Μεγάλη αναταραχή στο ακραίο κέντρο. Η κυρία Γεννηματά θεωρεί ότι πρέπει να ψηφίσουν για την διαδικασία εκλογής αρχηγού όσοι κι όσες είδαν φως και μπήκαν, ενώ ο κύριος Θεοδωράκης θέλει να ψηφίσουν οι παραπάνω συν αυτούς-ες που διαθέτουν κάποιο ηλεκτρονικό μέσο και μια σύνδεση στο διαδίκτυο. Γενικώς να ψηφίσουν άνθρωποι που ποτέ δεν ψήφισαν τα κόμματα τους και δε πρόκειται να το κάνουν στο άμεσο μέλλον. Όλοι οι υποψήφιοι αρχηγοί του μετώπου του ακραίου κέντρου επιζητούν την ψήφο όχι των μελών ενός κόμματος αλλά την ψήφο οποιουδήποτε την συγκεκριμένη μέρα θα επιλέξει να ψηφίσει στην εκλογική διαδικασία.
Κι έτσι φτάνουμε στην μεταπολιτική εκδοχή όπου ηγέτες με φαν κλαμπ δηλώνουν πολιτικό κόμμα. Είμαστε στην εποχή που τα κόμματα της μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι πλέον πολιτικοί σχηματισμοί που κινούνται στη βάση της υπεράσπισης κοινωνικών δικαιωμάτων και των αγώνων για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη. Είμαστε στην εποχή όπου 10 υποψήφιοι αρχηγοί ζητούν να τους ψηφίσουν πολίτες έτσι ώστε να ηγηθούν ενός κόμματος που ακόμα δεν υπάρχει.
Αν προσθέσει κανείς και τις δηλώσεις του κυρίου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ περί του ανώφελου να αγωνιζόμαστε για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη γιατί κάτι τέτοιο είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση(!) και την πλήρη απαξίωση των 2/3 της ελληνικής κοινωνίας, τότε τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.
Θεωρώ ότι εμφανίζεται με έντονο τρόπο η βιοπολιτική ως ιδεολογική πρόταση και η από τα πάνω θεώρησης των πολιτών και των δικαιωμάτων τους ως κεκτημένο εκείνων που νομίζουν ότι είναι αυτοκράτορες. Η αγνόηση και η υποτίμηση της βούλησης των πολλών, η εξάλειψη οποιουδήποτε ίχνους δημοκρατίας και ελέγχου της εξουσίας, έστω κι αν αυτή είναι κομματική, η εμφάνιση των ειδικών που ξέρουν τα πάντα και μπορούν να αποφασίζουν για τα πάντα, δημιουργεί ένα νέο πεδίο όχι μόνο στην εσωκομματική δημοκρατία αλλά και στενεύει ακόμα περισσότερο, την ήδη στενή, αστική δημοκρατία.
Είμαστε στην εποχή του σουρεαλισμού, της μεταδημοκρατίας και του μάρκετινγκ δηλώσεων που προσπαθούν να κάνουν ελκυστικό το εμπόρευμα. Είμαστε σίγουρα πολύ μακριά από οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί συλλογικό και κοινωνικά επωφελές. Είμαστε; Πιστεύω πως όχι, τουλάχιστον όχι όλοι κι όλες, όμως βρισκόμαστε πραγματικά σε ένα επικίνδυνο χρονικό κόμβο.
Όσο αυταρχικοποιούνται θεσμοί της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας τόσο αυξάνεται και η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης. Κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τα κόμματα που απαξιώνονται από τους πολίτες πιο πολύ από όλους σχεδόν τους θεσμούς. Όταν στις λειτουργίες τους περιλαμβάνονται μέριμνες που δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία, όταν στις πλαισιώσεις τους στηλιτεύουν την ισότητα, όταν είναι απολύτως εξαρτημένα από τράπεζες για τα δάνεια τους τότε παρασύρουν το σύνολο κομματικό σύστημα σε κοινωνική απαξία. Τότε οι αυθεντικές εκδοχές του αυταρχισμού, όπως η ναζιστική Χρυσή Αυγή, παίρνουν κεφάλι.
Και εμάς ως αριστερά μας αφορούν πολύ όλα αυτά. Η δική μας εσωκομματική δημοκρατία, η διαβουλευόμενη κυβέρνηση με την κοινωνία και τους εκπροσώπους των φορέων της, η τακτική σύγκλιση και ουσιαστική λειτουργία της Κ.Ο. και εν τέλει η απολύτως απαραίτητη επίτευξη της εξόδου από την επιτροπεία που αποτελούσε και τον πρώτο ιεραρχικά προεκλογικό μας στόχο είναι δική μας δουλειά. Έτσι αλλάζουμε το ισοζύγιο υπέρ της δημοκρατίας και εναντίον της ολιγαρχίας. Υπέρ της ισότητας και της ελευθερίας και ενάντια στον αυταρχισμό των ξεπερασμένων ελίτ.
