Όταν κλείνουν οι κάμερες, ξεκινά η ιστορία. Μετά την αποχώρησή μας από το Προεδρικό Μέγαρο είχα την τιμή να κάτσω με τον Παλαιστίνιο πρόσφυγα Κάμελ Κοτκότ. Και άκουσα την ιστορία του. Είναι διαφορετικό να διαβάζεις ή να βλέπεις από τις οθόνες αυτό που συμβαίνει στη Γάζα και διαφορετικό να ακούς έναν άνθρωπο που ζει την τραγωδία στο πετσί του, να παρατηρείς τις συσπάσεις του προσώπου του, να νιώθεις την αγωνία του από κοντά. Η ιστορία του Κάμελ Κοτκότ είναι, όπως κάθε ανθρώπινη ιστορία, μοναδική. Η μητέρα του που νοσηλεύεται σε νοσοκομείο με διαβήτη και η έλλειψη φαρμάκων, ο καθημερινός αγώνας για την αναζήτηση τροφής για μια πολυμελή οικογένεια, το περιπετειώδες ταξίδι στην Αθήνα με τον πληγωμένο ανιψιό του. Και πάνω από όλα, η αίσθηση της καταστροφής των πάντων. Αυτή η ιστορία όμως δεν είναι μόνο δική του. Είναι η καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων που το μόνο τους έγκλημα είναι ότι γεννήθηκαν Παλαιστίνιοι.
Αυτή τη φωνή θέλαμε να φέρουμε στη γιορτή της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Δεν έχουμε αυταπάτες. Η τελετή αυτή έχει χάσει το νόημά της μέσα από την ετήσια σύναξη κοσμικών και πολιτικών που συχνά οι πράξεις τους και ο λόγος τους δεν έχει καμία σχέση με τη ρωγμή του χρόνου, με την ιστορική τομή που εκπροσωπεί η 24η Ιουλίου του 1974. Η παρουσία της Νέας Αριστεράς με τον Κάμελ Κοτκότ είχε ως στόχο να προσφέρει -δανείζομαι εδώ τα λόγια του Δημήτρη Χριστόπουλου- «μια ευκαιρία στην Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία να θυμηθεί κάτι από τη γοητεία των νιάτων της και να μπορέσει στοιχειωδώς να εκπέμψει μια πνοή αλληλεγγύης στους κατατρεγμένους». Η Προεδρία της Δημοκρατίας αρνήθηκε αυτήν την ευκαιρία. Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη ταυτίζεται πλήρως με την πολιτική του κράτους του Ισραήλ.
Το ίδιο βράδυ της Πέμπτης, την ώρα που ήμασταν στη συγκέντρωση έξω από τη Βουλή για τη γενοκτονία στη Γάζα, ο Πρόεδρος της Γαλλίας ανακοίνωσε ότι προτίθεται να αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης τον Σεπτέμβριο. Ακολούθησε μια δήλωση από τον Βρετανό πρωθυπουργό σε ανάλογη κατεύθυνση. Παρότι έρχονται πολύ καθυστερημένα, οι κινήσεις αυτές δεν είναι επουσιώδεις. Πρόκειται για σημαντικές μετατοπίσεις που δείχνουν δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι είναι τέτοια η δολοφονική στρατηγική της ακροδεξιάς κυβέρνησης Νετανιάχου που αφήνει όλο και λιγότερα περιθώρια για ασκήσεις ισορροπίας σε διεθνείς οργανισμούς και εθνικές κυβερνήσεις.
Δεύτερον, ότι το κίνημα, η αλληλεγγύη, η αμφισβήτηση του δίκιου του ισχυρού μπορεί να παράγει αποτελέσματα. Να επιβάλλει μια άλλη ατζέντα στη δημόσια συζήτηση. Να κερδίζει χώρο για τις ιδέες της αλληλεγγύης σε έναν λαό που αγωνίζεται. Να κλονίζει καθεστωτικές επιλογές που μέχρι χτες φάνταζαν κυρίαρχες.
Αυτή είναι η δική μας υποχρέωση απέναντι στον Κάμελ Κοτκότ. Να ξέρει ότι είμαστε δίπλα του. Στο πλευρό της Παλαιστίνης.
