Η επιστροφή Τραμπ σηματοδοτεί μια νέα φάση της διεθνούς Δεξιάς που αρνείται το επείγον της κλιματικής κρίσης και κυρίως αρνείται την ανάγκη να θιγούν τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών ορυκτών καυσίμων.
Η COP30 δεν ήταν η ‘COP της εφαρμογής’. Δεν υπήρξε δεσμευτικό σχέδιο για έξοδο από τα ορυκτά καύσιμα, η χρηματοδότηση παραμένει ανεπαρκής και τα Εθνικά Σχέδια των χωρών για τον στόχο του 1,5°C ήταν κατώτερα των απαιτήσεων. Η απόφαση της COP30 είναι αποτέλεσμα των σημερινών πολιτικών συσχετισμών. Είναι η σύμπλευση της Δεξιάς με τη Μαύρη Διεθνή του Τραμπισμού που οδηγεί σε οπισθοχώρηση από τις περιβαλλοντικές δεσμεύσεις.
Στην ΕΕ, έχει υιοθετηθεί η τακτική της μετάθεσης των περιβαλλοντικών κανόνων και δεσμεύσεων. Ο συνδυασμός καθυστερήσεων, “απλοποιήσεων” και αποσύρσεων σημαίνει οπισθοχώρηση στην εφαρμογή του Green Deal”.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει χτίσει επί χρόνια ένα περίτεχνο πλαίσιο για τις λεγόμενες «βιώσιμες επενδύσεις». Ένα είδος «ηθικής πυξίδας», που θα κατεύθυνε το ευρωπαϊκό χρήμα σε πράσινες, κοινωνικά δίκαιες και υπεύθυνες δραστηριότητες.
Όμως, την ίδια στιγμή κάνει μια εντελώς διαφορετική στροφή στην πράξη: υιοθετεί μια μαζική ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας και ανοίγει συζήτηση για το αν η άμυνα μπορεί – ή πρέπει – να χαρακτηριστεί «βιώσιμη επένδυση».
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη κοροϊδία.
Η παραγωγή όπλων δεν πληροί προφανώς τα κριτήρια για να θεωρηθεί βιώσιμη επένδυση.
Η Ελλάδα καταγράφει μεν σημαντική πρόοδο σε απεξάρτηση από λιγνίτη στην ηλεκτροπαραγωγή και ΑΠΕ.
Αλλά:
• Η εξάρτηση από φυσικό αέριο παραμένει πολύ υψηλή.
• Οι επιδοτήσεις στα ορυκτά καύσιμα παραμένουν, χωρίς σχέδιο κατάργησης.
• Οι μεταφορές βασίζονται αποκλειστικά στο πετρέλαιο.
• Ο σιδηρόδρομος βρίσκεται υπό πλήρη διάλυση.
Αυτοί είναι οι λόγοι που η επίτευξη κλιματικής ουδετερότητας το 2050 δεν είναι εφικτή.
Η δίκαιη μετάβαση σημαίνει δημοκρατία στην παραγωγή και φτηνή ενέργεια για τους πολλούς.
Και πάνω απ’ όλα, επιστροφή της ΔΕΗ στον κοινωφελή της ρόλο. Επαναφορά του 51% στο Δημόσιο.
Ένα πολύ κρίσιμο σημείο:
Η εγκατάλειψη των εξορύξεων είναι προϋπόθεση για μια σύγχρονη, βιώσιμη πολιτική ενέργειας.
Η κλιματική αλλαγή βαθαίνει τις ανισότητες.
Ακόμα και στην πράσινη μετάβαση πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας τη δημιουργία νέων ανισοτήτων. Κι εδώ είναι που το «πράσινο» συναντιέται με το «κόκκινο».
Ο όρος «κλιματική δικαιοσύνη» που έχουμε υιοθετήσει στην Νέα Αριστερά αυτό ακριβώς αναδεικνύει και εκεί ακριβώς στοχεύει.
Η αντιπαράθεση λοιπόν δεν είναι τεχνική. Είναι βαθιά πολιτική. Αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον κόσμο της εξάρτησης, της ακρίβειας, της γεωπολιτικής υποτέλειας και της κλιματικής κατάρρευσης, και τον κόσμο της δημοκρατικής, κοινωνικά δίκαιης και οικολογικά βιώσιμης μετάβασης.
Η Νέα Αριστερά δεν στέκεται απλώς ως σχολιαστής της πραγματικότητας. Διαλέγει πλευρά:
Στηρίζει την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, την ενέργεια στην υπηρεσία της κοινωνίας, την ενεργειακή δημοκρατία και τη συμμετοχή των πολιτών
Ο Αλέξης Χαρίτσης στην εκδήλωση COP30: Η επόμενη μέρα. Κρίνουμε τα αποτελέσματα, χαράζουμε την ελληνική απάντηση
