόν και για το gay pride, γιατί αυτή η εκδήλωση δεν είναι κτήμα της οργανωτικής επιτροπής αλλά ολόκληρης της κοινότητας και όλων όσων θέλουν να στηρίξουν τους αγώνες της.
