Η Αννέτα Καββαδία, βουλεύτρια Β’ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η εισηγήτρια της πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο του νόμου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Πέραν όμως του κοινοβουλευτικού της ρόλου, αξίζει να σημειωθεί, ότι η Αννέτα Καββαδία σε πολλές περιπτώσεις με αθόρυβο τρόπο έχει ενδιαφερθεί όταν μετά από επικοινωνία είτε περιστατικών στον χώρο της υγείας, είτε τρανσφοβικού περιστατικού ασχολήθηκε προσωπικά για την επίλυσή τους.
Μετά την ψήφιση, λοιπόν, ενός νομοθετήματος που η τρανς κοινότητα περίμενε για πολλά χρόνια, και που παρά τις όποιες περιοριστικές προϋποθέσεις και ελλείψεις έχει ένα σαφές θετικό πρόσημο σε όλα τα επίπεδα, συναντήθηκα μαζί της για μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη για το χρονικό της ψήφισης, τον οικτρά κακοποιητικό λόγο που ακούστηκε στο Κοινοβούλιο, αλλά και για τις προκλήσεις που παραμένουν τόσο για τα τρανς δικαιώματα και ευρύτερα τα LGBTQI δικαιώματα, αλλά και γενικότερα για τις εξελίξεις στα ανθρώπινα δικαιώματα. Την ευχαριστώ θερμά.
Μαρίνα Γαλανού: Υπήρξες εισηγήτρια της πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο της νομοθετικής ρύθμισης για τον νόμο πλέον του κράτους για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Πέρα από το καθαρά πολιτικό κομμάτι, αν και τα πάντα στην ουσία είναι πολιτική ας μη μας διαφεύγει αυτό, θα ήθελα να μου πεις τα συναισθήματα και τις εικόνες που σου πέρασαν από τον νου κατά τη διάρκεια των συζητήσεων στις Επιτροπές και την Ολομέλεια.
Αννέτα Καββαδία: Θα συμφωνήσεις, νομίζω, μαζί μου πως – ακόμα και όταν δεν το συνειδητοποιούμε – ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, τόσο στο περίγραμμα όσο και στη ρίζα του, είναι πάντα απότοκο των δικών μας βιωμάτων αλλά και του πυρήνα της προσωπικής πολιτικής μας θεώρησης. Αυτό φάνηκε, για άλλη μια φορά,στις τοποθετήσεις όσων μιλούσαν στις Επιτροπές και στην Ολομέλεια, πέραν του λόγου και των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούσαν. Το έβλεπες στη στάση του σώματος, στη φωνή, στο βλέμμα. Η αληθινή διάθεση, η επιδοκιμασία, η ειλικρινής στήριξη, η αμηχανία, η απέχθεια, ο πραγματικός φόβος απέναντι στο διαφορετικό, η προσχηματική ρητορεία που αποσκοπεί στη ψηφοθηρία, αυτά και άλλα τόσα,διακρίνονται ανάγλυφα όταν αποφασίζεις να προσέξεις τον άλλον.
Ως εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ στο νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, μιλούσα σε κάθε συνεδρίαση πρώτη, γεγονός που μου επέτρεπε στη συνέχεια, με μεγαλύτερη άνεση, να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα, αφενός με προσοχή προκειμένου να απαντήσω, εκ μέρους του κόμματός μου στην επόμενη συνεδρίαση, αφετέρου χωρίς την εγρήγορση του ότι επίκειται άμεσα να ξαναπάρω το λόγο. Αυτή η συνθήκη επιτρέπει να παρατηρείς πιο προσεκτικά.
Αυτό που κυρίως αισθάνθηκα εκείνες τις μέρες – πέραν της πραγματικής, της ειλικρινούς χαράς, ικανοποίησης και δικαίωσης όταν ψηφίστηκε το νομοσχέδιο – ήταν αγανάκτηση, απορία και μια απέραντη θλίψη. Αγανάκτηση για όσους, κρυμμένοι πίσω από περιπτωσιολογία ή από παραδείγματα στα όρια της λογικής, προσπαθούσαν να εμφανίσουν προσχηματικά εμπόδια και να λειτουργήσουν εμπρηστικά στην κοινή γνώμη ενάντια σε στοιχειώδη, θεμελιώδη δικαιώματα μερίδας συμπολιτών μας τα οποία, σε τελευταία ανάλυση, ουδόλως επηρέαζαν ή έρχονταν σε σύγκρουση με τις ζωές άλλων. Ειδικά στην περίπτωση της νομοθετικής τροπολογίας για τους εφήβους 15 έως 17 ετών, η συμπεριφορά κάποιων βουλευτών υπήρξε από απαράδεκτη έως και εξοργιστική.
Η απορία μου αφορά εκείνους τους λιγότερους βουλευτές, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, που αντιμετώπιζαν το θέμα ως ζήτημα ιατρικής γνωμάτευσης. Και το εννοούσαν όταν το έλεγαν, δεν μιλώ για όσους κρύβονταν πίσω από τη γνώμη των ειδικών. Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να αντιληφθώ αν και πόση αγωνία νιώθουν αυτοί οι κοινοβουλευτικοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες απέναντι στον αυτοπροσδιορισμό και την προσωπική ελευθερία.
Και, τέλος, θλίψη… Θλίψη για το ότι καταβάλλουμε ακόμα τόση προσπάθεια προκειμένου να καταστεί το αυτονόητο, δεδομένο…
Μ.Γ.: Σε όλη τη διάρκεια των συζητήσεων, υπήρξε λόγος που, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, σε κάποιες περιπτώσεις άγγιζε τα όρια (και ίσως και τα ξεπέρασε) του αντιρατσιστικού νόμου –ας πούμε όσα ειπώθηκαν από τον Πρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων. Στο παρελθόν είχε έρθει δικογραφία βουλευτή που επιδόθηκε στο Κοινοβούλιο για άρση ασυλίας. Δεν θέλω να επικεντρώσω αυτή τη στιγμή στο γεγονός αυτό καθαυτό, ωστόσο, μήπως, κατά τη γνώμη σου, θα έπρεπε να προστεθεί διάταξη στον Κανονισμό της Βουλής που να περιορίζει την άσκηση της ρητορικής μίσους; Θέλω να πω, ότι στον νομικό μας πολιτισμό νομίζω έχουμε κάνει καθαρό ποια είναι τα όρια της ελευθερίας του λόγου, και πού αυτό παύει να είναι ελευθερία αλλά έκνομη συμπεριφορά.
A.K: Μια που το ανέφερες… Ο λόγος του Βασίλη Λεβέντη ήταν εξαιρετικά θλιβερός, ειδικά όταν πριν δυο χρόνια έβαζε την ιδιόχειρη υπογραφή του στα ακριβώς αντίθετα από όσα υποστήριξε στη Βουλή.
Με το ζήτημα της ρητορικής μίσους υπάρχει ένα ευρύτερο πρόβλημα που δεν μπορεί, νομίζω, να αντιμετωπιστεί μόνο μέσω του αντιρατσιστικού νόμου, η χρήση του οποίου πρέπει να γίνεται με προσοχή, αλλιώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να έχουμε φαινόμενα ποινικοποίησης της ελεύθερης έκφρασης, κάτι που σαφώς και δεν θέλουμε.
Αναμφίβολα, ο λόγος ο οποίος προτρέπει σε πράξεις ρατσιστικής βίας πρέπει να τιμωρείται. Και σε αυτό, είμαι κατηγορηματική.
Από εκεί και πέρα, για να αντιπαρατεθείς στη ρητορική μίσους,και στο δηλητήριο που αυτή εκπέμπει, πρέπει να χρησιμοποιήσεις πειστικά τον δικό σου λόγο έτσι ώστε να υπάρξει εγρήγορση και ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης.
Εδώ και δύο, περίπου, χρόνια – υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης – «τρέχει», για το θέμα αυτό, μια ευρωπαϊκή καμπάνια, η «NoHateSpeech». Δυστυχώς, στην Ελλάδα η καμπάνια αυτή δεν έχει αναπτυχθεί έτσι όπως θα έπρεπε. Μελετώντας την, ωστόσο, διαπιστώνουμε ότι δίνει αρκετές ιδέες για το πώς μπορούμε να αντιπαρατεθούμε στα ρατσιστικά και σεξιστικά συμπτώματα του δημόσιου λόγου. Και ευελπιστώ ότι, στο επόμενο σύντομο χρονικό διάστημα, θα μπορέσουμε να έχουμε συγκεκριμένα δείγματα ενσωμάτωσης της συγκεκριμένης καμπάνιας – ενάντια στη ρητορική μίσους – στην πολιτική δράση της κυβέρνησης αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ.
Μ.Γ.: Στο Ηνωμένο Βασίλειο από την εποχή του Κάμερον έχει ξεκινήσει στις Επιτροπές του Αγγλικού Κοινοβουλίου η διαδικασία αναθεώρησης του εκεί νόμου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Μάλιστα αυτός ο νόμος υπάρχει από το 2004, και αν και για την εποχή του υπήρξε πρωτοποριακός καθώς ήταν ο πρώτος, αυτός που άνοιξε τον δρόμο, τώρα η Κυβέρνηση των Τόρρις –αναμφίβολα συντηρητική Κυβέρνηση, με επικεφαλής την Τερέζα Μέη, έχει δηλώσει ότι θα τον αναθεωρήσει αφαιρώντας όλες τις προϋποθέσεις, η ίδια ως Πρωθυπουργός έκανε δηλώσεις ότι οι τρανς άνθρωποι δεν μπορεί να θεωρούνται ψυχικά άρρωστοι, ενώ θα εισάγει ακόμη και κενή/τρίτη καταχώριση φύλου. Και δεν είναι η μόνη δεξιά παράταξη που το κάνει αυτό. Η Κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ, το 2011 μετά από απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου προχώρησε σε σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις και μάλιστα στη Γερμανία ο νόμος δεν έχει ηλικιακά όρια καθόλου. Εδώ η δική μας δεξιά παράταξη, όχι μόνον φαίνεται αποκομμένη από τα πλαίσια που κινείται όχι η αριστερά ή η σοσιαλδημοκρατία, αλλά η ίδια η λαϊκή δεξιά, και ο αρχηγός της φαίνεται να είναι συνδεδεμένος με το υπερπέραν μέσω Υμηττού. Θα ήθελα το σχόλιό σου.
A.K.: Η ΝΔ, ήδη από την εποχή του Αντώνη Σαμαρά, έχει αποφασίσει μια στροφή προς την ακροδεξιά ατζέντα, μια στροφή που συνεχίζεται επί Κυριάκου Μητσοτάκη, παρότι αυτό, εκ πρώτης όψεως, δε συνάδει με το νεοφιλελεύθερο προφίλ που επιχειρεί – ανεπιτυχώς – να προβάλλει η συντηρητική παράταξη. Φυσικά, η ύπαρξη του Άδωνη Γεωργιάδη στη θέση του αντιπροέδρου δεν είναι άσχετη με την στροφή αυτή και με την ολοένα μεγαλύτερη απομάκρυνση της ΝΔ από κάθε κεντρώα κοινωνική αναφορά.
Βεβαίως, βλέποντας τη μεγαλύτερη εικόνα και ανησυχώντας ακόμα περισσότερο, αυτή η ακροδεξιά στροφή παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις εκλογές στην Αυστρία και την εκλογή Κουρτς. Το ότι το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό δεν ελαχιστοποιεί, βεβαίως, τις ευθύνες των εθνικών του εκδοχών, εδώ στην Ελλάδα, οι οποίες και πρέπει, πρωτίστως, να μας προβληματίζουν.
Το τοπίο χειροτερεύει αν προσμετρήσουμε τη στάση των μεγάλων ΜΜΕ, τα οποία συστηματικά καλλιεργούν και ενθαρρύνουν την ακροδεξιά στροφή των κοινωνικών ανακλαστικών, όχι κατά τύχη αλλά από επιλογή και με συγκεκριμένη στόχευση. Στην πραγματικότητα,εδώ είναι – κατά τη γνώμη μου – η καρδιά του προβλήματος, καθώς οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης αποτελούν πολύ πιο διεισδυτικό «εμβόλιο» μίσους και ρατσισμού συγκριτικά με τις φαιδρότητες περί εξωγήινων φωνών στον Υμηττό…
Μ.Γ: Στο Άρθρο 5, παράγραφος 2 του Συντάγματός μας, κατοχυρώνεται για όλα τα πρόσωπα που ζουν στην ελληνική επικράτεια η απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Συμφωνείς ότι εν όψει της αναθεώρησης του Συντάγματος είναι απαραίτητη η εναρμόνιση και του Συνταγματικού νομοθέτη ώστε να προστεθούν το φύλο, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά φύλου;
A.K.: Αυτή είναι μια πολύ εύκολη ερώτηση: πιστεύω ακράδαντα ότι το Σύνταγμα πρέπει να κατοχυρώνει την προστασία όλων των πολιτών, χωρίς να επιτρέπει κανενός είδους διάκριση. Η ισοδύναμη προστασία των δικαιωμάτων όλων, και γενικότερα η ισονομία των πολιτών, είναι θεμέλια κάθε πραγματικής δημοκρατίας. Και εδώ δεν χωρούν εξαιρέσεις και αστερίσκοι.
Μ.Γ.: Μιας που πιάσαμε την συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, σε ποια όρια θεωρείς ότι πρέπει να κινηθεί σε σχέση με αυτό που ακούμε αλλά ποτέ δεν γίνεται, για τον περίφημο διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους; Ξέρεις πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι όσο συντηρείται αυτός ο ομφάλιος λώρος, κάθε φορά που η Πολιτεία επιχειρεί να προτάξει τις ίσες ευκαιρίες, δικαιώματα και ελευθερίες για όλους τους πολίτες, θα βρίσκουμε μπροστά μας μία σκληρά συντηρητική ατζέντα που καθοδηγείται από αυτούς του κύκλους.
Α.Κ.: Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως γνωστόν, έχει καταθέσει στη δημόσια διαβούλευση για τη συνταγματική αναθεώρηση,την πρόταση περί ρητής κατοχύρωσης της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους. Είναι μια πρόταση που κινείται στην κατεύθυνση του διαχωρισμού Εκκλησίας-Κράτους, ένας διαχωρισμός που πρέπει να προχωρήσει, καθώς, εκτιμώ, είναι ένα ώριμο κοινωνικό αίτημα το οποίο μόνο μια μικρή μειοψηφία δεν το επιθυμεί. Μια μειοψηφία,όμως, με ισχυρές προσβάσεις σε σημαντικά κέντρα εξουσίας.
Είναι από τα ζητήματα που θα ανοίξουν τους επόμενους μήνες οπότε και αναμένεται να ενταθούν οι σχετικές πιέσεις. Κι εδώ θέλω να είμαι σαφής : η ενεργή συμμετοχή όλων όσοι υποστηρίζουμε το αίτημα του διαχωρισμού, θα παίξει σημαντικό ρόλο απέναντι στο νέο κύκλο συντηρητικών επιθέσεων που είναι σίγουρο πως θα υπάρξει. Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι το Σύνταγμα δεν είναι ένα ευχολόγιο αλλά ένα νομικά δεσμευτικό κείμενο-αποτέλεσμα της εκάστοτε κοινωνικοπολιτικής ισορροπίας. Το σημείο σύνθεσης αυτής της ισορροπίας, – αν θα κινείται, δηλαδή, σε λιγότερο ή σε περισσότερο προοδευτική και αριστερή κατεύθυνση – είναι ένα πεδίο διαπάλης στο οποίο η συμβολή όλων, έχει τη σημασία της.
Δράττομαι της ευκαιρίας της ερώτησής σου για να πω πως στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση δεν δοκιμάζεται μόνο ο βαθμός εκκοσμίκευσης του κράτους αλλά και πολλά άλλα κρίσιμα θέματα. Είναι πχ. σημαντική η πρόταση για τρεις νέους τύπους δημοψηφισμάτων, κάτι που αποτελεί ενίσχυση των αμεσοδημοκρατικών θεσμών, είναι σημαντική η αναγνώριση του δημόσιου χαρακτήρα των φυσικών πόρων (π.χ. νερό, ενέργεια) και πολλά ακόμα.
Σε μια εποχή υποβάθμισης του κράτους ως πηγής δικαιϊκών ρυθμίσεων, αποπολιτικοποίησης της δημοκρατίας και εξατομίκευσης του κοινωνικού ιστού, η συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση έχει να προσφέρει πολλά.
Μ.Γ.: Πριν λίγες ημέρες, ήρθατε αρκετά πολιτικά πρόσωπα, σε ένα πιο χαλαρό κλίμα να ευχηθείτε και να γιορτάσουμε εάν θέλεις μία κατάκτηση όχι μόνο της δικής μας κοινότητας, αλλά και εμβάθυνσης των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων (γιατί προσωπικά έτσι το βλέπω), στις «Κούκλες». Ακολούθησαν δημοσιεύματα του κίτρινου τύπου, που αναρωτούνταν εάν μπορούν πολιτικά πρόσωπα να διασκεδάζουν σε έναν «τέτοιο» (σε εισαγωγικά) χώρο. Υπονοώντας, βέβαια, ένας χώρος διασκέδασης που εκεί εργάζονται και συχνάζουν τρανς άνθρωποι, είναι και γω δεν ξέρω τι (υπόκοσμος; άνθρωποι ενός κατωτέρου θεού; μπορούμε να συμπληρώσουμε ελεύθερα αυτά που σκέφτονται). Θα ήθελα να μου το σχολιάσεις, γιατί το θεωρώ απίστευτα προσβλητικό και υποτιμά την νοημοσύνη του κόσμου.
A.K.: Κατ΄ αρχάς να συμφωνήσω απολύτως ότι η ψήφιση νόμου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, είναι πρωτίστως ένα βήμα εμβάθυνσης των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Από εκεί και πέρα, ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι τι το διαφορετικό έχει ένα μαγαζί στο οποίο εργάζονται τρανς συμπολίτες μας και γιατί θα πρέπει να γίνεται τόσος θόρυβος γύρω από αυτό. Τέτοιου είδους κίτρινα δημοσιεύματα, υποκρύπτουν μία μέγιστη υποκρισία και αποσκοπούν στο να «γαργαλίσουν» το υπογάστριο και το θυμικό των αναγνωστών αυτών των εντύπων. Δυστυχώς, αυτού του είδους η δημοσιογραφία υπάρχει πάντα και παντού, δεν είναι τωρινό ή ελληνικό μόνο φαινόμενο. Προφανώς και είναι προσβλητικό αλλά δεν συμφωνώ ότι υποτιμά τη νοημοσύνη του κόσμου στον οποίο απευθύνεται. Και να εξηγήσω τι εννοώ. Γνωρίζουν πολύ καλά το τι περιμένουν να διαβάσουν οι συγκεκριμένοι αναγνώστες – που επιλέγουν τέτοιου είδους έντυπα – και φροντίζουν να τους το προσφέρουν, πασπαλισμένο με πλήθος ψεύτικες λεπτομέρειες και πολλά υποσχόμενα και ανακριβή υπονοούμενα. Πρόκειται για μια μορφή εθισμού στην οποία είναι συνυπεύθυνοι τόσο ο πωλητής όσο και ο αγοραστής και γύρω από τον οποίο υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία και, συνήθως, αρκετές άδειες και ματαιωμένες ζωές…
Μ.Γ.: Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε ένα σημαντικό ψήφισμα από το Συμβούλιο της Ευρώπης που εξ όσων γνωρίζω συμμετέχεις εκπροσωπώντας τη χώρα μας και αφορούσε τα ίντερσεξ πρόσωπα. Ήδη στην ελληνική έννομη τάξη, υπάρχουν τα χαρακτηριστικά φύλου σε διατάξεις νόμου, ενώ θίξαμε τόσο εμείς όσο και μητέρα ίντερσεξ παιδιού που μίλησε βιωματικά αυτά τα θέματα. Να περιμένουμε στο κοντινό μέλλον νομοθετική πρωτοβουλία;
A.K.: Αναμφίβολα είναι ευθύνη της πολιτείας, τα ιντερσέξ πρόσωπα να αισθάνονται ασφάλεια και να απολαμβάνουν σεβασμό όπως όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας. Το ψήφισμα 2191/2017 του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο οποίο έχω την τιμή να είμαι επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας,είναι πολύ σημαντικό και δείχνει το δρόμο για το πώς πρέπει να κινηθούν οι εθνικές νομοθεσίες, όσον αφορά την καταπολέμηση των αθέμιτων διακρίσεων σε βάρος των ιντερσέξ ατόμων.
Με την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια και με το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι δεν δίνει απλά υποσχέσεις αλλά προχωρεί με συγκεκριμένες νομοθετικές πρωτοβουλίες στην κατοχύρωση των βασικών δικαιωμάτων όλων, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, εθνοτικής ταυτότητας, μόρφωσης, οικονομικής κατάστασης.
Επειδή αυτό είναι σύμφωνο και με τα αξιακά μας προτάγματα ως κόμματος, αλλά και επειδή η εμβάθυνση των δικαιωμάτων αποτελεί άξονα κοινωνικού μετασχηματισμού, είναι προφανές ότι ευλόγως περιμένουμε – και θα έχουμε -συνέχεια στις σχετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες.
Μ.Γ.: Πέρα απ’ τα ίντερσεξ πρόσωπα ποια θεωρείς ότι πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα στην κατεύθυνση προώθησης των LGBTQI δικαιωμάτων, και ποια εξ αυτών θεωρείς ότι ρεαλιστικά μπορούμε να περιμένουμε να φτάσουν στην νομοθέτηση;
A.K.: Κοίταξε, δεν είναι μυστικό πως ο επόμενος στόχος στην κατεύθυνση προώθησης των LGBTQI δικαιωμάτων, είναι ο γάμος και η τεκνοθεσία. Αναφερθήκαμε θετικά και εγώ και άλλοι βουλευτές και βουλεύτριες του ΣΥΡΙΖΑ στις συνεδριάσεις της Βουλής, έχει αναφερθεί σχετικά ο Πρωθυπουργός, υπάρχει και απόφαση των κομματικών μας οργάνων.
Δεν θα ισχυριστώ ότι θα είναι ένα εύκολο βήμα καθώς οι αντιδράσεις θα είναι πολύ μεγάλες, ακόμα περισσότερες από την τελευταία φορά (ας μην ξεχνάμε και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνά μόνος του…). Παρά, ωστόσο, τις δυσκολίες που σου ανέφερα, και τις οποίες καθόλου δεν υποτιμώ, νομίζω πως ο στόχος είναι ρεαλιστικός. Θα χρειαστεί, όμως, και πάλι η ενεργή παρουσία όχι μόνο της LGBTQI κοινότητας, αλλά και όλων των αλληλέγγυων που αγωνίζονται για τα δικαιώματα, είτε των λίγων είτε των πολλών. Η υπεράσπιση, άλλωστε, των δικαιωμάτων δεν ήταν ποτέ θέμα αριθμητικής φύσης…
Πηγή: t-zine
