Συνήθως τα κείμενα «γραμμής», δηλαδή τα κείμενα εκείνα που προτείνουν μεθόδους λειτουργίας ενός κόμματος ή/και διείσδυσης στην κοινωνία, ξεκινούν με περιγραφή της πραγματικότητας και την αναγκαιότητα παρέμβασης του πολιτικού υποκειμένου στο οποίο αναφέρονται. Προτείνω να σπάσουμε τη νόρμα. Την πραγματικότητα τη βιώνουμε όλοι και όλες, και τα προβλήματα είναι πανευρωπαϊκά και γνωστά, η υπόλοιπη υφήλιος έχει παρόμοια, όμως όχι ίδια.
Οπότε ας συμφωνήσουμε ότι πάνω από τη χώρα πλανιέται ένα ξεψυχισμένο «αϊ σιχτίρ», και ας δεχτούμε ότι είναι κρίσιμης σημασίας η δραστήρια, δημιουργική και διαρκής παρέμβαση της Αριστεράς στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο. Ήδη έχω κάνει τρεις παραδοχές. Η πρώτη είναι πως η δυσαρέσκεια είναι διαταξική και διατρέχει όλο το πολιτικό φάσμα (η θέση ενισχύεται από τις έρευνες γνώμης). Η δεύτερη είναι πως η Αριστερά, ακόμη κι αν δεν υπάρχει, πρέπει να την εφεύρουμε – και πολύ φοβάμαι ότι ίσως χρειαστεί να το κάνουμε. Η τρίτη –και σημαντικότερη– είναι πως η παρέμβαση της Αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι κοινωνική και πολιτική, έχοντας κατά νου τη διαλεκτική σχέση των δύο πεδίων, τα οποία αν και διατηρούν μια σχετική αυτονομία εν τέλει είναι αδιαχώριστα.
Στα καθ’ ημάς, η κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της Αριστεράς, ο οποίος οριοθετείται στα αριστερά του ΠΑΣΌΚ και όσο πάει, είναι μάλλον απογοητευτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κομμάτια του –γιατί κόμματα δεν είναι– δεν έχουν ξεκάθαρη ιδεολογική ταυτότητα και εκπεφρασμένους στόχους, τα κόμματα του εξωκοινοβουλίου κυρίως ετεροπροσδιορίζονται, ενώ το ΚΚΕ που έχει ταυτότητα, στόχο και είναι αυτόφωτο, προτιμά να κρατάει τις αποστάσεις του από τον υπόλοιπο χώρο. Παραφράζοντας ελαφρώς τον Άγγελο Ελεφάντη, αυτή είναι η Αριστερά που μας έλαχε.
Το ερώτημα που τίθεται πιεστικά είναι «Τι να κάνουμε» για να αντιμετωπίσουμε την καθημερινή υποβάθμιση της ζωής μας. Η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι «λαϊκή αντεπίθεση», άρα αντεπίθεση στο δρόμο. Συγκρότηση και ανασυγκρότηση κομμάτων και ομαδώσεων της Αριστεράς με ιδεολογικές αρχές, δομή και πρόγραμμα. Συνάντηση των αριστερών (ναι, είναι πληθυντική η Αριστερά, δεν είναι μία) στο δρόμο, με όλους εκείνους και όλες εκείνες που επιθυμούν να καλυτερεύσουν την καθημερινότητά τους. Δηλαδή, συνάντηση στο κοινωνικό πεδίο, με πολιτικά αιτήματα τα οποία όσο ανυψώνεται το επίπεδο της πάλης τόσο θα εξελίσσονται σε πιο σύνθετα. Το προηγούμενο διάστημα κομμάτι της Αριστεράς φλέρταρε με την ιδέα συγκρότησης εκλογικού «αντιδεξιού μετώπου», στα πρότυπα του γαλλικού Νέου Λαϊκού Μετώπου, του οποίου τα όρια φάνηκαν γρήγορα και τα αποτελέσματα θα είναι επώδυνα για τον γαλλικό λαό – ας μάθουμε από την πείρα τους. Η αντεπίθεση μπορεί να γίνει μόνο στο δρόμο και μόνο με κοινωνικοπολιτική πάλη η οποία θα εκβάλει σε στόχο εξουσίας, όπως την ορίζει κάθε μία και κάθε ένας από εμάς. Εν κατακλείδι, ένα πολιτικό μέτωπο της Αριστεράς προκύπτει, αν χρειαστεί, από κοινές θέσεις, προτάσσοντας ένα εναλλακτικό πρότυπο, και δεν είναι αποτέλεσμα οικονομίας της ανάγκης. Οι Αριστερές οφείλουν να (ανα)συνταχθούν, να αρθρώσουν καθαρό λόγο, να προβάλουν την ταυτότητά τους και να βγουν στο δρόμο με το λαό. Ο χρόνος της ενδοσκόπησης τελείωσε.
Η Αιμιλία Βήλου είναι υποψήφια διδακτόρισσα Πολιτικής Επιστήμης, Πάντειο Πανεπιστήμιο, επιστημονική συνεργάτιδα του ΕΝΑ
