«Μαρίνα!» λέει τάχα μου εξοργισμένος ο Βασίλης Αυλωνίτης στη Γεωργία Βασιλειάδου («Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός»), «μη σε ξανακούσω να πεις κοντό τον κοντό»! Αυτό ήταν για γέλια. Εκτός όμως από τις ατάκες για γέλια, υπάρχουν και σημερινές δικαστικές αποφάσεις που, αν τις μετατρέψεις σε ατάκες, είναι για κλάματα.
«Στρατή Μπαλάσκα», είπε με όλο το κύρος της νομικής του σοφίας ο Άρειος Πάγος στον εκλεκτό συνάδελφο από τη Λέσβο, «μη σε ξανακούσω να πεις νεοναζί τον νεοναζί»!! Και επικύρωσε την καταδικαστική απόφαση για εξύβριση επειδή ο -εκλεκτός επαναλαμβάνω- Στρατής Μπαλάσκας έγραψε, ως όφειλε λόγω της δημοσιογραφικής του ιδιότητας, σε τοπική εφημερίδα «Ο γνωστός δεδηλωμένος νεοναζί γυμνασιάρχης (…) ο θεωρητικός του μορφώματος της Χρυσής Αυγής». Για κλάματα. Για πολλά κλάματα. Το ότι ο Άρειος Πάγος παρέκαμψε πάγια σχετική νομολογία, όπως λέει η ΠΟΕΣΥ στην ανακοίνωσή της, δεν ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία είναι να τηρείται η νομιμότητα. Η οποία περνά σαν ερπύστρια πάνω από τα νεκρά κορμιά των παιδιών μας στο Πολυτεχνείο. Διότι το κείμενο του Στρατή Μπαλάσκα το οποίο προκάλεσε την τραγελαφική καταδίκη του, αφορμιζόταν από κείμενο του κυρίου γυμνασιάρχου υπό τον τίτλο «Το απόλυτο ψεύδος είναι ένα: αυτό του Πολυτεχνείου». Το ότι είναι κείμενο μίσους και φαιού περιεχομένου ουδεμία επίσης σημασία έχει. Όπως και το ότι ο κύριος γυμνασιάρχης, αντί να διδάσκει την ορθή κρίση στα παιδιά, τους τη συσκοτίζει, τους μαυρίζει την ψυχή και το μυαλό με αιματοβαμμένα ψεύδη.
«Και τότε πώς να λέμε τον κοντό;» προκύπτει το εύλογο ερώτημα προς τον Άρειο Πάγο. «Εθνικοσοσιαλιστή» απάντησε το σοφό δικαστήριο. Διότι το «νεοναζί» είναι υβριστικό, ενώ το «εθνικοσοσιαλιστής» έχει άλλη χάρη. Έχει μια κομψότητα, μια ελαφράδα και δεν μυρίζει τόσο έντονα καμένο κρέας από τους φούρνους του Άουσβιτς. Θυμάστε τι έλεγε ο… εθνικοσοσιαλιστής Μιχαλολιάκος για τα «παιδιά» που χαιρετάνε καμιά φορά με τεντωμένα χέρια; Δεν έχει σημασία -αυτό είναι το νόημα των λεγομένων του- που ο χαιρετισμός είναι… εθνικοσοσιαλιστικός. Σημασία έχει ότι «τα χέρια τους είναι καθαρά». Ε, τώρα, αν είναι και λίγο λερωμένα από το αίμα ανθρώπων (όπως ο Λουκμάν και ο Παύλος Φύσσας) που έχουν μακελέψει και άλλων που έχουν δείρει ανελέητα, ας μην το κάνουμε θέμα. Το θέμα είναι να μην πεις τον κοντό νεοναζί γιατί θα νιώσει βαθιά προσβεβλημένος και ψυχικά κουρασμένος. Είναι που είναι σωματικά κουρασμένος αφού κουβαλάει μονίμως το βάρος του σε σιδερογροθιές, μαχαίρια, πιστόλια, ρόπαλα, σωλήνες και άλλα αντικείμενα που κρατούν τα χέρια καθαρά, έχεις και τον κάθε Στρατή Μπαλάσκα να τον προσβάλλει και να τον καθυβρίζει. Κρίμα κι άδικο. Γι’ αυτό τιμωρείται. Εδώ είναι νόμος δεν είναι παίξε γέλασε. Στο κάτω κάτω και ο Μπελογιάννης (και χιλιάδες άλλοι) βάσει νόμων εκτελέστηκαν. Άλλωστε, όπως είπε και κείνος ο βουλευτής της Ν.Δ. με αφορμή τις εκδηλώσεις για τα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη, «ο καθένας μπορεί να κρίνει αν ήταν σωστή ή όχι η απόφαση». Τ’ ακούς; Τ’ ακούς και φρίττεις. Λες και -εκτός όλων των άλλων- υπάρχει περίπτωση μια θανατική καταδίκη και εκτέλεση να είναι σωστή, αρκεί να υπάρχει νόμος που να την στηρίζει. Και άσε τον Γιάννη Ρίτσο να λέει «κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μην λιώνει, όταν η καρδιά σου που τόσο αγάπησε τον κόσμο θα ’χει λιώσει». Και αλλού (από τις «Γειτονιές του κόσμου» οι στίχοι) το σπαρακτικό εκείνο «να ’ρχονται οι Άνοιξες μ’ ολάνοιχτα παράθυρα κι εσύ να λείπεις». Αλλά σιγά τώρα μη δώσουμε σημασία σε ποιητές που βάσει νόμων φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν. Σιγά μη δώσουμε σημασία σε έναν -βάσει νόμου – κατάδικο, όπως ο ανέσπερος Γιάννης Ρίτσος. Έτσι δεν πάει το πράγμα σύμφωνα με τη νομική λογική του Αρείου Πάγου;
Α, ρε Στρατή Μπαλάσκα… Δεν πρόσεχες και συ! Δεν θυμάσαι ότι στην έδρα του στρατοδικείου που καταδίκασε τον (επίσης ανέσπερο) Μπελογιάννη καθότανε φαρδιά πλατιά και ο μετέπειτα φονικός δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος; Νομίμως. Αν έχω βέβαια το δικαίωμα να λέω ακόμα δικτάτορα τον δικτάτορα.
Γιατί, έτσι όπως πάμε, θα μας τον βγάλουν ευεργέτη. Εδώ κοτζάμ καθηγητής του Yale σου λέει, ο Στάθης Καλύβας, σε πρόσφατο άρθρο του στη σοβαρή «Καθημερινή» (και το Yale σοβαρό είναι) έβγαλε λάδι τη χούντα με αστεία (δηλαδή αποκρουστική) επιχειρηματολογία. «Πολλές τέχνες άνθησαν» γράφει και πρόσεχε: τα σκυλιά του νόμου αλυχτάνε έτσι και πεις κουβέντα. Γι’ αυτό ας πούμε -προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε- ότι είναι ένας κοντός απέναντι στην Ιστορία, προσπαθεί να την κατεβάσει στο μπόι του. Απειλητικά νομίμως. Ας πούμε ότι ο Γκοντό μπορεί να μην εμφανίζεται ποτέ, αλλά ο κοντός άνθρωπος είναι εδώ. Και βρυχάται. Και καταδικάζει τη λαμπρή Ηριάννα σε 13 χρόνια φυλάκιση.
Να ’ρχεται το καλοκαίρι «μ’ ολάνοιχτα παράθυρα» και η Ηριάννα να βρίσκεται θαμμένη στη φυλακή γιατί ο κοντός άνθρωπος την έδειξε με το δάκτυλο κρύβοντας το πρόσωπό του μέσα στον νόμο. Ο ίδιος κοντός άνθρωπος που μηνύει τους ίδιους του τους μαθητές, ο ίδιος ισοϋψής του που τους καταδικάζει για την κινηματική και συγκρουσιακή τους συμπεριφορά. Είναι ο ίδιος κοντός άνθρωπος που διορίζει την πεθερά του σε χειμαζόμενο νοσοκομείο κι ο άλλος που τον αποκάλεσαν λαίλαπα για το ίδιο νοσοκομεία και ο παρ’ άλλος, πρωθυπουργός ολόκληρος που καταδέχτηκε να του χαρίσουν τα νοσήλια και ο παραδίπλα που ξέχασε να πληρώσει τον Χριστοφοράκο κι ο άλλος με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και ο παρακάτω που έκλεισε τη Βουλή για να πάει σούμπιτο το Βατοπεδινό σκάνδαλο και.. και.. Ο ίδιος κοντός ανθρωπάκος που γεμίζει ξηρασία το μέλλον, «που παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα και ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους».
Γι’ αυτό σου λέω, Στρατή: μην ξαναπείς τον κοντό κοντό!
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
