Ο Πάπας Φραγκίσκος ήταν μια σπάνια, αν όχι μοναδική, περίπτωση εκκλησιαστικού ηγέτη που οι παρεμβάσεις του είχαν αντίκτυπο όχι μόνο στην κοινότητα των πιστών αλλά πολύ ευρύτερα, ακριβώς επειδή είχαν ουσιαστικό πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο.
Απέναντι στην ευρωπαϊκή πολιτική των κλειστών συνόρων ο Πάπας μίλησε για σκληρότητα και έλλειψη ανθρωπιάς. Δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τη Μεσόγειο ένα τεράστιο νεκροταφείο όπου θάβεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να μιλήσει ξεκάθαρα για το καθήκον της ανθρωπότητας να διασώζει τους ανθρώπους που κινδυνεύουν να πνιγούν όταν εγκαταλείπονται στα κύματα.
Μετέτρεψε το θρησκευτικό τελετουργικό σε μια παγκόσμια δήλωση αλληλεγγύης και αδελφοσύνης πλένοντας τα πόδια των προσφύγων σε κέντρο κράτησης στη Ρώμη.
Χαρακτήρισε το μεταναστευτικό σχέδιο του Τραμπ και την απέλαση εκατομμυρίων μεταναστών ως ντροπή.
Απέναντι στην ντροπιαστική αδιαφορία της ηγεσίας της ΕΕ, ο Πάπας δεν σταματούσε να μνημονεύει τη Γάζα και τον λαό της Παλαιστίνης.
Και μόλις προχθές, στην τελευταία του εμφάνιση στο Βατικανό, με το πασχαλινό του μήνυμα απηύθυνε έκκληση για άμεση κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία και τη Γάζα και πήρε θέση απέναντι στην ευρωπαϊκή πολιτική του επανεξοπλισμού και του προγράμματος Rearm Europe μιλώντας για την ανάγκη αφοπλισμού. Προκειμένου, όπως είπε, να υπάρξει ειρήνη και επισημαίνοντας ότι οι ανάγκες κάθε λαού για άμυνα δεν μπορεί να μετατρέπονται σε κούρσα εξοπλισμών.
Με τον θάνατο, λοιπόν, του Πάπα Φραγκίσκου σίγησε μια μάλλον μοναχική φωνή που ειδικά στη σημερινή ευρωπαϊκή και διεθνή συγκυρία ήταν πιο απαραίτητη από ποτέ.
