Ακραίο δείγμα εθνικισμού η διακοπή της εμφάνισης της Banda Entopica απο τον δήμαρχο Φλώρινας Βασίλη Γιαννάκη, γιατί τραγούδησαν στο τοπικό σλάβικο ιδίωμα. Και επειδή ο κάθε ακροδεξιός πατριδέμπορας εκτός από το ότι πουλάει τσάμπα χυδαίο πατριωτισμό που κόστισε απίστευτες τραγωδίες σ’ αυτόν τον τόπο, είναι και κοπούκι (ξύλο βαρύ και απελέκητο) αμορφωσιάς, αλλά και βλάκας γιατί νομίζει ότι και όλοι οι άλλοι είναι κοπούκια, ας πούμε μερικά πράγματα για τον εθνοτικό πληθυσμό των σλαβομακεδόνων που «πέρασε του λιναριού τα πάθη»:
Όπως ΔΕΝ είναι γνωστό, στην πρώτη γραμμή, από την πρώτη στιγμή, στο Αλβανικό μέτωπο το 1940, δεν έσπευσαν οι αβροδίαιτοι που ήθελαν απλώς «λίγες ντουφεκιές για την τιμή των όπλων» (μαύρη τιμή…), αλλά «συνολικά τρία συντάγματα επανδρωμένα με τους γηγενείς δίγλωσσους» και άλλους που τους είχαν για σκότωμα: κομμουνιστές, τσιγγάνους, ποινικούς και άλλα…«αποβράσματα». Αυτοί «πολέμησαν στην πρώτη – πρώτη γραμμή ξεκινώντας από τη Φλώρινα και το Αμύνταιο και έφτασαν αήττητοι μέχρι την Κλεισούρα».
Τα εντός εισαγωγικών δεν τα λέει κανένας τυχαίος και απόλεμος, Τα λέει στο πολεμικό του ημερολόγιο ο διοικητής ενός από τα τρία συντάγματα, του θρυλικού 28ου Συντάγματος Αμυνταίου, Νικόλαος Παπαδόπουλος, ο επίσης θρυλικός «Παππούς», που τονίζει ξεκάθαρα:
«Όσον αφορά την εθνολογική σύνθεση του παραμεθορίου πληθυσμού της, πολλαί είχαν εγερθεί αμφιβολίαι δια την μαχητικότητα μονάδος αποτελεσθησομένης κατά αρκετόν ποσοστόν παρ’ ανδρών ομιλούντων γλωσσικόν ιδίωμα το οποίον κακώς αποκαλείται ακόμα και σήμερον, Σλαβομακεδονικόν. Η πολεμική δράσις του 28ου Συντάγματος αποτελεί χαρακτηριστικόν παράδειγμα του βαθέως ριζωμένου Ελληνισμού εις τας καρδίας των ετεροφώνων μεν αλλ’ αρίστων αυτών Ελλήνων».
Αυτό το απόσπασμα περιλαμβάνεται στην ομιλία του Νίκου Μέρτζου, Προέδρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (θα πέσει φωτιά να μας κάψει αν εγερθεί ψήγμα έστω αμφιβολίας για το συντηρητικό – κομψά το λέμε – ιδεολογικό υπόβαθρο της Εταιρείας) στη Φλώρινα, σε εκδήλωση για τα 69 χρόνια από τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, όπου ανάμεσα σε άλλα, ο Νίκος Μέρτζος τονίζει:
«Για την Ιστορία και μόνο, από τους 4250 στρατιώτες του συγκεκριμένου (28ου) Συντάγματος, μόνον οι 2100 κατάφεραν να επιστρέψουν ζωντανοί και τραυματίες και μόλις 20 από τους 70 αξιωματικούς. Δυστυχώς όμως (σ.σ. ο Νίκος Μέρτζος τα λέει αυτά) όταν επέστρεψαν από το Αλβανικό μέτωπο οι πιο πολλοί απο αυτούς βρήκαν τα σπίτια τους άδεια. Η ευγνωμονούσα πατρίς είχε συλλάβει και είχε εξορίσει ή φυλακίσει τους συγγενείς και τις οικογένειές τους, ως εθνικά υπόπτους».
Αυτά. Άντε λοιπόν με το κάθε απόπλυμα μιας Ιστορίας που πληρώθηκε πανάκριβα, όταν οι γεννήτορες των σημερινών τζακιών με τα κλεμμένα ξύλα λούφαζαν, του εθνάρχου (τους) συμπεριλαμβανομένου, που δεν είδε μέτωπο ούτε με το τηλεσκόπιο. Άντε με τους «αμέτρητους γραικύλους» που ακόμα παιδεύουν «τα δροσερά ελληνόπουλα». Άντε και ως εδώ. Πολύ λέκιασαν και το τραγούδι και το χορό και το χοροστάσι. Η ζωή δεν λογοκρίνεται. Στη διαπασών παιδιά, στη διαπασών! Έχουμε μπόλικο καημό και έρωτα που θέλει να τραγουδηθεί και να χορέψει:
«Στάνι, στάνι Στάνκε γιοτβορί βακνίτσκα
Μαρή στάνι στάνι στάνι Στάνκε στόλντζε ντα ιζβόρε».
Που θα πει:
«Σήκω, σήκω Στάνκα κι άνοιξε την πόρτα
Μωρή σήκω σήκω σήκω Στάνκα για να μπει ο ήλιος».
Αυτό λέω κι εγώ: Να τραγουδήσουμε για να μπει ο ήλιος.
