Τις προηγούμενες εβδομάδες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσιοποίησε τον «Οδικό Χάρτη για την Αμυντική Βιομηχανία». Και εκεί προτείνει κάτι θεμελιωδώς διαφορετικό από αυτό το οποίο ίσχυε μέχρι σήμερα. Δεν πρόκειται απλώς και μόνο για μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας, αλλά για ένα νέο επιχειρηματικό μοντέλο.
Τι ζητά δηλαδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή; Όχι απλώς και μόνο μεγαλύτερο προϋπολογισμό για την άμυνα, ζητάει και κάτι άλλο. Να μπουν στη βιομηχανία της αμυντικής τεχνολογίας όσοι σήμερα επενδύουν σε τράπεζες, όσοι επενδύουν σε χρηματιστήρια, όσοι επενδύουν σε real estate. Αυτή είναι μια τεράστια μετατόπιση για την Ευρώπη. Η ασφάλεια, που ήταν ευθύνη των κρατών, μετατρέπεται σε επενδυτικό προϊόν.
Και αυτό δεν αφορά μόνο την ηθική διάσταση του ζητήματος. Αφορά και τη δημοκρατική λογοδοσία. Αφορά τη διαφάνεια. Αφορά το ποιος τελικά διαμορφώνει τις προτεραιότητες ασφάλειας στη Γηραιά Ήπειρο. Είναι οι κοινωνίες ή είναι συγκεκριμένα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα; Μιλάμε για προσαρμογή της άμυνας σε χρηματιστηριακά κριτήρια και αυτό εγείρει πάρα πολύ σοβαρά ερωτήματα, γιατί γνωρίζουμε ποια είναι τα κίνητρα των σχημάτων αυτών.
Ακόμα και οι συντάξεις θα εξαρτώνται στο μέλλον από την κερδοφορία της πολεμικής βιομηχανίας. Και μόνο μία κατάληξη μπορεί να έχει αυτό: Τη δημιουργία ενός επικίνδυνου φαύλου κύκλου και τη μονιμοποίηση αυτής της κατάστασης ετοιμότητας.
Γιατί θα ασκείται πίεση στους προϋπολογισμούς ώστε τα κράτη να αγοράζουν συνεχώς εξοπλιστικά συστήματα για να μην πέσουν οι αποδόσεις των επενδύσεων και έτσι, αντί η πολιτική να καθορίζει την οικονομία, θα είναι η οικονομία εκείνη η οποία θα επικαθορίζει την πολιτική ασφάλειας των κρατών.
Όλο το ευρωπαϊκό αμυντικό οικοσύστημα χτίζεται πάνω στις υποδομές, στα πρότυπα, στις αλυσίδες προμηθευτών των μεγάλων αμυντικών βιομηχανιών. Και οι μικροί τι κάνουν; Απλώς γίνονται υπεργολάβοι τους.
Και τα κράτη, όπως είναι και η Ελλάδα, χωρίς αμυντική βιομηχανία, χωρίς τεχνολογική καινοτομία δυστυχώς, τι κάνουν; Μένουν εκτός των κέντρων λήψης των αποφάσεων, δεν αποκτούν τεχνογνωσία, δεν συμμετέχουν στην παραγωγή, δεν έχουν λόγο στην αλυσίδα υποστήριξης. Τι κάνουν; Απλώς και μόνο πληρώνουν. Και πληρώνουν μάλιστα αδρά.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι όλο αυτό το σχέδιο της πολεμικής οικονομίας κάπου σκοντάφτει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και σκοντάφτει στη νομιμοποίηση από την ίδια την κοινωνία. Γι’ αυτό ζητάτε αλλαγή νοοτροπίας. Γι’ αυτό με ελαφρότητα ζητάτε από τους πολίτες να εξοικειωθούν με τα φέρετρα με τη σημαία.
Μόνο που αυτός ο τρόπος ζωής δεν γεννήθηκε από την προετοιμασία για τον πόλεμο. Αυτός ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, στηρίζεται στην ειρήνη.
Γεννήθηκε επειδή η Ευρώπη είχε ειρήνη όλα αυτά τα χρόνια. Επειδή σεβάστηκε, όσο το σεβάστηκε, το διεθνές δίκαιο. Επειδή μίλησε για πολιτική ολοκλήρωση και όχι για στρατιωτική συσσώρευση.
Για να είμαστε ξεκάθαροι: Ούτε φέρετρα με σημαίες θέλουμε να δούμε ούτε τους νέους ανθρώπους της χώρας μας να θυσιάζονται στο βωμό μιας ανήθικης οικονομικής ανάπτυξης.
Αυτό που θέλουμε είναι κοινωνικό κράτος.
Αυτό που θέλουμε είναι αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις.
Θέλουμε να κοπούν δαπάνες από τους υπερεξοπλισμούς και να δοθούν στο εισόδημα του αγρότη, στο εισόδημα του γιατρού, στο εισόδημα του δασκάλου, στο εισόδημα του νοσηλευτή, στο εισόδημα του κάθε εργαζόμενου.
Θέλουμε να ενισχυθεί το ΕΣΥ.
Θέλουμε να δοθεί λύση στο στεγαστικό.
Για ποια ασφάλεια μπορούμε να μιλάμε όταν εξαφανίζεται ο πρωτογενής τομέας; Ολόκληρη η κοινωνία απειλείται με επισιτιστική κρίση.
Για ποια ασφάλεια μιλάμε όταν η Αττική κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω της λειψυδρίας;
Θέλουμε έργα ανθεκτικότητας για την κοινωνία μας. Θέλουμε μια στρατηγική διαχείρισης των υδάτινων πόρων.
Θέλουμε το περιβάλλον που αξίζει στα παιδιά μας.
Σε όλα αυτά πιστεύουμε. Για όλα αυτά παλέψαμε. Για όλα αυτά θα συνεχίσουμε να παλεύουμε και βεβαίως θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για την ειρήνη.
Πατριδοκάπηλοι, για να ανεβαίνουν οι μετοχές των μεγάλων της πολεμικής βιομηχανίας, εμείς δεν πρόκειται να γίνουμε.
Ο Αλέξης Χαρίτσης για το σ/ν του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας
